Wintersport Magazine-Freerando-laplagne-Dec 2015

ODE AAN DE
NOORDWAND
F R E E R A N D O I N L A P L A G N E
TEKST KOEN BAKKERS • FOTOGRAFIE TIM VANHOUTTEGHEM
Wintersporters die ooit in het Franse Les Arcs hebben rond gegleden kennen
het imposante beeld van de beruchte la Face Nord de Bellecôte. Kijkend naar
La Plagne heb je vanuit eerder genoemd skigebied namelijk een voortreffelijk
uitzicht op deze noordwand van de gletsjer van La Plagne. Het enorme witte
massief heeft een oogstrelende werking aan de horizon. Zo ook voor freerando
specialist Koen Bakkers die je graag een rondleiding geeft in zijn off-piste
keuken waar hij al een decennium lang poederontbijtjes klaarmaakt.
Foto Tientallen spines en couloirs maken de noordwand tot
een pretpark voor freeride fanaten als Koen Bakkers.

[FR]
LA PLAGNE
Hoogte:
1.250 - 3.250 m
Aantal liften: 97
Pistekilometers:
225 km
6-daagse liftpas: € 246
Afstand vanaf Utrecht: 1.100 km
»la-plagne.com
[1]
[2]
[3]

Ruim tien jaar geleden monsterde ik
aan in het Franse wintersportdorp La
Plagne om er voor een Nederlandse
reisorganisatie te werken. Tijdens
eerdere Franse wintersportvakanties had ik al tal van
verhalen gehoord over deze mythische noordwand
van de Bellecôte vol poedervelden zonder einde. La
Face Nord is een bergrug van 6 kilometer lang die
een graat heeft van oost naar noordwest. De top zelf,
de Bellecôte, kent een hoogte van 3.417 meter. Het
bijzondere aan dit in het oog springende massief is
dat er over de 6 kilometer lengte een enorm aanbod
aan off-piste ritten mogelijk is.
Het bereiken van een entree naar keuze gaat van een
simpele ski-in variant tot een toer van enkele uurtjes.
Het eindpunt is Pont Baudin op 1.400 hoogtemeters.
Tussen de skigebieden van Les Arcs en La Plagne
loopt een weg die eindigt bij deze plaats. Hier rijdt
een skibus die je weer afzet bij het liftennetwerk
van Paradiski, de gezamenlijke naam van de twee
skigebieden die middels een enorme gondelbaan met
elkaar worden verbonden. Dit alles na een lekker glas
drinken of lunch in de zon uiteraard.
Alleen al op basis van deze informatie is het
voor te stellen dat er een enorm potentieel aan
hoogtemeters is om af te leggen. Alles in een nette
verhouding met de moeite die je moet doen voor het
bereiken van deze mooie lijnen. Afdalingen van 1.800
hoogtemeters behoren zelfs tot de mogelijkheden.
"So who needs a helicopter?"
Het
overgebleven
restant gletsjer
heeft slechts
het formaat
van een ferme
indoorbaan
TAL VAN POEDEROPTIES
In het eerste jaar La Plagne was mijn poederliefde
zo groot dat met een strakke tijdsplanning, twee
ritten op een dag mogelijk waren. Alle varianten
moesten verplicht worden afgetikt voordat ik naar
Nederland terugkeerde. Sindsdien verhuis ik ieder
jaar in december opnieuw voor de wintermaanden
naar ditzelfde Franse bergdorp. De bedevaart van
het skitoerisme zorgt daar nog steeds voor brood op
mijn plank en ski’s onder mijn voeten. De off-piste
routes kan ik inmiddels dromen. Bij deze een korte
beschrijving van de mogelijkheden.
Voor een noordwandafdaling is de Roche de Mio
in La Plagne het startpunt. Vanuit daar vertrekken
de bakjes, uit het jaartal rechte ski, naar het
gletsjergedeelte van het skigebied. Als opwarmer
kan er een verkorte route worden genomen naar
het middenstation van de gletsjercabine. Zo heb je
al een kleine 300 meter in de benen. De eigenlijke
gletsjerhelling zelf ligt meer westelijk. Het gletsjerijs
heeft de tand des tijd met moeite doorstaan. Het
overgebleven restant heeft slechts het formaat van
een ferme indoorbaan. Gletsjers of indoorbanen zijn
echter niet de reden om hier te komen. De poederrijke
noordwand staat op het programma.
Vanaf het eindstation van de gletsjerlift heb je
twee keuzes; links de stoeltjeslift Traversee, rechts
de stoeltjeslift Glacier. Deze keuze hangt af van je
meegenomen freeride materiaal. De afdalingen die
te bereiken zijn via de Glacierlift vergen namelijk
allemaal een toer set-up. De afdalingen die starten
aan het einde van de stoeltjeslift Traversee zijn ski-in,
dan wel een wandeling of bootpack (hike tocht) van
maximaal 20 minuten.
»
foto's [1] Overzicht van de noordwand van de Bellecôte gezien
vanaf Les Arcs - Vallandry. Foto: Cedric Meyer. [2] Touren in
dromenland richting de Gros Glacier. [3] Tim Vanhoutteghem in
abseil op weg naar de entree van Gros Glacier.
WINTERSPORT MAGAZINE #29 // 81

