40_HL0516_R33_thema_Beaufortain

THEMA WINTER
in
de
van
de
Toeren door het nationaal park
luwte
Savoie
De Savoie blijft verwonderen, niet alleen in de zomer, maar zeker ook in de winter.
Diep verscholen in dit beroemde gebied met haar grote skistations liggen schatten
verborgen van puur skiplezier. Zoekt en gij zult vinden. Zo vielen wij als een blok voor
de immense aantrekkingskracht van Beaufortain en Parc national de la Vanoise.
Als je aan de Savoie denkt, zijn het vaak de
namen van de grote skistations die als eerste
in je op komen. Groot, groter, grootst werd in
deze regio de ingeslagen weg na de Winterspelen van
Albertville ’92. De autoroute N90 van Albertville naar
de winterse eindhalte Bourg Saint Maurice voert je
langs de bergopgangen van gekoppelde mega
skistations. In 45 minuten volgen achtereenvolgens
de afslagen van Trois Vallées, Paradiski en Espace
Killy met skistations zoals Val Thorens, La Plagne,
Les Arcs, Tignes, Val d’Isère. Coup de coeur voor vele
skifanaten. Deze stations liggen aan het Parc national
de la Vanoise, waar we deze zomer al wandelden
(Hoogtelijn 4, 2016 pagina 60). Dit oudste natuurpark
van Frankrijk biedt een mooi tegenwicht aan de
expansiedrift van de oprukkende skigebieden.
Beaufortain
Omringd door het park ligt een vergeten skiplaats,
Pralognan la Vanoise. Dit gebied is de toegangspoort
tot een enorm potentieel aan ongerepte toerskiroutes.
Dieper de Vanoise in vind je de Grande Casse, met
3855 meter de hoogste piek van de regio die het hart
van het nationale park markeert. Aan de noordkant
van de N90 ligt een andere interessante streek, de
sneeuwrijke bergmassieven van de Beaufortain, die
dankzij de geografische ligging veel zon en sneeuwwolken
krijgen. De route naar Beaufortain gaat via
slingerende bergweggetjes langs grote chalets van
welgestelde skigebiedondernemers over op boerengehuchten.
Daar waar de weg van korrelig asfalt
over gaat naar sneeuw, starten de vele valleien van
de Beaufortain. Ook in dit deel van de Alpen geen
skifabrieken en alles wat daarbij hoort. Dit zou wel
eens het paradijs kunnen zijn.
In beide streken vind je de pure toerskibeleving. Hier
bepaalt de winter de vorm van het skigebied zonder
gebaande pistes, liften en andere bemoeienis.
De Beaufortainregio komt tot net onder de 3000 meter
en heeft daardoor het voordeel dat de vroege winterstormen
net wat minder onstuimig zijn dan op grotere
hoogtes. Tel hier het aantal zonuren bij op en je hebt
een toerseizoen dat eerder start dan in andere regio’s.
Volgens Pierre Tardivel is het zelfs in januari, februari
goed te doen in de Beaufortain. En aan het inzicht van
Pierre twijfel je niet: berggids Pierre (1963) is de
levende halfgod van de Pente Raide die al decennia
lang de meest verticale wanden van Frankrijk trotseert.
Ontelbare ‘premiers’ staan op zijn naam. Recentelijk
stapte hij over van de toerski naar het splitboard. Zijn
palmares blijft groeien. Wat een icoon. De Mick Jagger
van het steep skiën. Alive and kicking.
Couloir des Tougnes
Eind januari is de missie van de dag het couloir
des Tougnes 4.3 E2 in de Brèche de Terrassin. Een
700 meter lang zuidcouloir, diep in een van deze
natuurlijke valleien. Op vellen naderen we het hart
van de vallei, waar het couloir zich duidelijk aftekent.
Hier doen we de ski’s op onze rug en gaat de klim
over op bootpack-modus. Acht kilometer en bijna
1600 hoogtemeters verder staan we afgebeuld
bovenaan de top op 2750 meter met vergezichten
zonder eind. De Italiaanse zijde van de Mont Blanc
kunnen we bijna aanraken. Deze felle januarizon
brult als in de lente en transformeert de sneeuw in
het couloir in rap tempo. Om niet met sneeuw en al
naar beneden te zakken, is het ski’s aan en gaan.
De sneeuw is boterzacht. Neige printemps in zonnig
Omsloten door Brèche de Gargan.
40 | HOOGTELIJN 5-2016 | TEKST KOEN BAKKERS | SKIËRS & FOTO’S KOEN BAKKERS (KOENBAKKERS.COM), CEDRIC MEYER, TIM VANHOUTTEGEM (TIMV.BE)
HOOGTELIJN 5-2016 | 41

THEMA WINTER
700 meter bootpack in het Couloir des Tougnes, Beaufortain.
januari. De zwaartekracht doet zijn werk. Als
vallende bladeren skiën we een voor een, ritmisch
naar de onderkant van het couloir. Een blik omhoog
in het couloir resulteert in een vette grijns.
Pierra Menta
Een vallei eerder in de Beaufortain ligt de toegangspoort
tot de Pierra Menta met haar kenmerkende
stompe rots. De naam van de rots is tevens de
naam van de befaamde ski-alpinismewedstrijd die
daar elk jaar wordt gehouden. In vier dagen moeten
de racers in strak pak 10.000 hoogte-meters stijgen
en afdalen. Vanaf deze zijde hebben we toegang
tot een keur aan toerskiroutes. We vertrekken vanaf
de parkeerplaats bij La Chapelle Saint-Guérin.
