zomer 2014

Holland
Nr. 4 • Zomer 2014
Photography
OVERIGE RUBRIEKEN
DE WESPSPIN
ALLOCHTOON IN OPMARS
Over de grens
Cursus Lightroom 5
Het Vliegende Hert
Top
5
ZOMERFOTO’S
HAAKSBERGERVEEN
FOTOPROJECT VAN EEN JAAR
HET MOOISTE DIGITALE TIJDSCHRIFT OVER NATUURFOTOGRAFIE

INHOUD
De wespspin
Een exotische spin in Nederland.
Het Haaksbergerveen
Een fotoproject van een jaar
Bewerken van foto’s
in Lightroom 5
Het Vliegend Hert
Een machtig insect in Nederland
Over de grens
Låtefoss waterval in Noorwegen
Top 5 zomerfoto’s
En zo zijn ze gemaakt

ZOMERAVONDEN
En plotseling is het voorjaar voorbij en ongemerkt
overgegaan in de zomer. De frisgroene kleuren zijn
weg en hebben plaats gemaakt voor verzadigde donkergroene
tinten, de avonden duren oneindig lang en
als je de zonsopkomst wilt fotograferen dan moet je
op een onchristelijke tijd je bed uit.
Bij mij komt de fotografische activiteit ongemerkt
ook op een iets lager pitje te staan dan in het voorjaar.
Tot de vakantie aanbreekt, dan opeens is er een
zee van tijd. Lange dagen die heerlijk gevuld kunnen
worden met natuurfotografie. In eigen land of ver
weg in den vreemde. Met vele mooie fotomomenten
als gevolg.
In dit nummer van Holland Photography laat ik u
kennis maken met het Haaksbergerveen, een schitterend
natuurgebied in het oosten van ons land. En
met een exoot die permanent bij ons op vakantie is,
de wespspin of tijgerspin. En natuurlijk ontbreken de
vaste rubriek niet, waarin ik u weer een stukje uitleg
van lightroom laat zien. En deze uitgave maar liefst
5 foto’s met de verhalen erbij hoe ze tot stand zijn
gekomen.
En we nemen een kijkje over de grens, in Noorwegen
deze keer. Het is tenslotte vakantie. Ik hoop dat u de
tijd neemt om het magazine thuis of op de camping
eens rustig door te lezen en te genieten van de foto’s
en wens u een hele goede (foto)tijd.
Jan
Colofon Holland Photography
Designer
Jan Dolfing
Alle foto’s en tekst
Jan Dolfing
website
www.hollandphotography.eu
Copyright
van alle foto’s, teksten en video’s in
dit digitale tijdschrift ligt het copyright
bij Jan Dolfing. Er mogen dan
ook zonder toestemming van de
auteur geen foto’s, video’s, teksten
of ander materiaal worden gebruikt
voor andere doeleinden
Mail :
jan@hollandphotography.eu

DE WESPSPIN
Indrukwekkend, zo laat
de wespspin of tijgerspin
zich heel goed
omschrijven. Een van
oorsprong mediterrane
spin die zich uitstekend
thuis voelt in ons
kikkerlandje.
De Wespspin of Tijgerspin is een opvallende verschijning in het
spinnenrijk. Met zijn geel-zwart gekleurde uiterlijk komt de spin
indrukwekkend en voor veel mensen zelfs afschrikwekkend over.
De meeste mensen weten helemaal niet dat deze spin in ons land
voorkomt, en ondertussen zelfs veel leefgebieden in Nederland
heeft.
In 1980 werd deze van oorsprong mediterrane spin voor het
eerst gevonden in Zuid-Limburg. Een unicum dacht men, door de
klimaatverandering langzaam richting het noorden gekomen. Een
duidelijke indicator derhalve voor de wereldwijde temperatuurstijging.
Maar het blijkt dat de wespspin ook uitstekend in staat
is om koude winters te overleven, temperaturen van minus 20
graden zijn niet voldoende om de spin het loodje te doen leggen.
Langzaam maar zeker werd Nederland dan ook veroverd door de
wespspin, eind vorige eeuw lag de grens ter hoogte van Arnhem
en daarna is er een explosieve verspreiding over een groot deel
van Nederland geweest en zijn er vele vindplaatsen bekend.

Deze exotische
nieuwkomer in ons
spinnenrijk voelt zich
hier uitstekend thuis !