KLASSIEKER ONDER DE AFDALINGEN
Laten we de Traversee-opties nader bekijken. Deze
lift wordt meestal bediend door een vrolijke man die
met zijn deinende reggaetonmuziek de stemming er
meteen goed in brengt. Als freerider ben je natuurlijk
goed voorbereid en heb je je veiligheidsattributen bij je:
lawinepieper, sonde, schep en eventueel een lawineairbag.
En net zo belangrijk; je weet precies wat je in
dergelijke grote flanken aan het doen bent of je bent
veilig op pad met een gids.
De meest klassieke afdaling aan deze zijde is 'la Petit
Face Nord'. Deze bereik je door de piste Rochu over te
steken. Vanaf deze zijde heb je ook een voortreffelijk
uitzicht op de hele noordwand. Links zie je zijdes die
richting het oosten neigen. Rechts volgen je ogen de
graat naar de top van de Bellecôte. In een oogopslag
zijn zo alle mogelijkheden in zicht. La Petite Face Nord
is vooral populair bij skigidsen en bij de hoogste niveaus
van de skischool. Vergelijk het met een zwarte afdaling
of piste natur. Hier komen geen pistenbully's. Je kunt het
dus hemels treffen of laten we zeggen uitdagend. Een
belevenis is het zeker en de uitzichten zijn fenomenaal.
Je skiet hier in het oudste en grootste nationaal park
van Frankrijk; La Vanoise.
Terug naar het einde van de stoeltjeslift Traversee. Pal
tegenover de lift kun je na een korte klim tal van epische
flanken induiken. Alle routes richting de top van de Bellecôte
zijn vanaf deze zijde te bereiken. Serieuze freeride
flanken zonder eind, zo lijkt het. Hier is lokale kennis
zeker van belang dus zorg dat dit in je team aanwezig is.
Een rit van afgelopen winter staat me hier nog vers in
het geheugen. Na een stabiele periode die volgde op
een sneeuwval van circa 30 centimeter zou de gletsjersector
eindelijk weer open gaan. Samen met m'n
skimaatjes besloten we om 'Couloir Cairn' non-stop
van de top naar de bodem te strepen. Stukje bij beetje
Je skiet hier
in het oudste
en grootste
nationaal park
van Frankrijk;
La Vanoise
gingen de liften in de sector open en onze gezichten
stonden steeds vrolijker. Want dit beloofde first tracks op
memorabele secties die dag. Na het openen van de Traverseelift
stonden we in no-time bovenaan de betreffende
couloir. De sneeuw lag inderdaad stabiel, slechts
een licht spoor van sluff, meer niet. De couloir begon op
45 graden die uitvlakt naar circa 35. Wat volgde was een
afdaling over 800 hoogtemeters in gortdroge poeder.
In dit bodemloze goed was het een waar feest om met
grote ski's in Super-G bochten naar beneden te brommeren.
Met heerlijke onbehouwen vreugdekreten bij
het eindpunt.
TOEREN NAAR AVONTUUR
Terug naar de top. De freeride opties die starten vanaf
de andere lift, de Glacier, vergen een toer set-up. Het
terrein is uitermate geschikt voor freeride ski's met een
toerbinding. Door de relatief korte duur van de toer is
het namelijk niet noodzakelijk om een traditionele lichtgewicht
toerski te gebruiken. We gaan tenslotte niet de
Mont Blanc beklimmen of een huttentocht ondernemen
van 2.000 hoogtemeters op één dag. De afdaling
staat centraal. Een bredere ski van 100 millimeter of
meer, met toerbinding, is ideaal. Hierdoor hoef je geen
compromissen te sluiten voor het afdaalgedeelte. De
brede ski helpt je namelijk met het drijfvermogen door
de verse sneeuw en het gemixte terrein.
Deze freeride-ski-met-toerbindingcombi is echt hot in
skiland. Begrijpelijk. Want met de techniek reeds in de
vingers komt zo het avontuur binnen handbereik. Met
vellen kun je namelijk veel verder het terrein in. En een
afdaling waar je moeite voor doet, geeft des te meer
voldoening.
»
foto Een opwarmrun vanaf Roche
de Mio richting het middenstation
van de gletsjercabines.
WINTERSPORT MAGAZINE #29 // 83