Net voor de vallei l’Ormente ligt de Refuge de
la Balme op 2009 meter en even verderop, net
voorbij de Pierra Menta, de Refuge Presset op
2514 meter. Beide een perfecte uitvalsbasis voor
veel toerskitochten in dit gebied.
De vallei l’Ormente wordt aan de westzijde geflankeerd
door het massief van Roignais (2995 meter)
en aan de oostzijde door varianten van Aiguille de
la Nova (2893 meter). Diep in deze vallei kun je
kiezen tussen verschillende lijnen. De Roignais
heeft een breed aanbod aan stevige couloirs.
Gezien de condities op de Roignais (te veel zon)
wijken we af naar de oostkant. Diep verscholen in
het massief ligt daar Brèche de Gargan 5.1 E3. Dit
couloir maakt een diepe kloof in het massief. Bij
het stijgen zijn we afgesloten van alles wat om het
massief gebeurt. De tijd stopt – wij skiërs en deze
Brèche zijn het enige wat nu nog telt. De sneeuw is
minder episch, maar dat maakt ons niets uit. Dit is
avontuur. Strik eromheen en niets meer aan doen.
Beaufortain is blijvend beau. In februari is het
contrast het grootst: dan draaien de grote skistations
overuren en kolkt de drukte daar over de rand. Wij
vinden onze rust aan de overkant, waar verschillende
toerskimogelijkheden liggen voor elk niveau.
Parc national de la Vanoise
Eind maart, begin april bezoeken we de toerskiregio
rond de Grande Casse in het Parc national
de la Vanoise. Bij Moutiers volgen we de afslag
naar Bozel en wordt het landschap intenser,
dieper het nationale park in. Aan de voet van
bij het eerste licht naderen we de
col de la grande casse op 3096 meter
Grand Bec volgen we de bergweg naar Pralognan
Vanoise. Tip: mijd te allen tijde de zaterdag, de
traditionele wintersport-wisseldag. Op de toegangspoort
tot deze streek is het zes dagen
traffic local, tot zaterdag. Dan verandert deze weg
steevast in een streekvariant van de Zwarte Zaterdag.
Dan gaat het vanaf, of tot aan, Chambéry urenlang
stapvoets. Als toerskiër vermijd je de geijkte paden
en als je slim bent zo ook de geijkte reismomenten.
Grande Casse
Eind april is een van de varianten van de noordwand
in de Grande Casse aan de beurt, het gletsjerijs is
voldoende bedekt met sneeuw. We plannen twee
dagen voor de 2200 hoogtemeters die we moeten
stijgen. Vanaf een hooggelegen bergweg in
Pralognan doorkruisen we het al gesloten skigebied
in aangenaam lenteweer. Op de eerste
dag eindigen we bij Refuge Col de La Vanoise
(2518 meter) dat midden tussen de bergen ligt en
schrijven ons in voor een vroeg ontbijt. De volgende
ochtend naderen we bij het eerste licht de col de la
Grande Casse op 3096 meter. Vanaf hier hebben
we een magnifiek zicht op de noordwestflank. Met
het opkomende licht en het bijbehorende visuele
feest is de toer nu al geslaagd. Hier gaan de ski’s
op de rug, we binden de stijgijzers onder, pakken
onze pickels en zetten de bootpack in, naar hoger.
Onze wens is Moyen Face Nord 5.2 E2. Dit is een
aftakking van de tocht naar de Petite Face Nord 5.1
E2. Er is dichttrekkende bewolking voorspeld, die
morgen zijn intrek zal doen. We spreken af dat de
condities ter plaatse en de wolkenvorming onze
eindkeuze zullen bepalen. Stap voor stap zetten we
de trap naar boven. Tim heeft vandaag duidelijk
sterkere benen. Dit Belgisch trekpaard heeft er zin
in en zet het grootste gedeelte van het spoor. Ik
volg dankbaar de gevormde traptreden en voel me
nietig als mieren op de door ons zo verafgode berg.
De hangende serac en ribben zijn spectaculair.
Petite Face Nord
Omdat stap voor stap de voorspelde bewolking zijn
intrek doet, van licht naar vlak licht, besluiten we
voor de Petite Face Nord te gaan. Bovenaan heeft
de wind er merkbaar zin in. We maken ons skiklaar
en dalen de 45-gradenhoek van de noordwand af,
die gehard is door de wind van de afgelopen
dagen. Een aangenaam laagje van twee centimeter
verse sneeuw zorgt voor de grip die we zoeken. De
serac voorbij zorgt deze laag zelfs voor feestelijke
stuifsneeuw. Omsloten door een visueel spektakel
dalen we af. De skibenen van het afgelopen seizoen
bieden in deze wand uitkomst.
Onderaan de wand staan we tevreden te glunderen.
Dit was een fantastische afsluiter van ons winterseizoen
in deze regio. Via de col dalen we af naar
het verlaten skigebied. Van hartje winter bovenaan
de top, op de weg terug naar de lente in het dal.
42 | HOOGTELIJN 5-2016 HOOGTELIJN 5-2016 | 43