De tijgerspin of
wespspin ziet er
gevaarlijk uit,
maar is voor
mensen niet
giftig”

V
orig jaar had ik dan
de primeur. Samen
met een fotomaatje
zijn we op zoek
gegaan naar de tijgerspin in een
natuurveldje in de Achterhoek,
waarvan mijn maatje wist dat
er wespspinnen voorkwamen.
Na enig zoeken vonden we er
meerdere exemplaren. Wat een
schitterende spin om te zien.
De vrouwtjes zijn werkelijk
gigantisch, exemplaren van 4
cm zijn niet ongebruikelijk. Dit
in tegenstelling tot de mannelijke
exemplaren, die veel
kleiner zijn en ook minder fraai
gekleurd. Ze missen de karakteristieke
zwartgele banden op
het achterlijf. Het verschil in
grootte is voor de man ook
uitermate gevaarlijk. Vrouwlief
wespspin deinst er niet voor
terug om manlief te verorberen
als ze de kans krijgt. Het
mannetje wespspin moet dan
ook uitermate goed timen om
tot een paring te komen. De
juiste timing voor hem is het
moment dat zij voor de laatste
keer gaat vervellen. Op dat
moment is ze minder agressief
en eerder tot een paring
bereid. Hij heeft dan ook de
kans om het er na de paring
levend vanaf te brengen. Toch
zijn er veel mannen die bij de
paring een poot of zelfs hun
leven verliezen. Helaas voor
diegenen die het overleven,
hij heeft hier maar weinig aan.
Slechts enkele dagen na een
geslaagde paring sterft meneer
alsnog.
Als je naar de wespspin op
zoek bent dan moet je laag
bij de grond zoeken, het web
hangt vlak boven de grond tussen
de stengels van grassen.
Het web herken je direct, er
is een karakteristieke zigzagdraad
in het web aanwezig,
die vanuit het midden naar
beneden loopt. De funktie van
deze draad is niet geheel zeker.
Onderzoek duidt erop dat het
een signaalfunktie heeft. De
zigzagbanden zouden het
licht zodanig reflecteren dat
er ultraviolet licht ontstaat,
dat insecten aantrekt die vervolgens
in het web verstrikt
raken. Eenmaal in het web
gevangen wordt de prooi met
een verbazingwekkende snelheid
ingesponnen. Binnen een
minuut zit het gevangen insect
muurvast ingepakt en kan het
verorberen beginnen.
Wij vonden een wespspin
die net een libelle gevangen
had, een forse prooi, waar ze
haar poot niet voor omdraait.
Terwijl we bewonderend staan
te kijken vliegt er een dikke
bromvlieg in het web, ook deze
werd in no-time ingepakt. Vol
van indrukken van deze mooie
spin kom ik thuis en vertel mijn
vrouw enthousiast hoe mooi
deze spinnen zijn. Het was de
moeite van een eind rijden
waard. De volgende morgen
komt ze lachend de kamer binnen
en zegt : “die zeldzame
spin van je, die zit ook hier bij
ons in het weiland, ik heb hem
net gezien“. Vol ongeloof loop
ik het weiland in en verhip, na
enig zoeken vind ik maar liefst
vijf exemplaren.
Hoezo zeldzaam ....
EENMAAL THUIS
GEKOMEN BLIJKT DE
WESPSPIN
IN ONS EIGEN
WEILAND TE LEVEN

HAAKSBERGERVEEN
FOTOPROJECT VAN ÉÉN JAAR
H
et is
h e e l
e r g
koud als ik het
Haaksbergerveen
in loop, een schitterend
veengebied
tussen de dorpen
Haaksbergen en
Buurse in het oosten
van Nederland.
Het vriest meer
dan 15 graden en
er staat een gure
wind. Maar er
ligt een flink pak
sneeuw en dat
tovert het gure
gebied om in een
winters sprookjeslandschap.
Het is
eind 2011 en ik
sta aan het begin
van een bijzonder
fotoproject.
Onder begeleiding
van Nederlands
bekendste natuurfotograaf
Ruben
Smit, ga ik een
project van een
jaar doen. Een project
waarin het de
bedoeling is om
de verschillende
aspecten van het
Haaksbergerveen
vast te leggen in
vier seizoenen.
Hieronder vallen
het landschap, de
planten en de dieren
die er leven.
Met als beperkende
factor dat het
project na een jaar
afgerond moet
zijn. Eindproduct
moet een documentaire
worden
die een combinatie
is van filmbeelden,
foto’s, muziek
en gesproken
tekst. Daarnaast
een serie van 10
doeken voor een
EEN PROJECT VAN
EEN JAAR, WAARIN
DE SCHOONHEID
VAN HET GEBIED
WORDT VASTGELEGD

expositie en een boek. Dit alles voor een fictief
bezoekerscentrum in het Haaksbergerveen.
En nu is het dan zover, de wind giert om me
heen en ik maak de eerste foto’s voor het project.
Sneeuwlandschappen, bevroren vennen en opnames
van mezen in besneeuwde pitriet bosjes. Het
Haaksbergerveen is in dit jaargetijde een heel
lastig gebied om mooie foto’s te maken. De gevallen
sneeuw maakt het makkelijker, maar zonder
de witte deken is het gebied dor en vrijwel zonder
(zichtbaar) leven. Dat verandert echter zodra
de eerste zonnestralen in het vroege voorjaar de
grond beginnen op te warmen. Het riet knalt de
grond uit, het veen begint kleur te krijgen en al snel
komen de bewoners van het veen weer in beeld.
Eén van de eerste bewoners van het veen is de
adder. Na een lange winter in hun ondergrondse
schuilplaats te hebben doorgebracht komt, zodra
de temperatuur stijgt, als eerste de mannelijke
adder weer tervoorschijn. Deze koudbloedige dieren
hebben de warmte van de zonnestralen nodig
om op te warmen.
De overwinteraars
in het veen hebben
het niet gemakkelijk
in de koude,
gure winter.”