Wat overblijft is
een wit
maanlandschap
met uitdagende flanken
vol couloirs
van 40 à 45 graden
[1]
De route via de Glacierstoeltjeslift leent zich perfect
voor dergelijke mini-avonturen die maximaal tweeëneenhalf
uur duren. Na de klim over de kam van de
top van de Glacierlift lijkt de wereld te stoppen. Wat
overblijft is een wit maanlandschap met uitdagende
flanken vol couloirs van 40 à 45 graden. Zeker laat in
het winterseizoen - met wat zachter weer en plakkende
sneeuwval zonder wind - kun je het hier episch treffen.
De flanken zijn dan volgesneeuwd en het eigenlijke
toerseizoen gaat van start. Deze tochten zijn licht stijgend.
Complex terrein wordt niet overbrugd maar het
vergt wel enige ervaring.
VEELZIJDIG FREERANDO
Wie al veel freeride ervaring heeft, kan eens nadenken
om het toeren nog verder uit te bouwen richting het
ski-alpinisme. Fransen noemen deze tak van sport freerando.
Rando is de Franse benaming voor toerskiën. Het
freeride materiaal wordt alsmaar lichter waardoor men
verder het terrein in trekt wat de overlap met de bergtechnieken
bespoedigt, zoals abseilen en beklimmingen
met pickel of ijsbijl. In de zomer kun je in de klimhal
al aan de gang gaan met touwtechnieken. Daarnaast
zijn er tal van cursussen op winterlocaties waar je deze
technieken kunt leren.
Zo ski ik in La Plagne vaak met mijn skimaatje Tim
Vanhoutteghem de Gros Glacier-afdaling. Het is een
klassieke korte freerando tocht met een mooie mix van
alpinetechnieken en afdalen. Tim heeft een achtergrond
»
[2]
foto's [1] Check van de couloiringang
van de Gros Glacier. Wat is de
staat en waar is het ankerpunt voor
het touw? [2] Koen halverwege de
ski-in variant van Couloir Cairn in een
epische staat; 1.600 meter afdalen in
gortdroge poeder.
WINTERSPORT MAGAZINE #29 // 85

foto Tim checkt het
ankerpunt voor het
abseiltouw. Veertig
meter abseilen
gevolgd door een
korte traverse en heel
veel poeder in het
verschiet.
als alpinist. Mijn achtergrond is de brede lat. Een dergelijke
combinatie sluit perfect aan op dit terrein. Na een
half uur toeren daal je via een abseil de entreecouloir
in. Na een korte traverse aan het einde van de abseil
doemt daar het witte sneeuwlaken op; Gros Glacier
op circa 3.200 meter. Het eindpunt, Pont Baudin, ligt
1.800 meter lager. Deze tocht is dus niet alleen mooi
vanwege de poederafdaling maar ook vanwege
de afwisseling van technieken om de eigenlijke
wand te bereiken. Het is een puzzel van
bergbelevingen, die heel veel voldoening geeft.
De freerando toers in het voorjaar zijn mijn
favoriet. Rond deze tijd skiën we alleen niet
meer tot Pont Baudin. De zon heeft zijn vernietigende
werk dan namelijk al gedaan. Aan
de beek gevuld met smeltwater is het uitstappen
en ski's op de rug. De laatste honderden meters
loop je door de groene velden en het bos. Het contrast
is indrukwekkend. Bij de start bevind je je nog in een
alpine omgeving. Beneden word je verwelkomd door
de pracht van het volgende seizoen.
Welk jaargetij of welke route je ook kiest, beneden in
Pont Baudin komen alle vrijrijders samen. Bij het eindpunt
tref je twee aangename restaurants. Dejeuner
met een tarte maison of gewoon een glas drinken om
te proosten op de mooie dag. Elk half uur vertrekt de
skibus richting Peisey vanwaar je een verbindingslift
richting Les Arcs pakt. Traditioneel gezien zijn de condities
later in de winter het beste maar Koning Winter
kan wispelturig zijn. Wat je ook treft, een mooie herinnering
aan een spannend sneeuwavontuur levert het
zeker op. •
Op het
witte doek
Freerando actie van
Koen Bakkers op
film zien? Bekijk dan
Nederlands eerste
freeride film van
Poederbaas; Down
the powderline.
TIP
Met de doorlopende reisverzekering
van de Nederlandse Ski Vereniging
ben je ook off-piste goed verzekerd.
Kijk voor meer informatie op:
86 // WINTERSPORT MAGAZINE #29
»wintersport.nl/reisverzekering