Vroeg in het voorjaar zie je dan ook op meerdere
plekken deze magnifieke dieren liggen zonnen.
Zonder ze te verstoren kan ik enkele mooie foto’s
maken, door heel langzaam dichterbij te komen, en
geen plotselinge bewegingen te maken en goed
oplettend dat er geen geagiteerd gedrag ontstaat.
Een directe reden om je terug te trekken als dit
mocht gebeuren. Maar gelukkig liet de adder op
de foto zich heel rustig goed benaderen en kon ik
er in het kader van het fotoproject enkele mooie
platen van maken.
Eén van de andere diersoorten die voor mij onmiskenbaar
met het veen verbonden is, zijn de libellen.
In grote getale vliegen er in het Haaksbergerveen
diverse soorten libellen rond, waaronder de vrij
zeldzame Noorse witsnuitlibel. Op een mooie
zomerochtend zwermen er soms wel tientallen
om je heen. Deze grote aantallen trekken weer
andere dieren aan, zoals de boomvalk, die ook in
het veen zijn habitat heeft gevonden. Razendsnel
vliegt de boomvalk door de lucht, en slaat soms
een onvoorstelbare hoek om een libel te pakken,
waarna deze op een boomtak gezeten wordt verorberd.
Heel mooi om te zien is ook de heikikker, waarvan
de mannetjes enkele dagen per jaar staalblauw
kleuren onder invloed van geslachtshormonen.
De mooie kleur is ook maar enkele dagen aanwezig,
daarvoor en erna zijn ze onopvallend bruin
gekleurd. Tijdens de hoogtijdagen hoor je overal
in het veen het karakteristieke plop-plop geluid,
dat de mannetjes maken om indruk op elkaar te
maken en vrouwtjes mee te lokken. Grote plakken
kikkerdril worden fanatiek bewaakt door de felle
mannen. Een mooi gezicht om naar te kijken.
Eind van het voorjaar barst het veen van het leven.
Allerlei vogels zijn terug uit hun overwinteringsgebieden.
De roep van de koekoek en de wielewaal
zijn duidelijk hoorbaar over het veengebied,
de blauwborst zingt boven in de rietstengels
gezeten zijn hoogste lied en de roodborsttapuiten
zijn druk bezig om luidruchtig hun territorium af te
bakenen. Aan alle kanten gonst het weer van het
prille leven in het veen. Volgens mij de mooiste
tijd van het jaar om hier te zijn.

O
veral is nu kleur te vinden in het veen, het dorre gele gras maakt plaats voor fris groene kleuren,
overal groeit en bloeit het eenarige wollegras en de volle pluizebollen van het veenpluis.
Felrode tapijten van zonnedauw zijn op sommige plekken volop aanwezig. Kortom een lust
om door het veen te zwerven in deze periode. En een waar paradijs voor de natuurfotograaf.
Midzomer begint de rust weer wat terug te komen in het veengebied. De heldere kleuren worden
meer monotoon en hier en daar beginnen de eerste bruine en gele kleuren al te verschijnen. De
trekvogels maken zich op voor hun reis naar het zuiden en het lied van koekoek en wielewaal is
verstomd. De natuur gaat in een gezapig en loom tempo verder. Op sommige plekken bloeien nu
de prachtig blauw gekleurde gentianen en met wat geluk zie je gentiaanblauwtjes vliegen, op zoek
naar een mooie plek om hun eieren af te zetten. Langzaam keert de natuur terug in een rustfase en
breekt de herfst aan. Mooie warme rode, bruine en gele tinten komen terug in het veen. De schaapskudde
trekt nog steeds langzaam door het veen en zorgt ervoor dat het veen niet dichtgroeit met
grassen en kleine boompjes.

En dat intensieve beheer begint zijn vruchten af te werpen. Naast de schapen zijn er de afgelopen
jaren veel beheersprojecten geweest. Zo zijn alle dijkjes rondom het veengebied fors opgehoogd,
waardoor een hogere waterstand ontstond, en dus een natter veengebied. Tevens is vrijwel alle
opslag van berken weggehaald. Ook dit scheelt enorm in het verlies van water, elke jonge berk verbruikt
gemiddeld per dag 25-30 liter water. Langzaam herstelt het hoogveen en groeit nu jaarlijks
weer met enkele millimeters per jaar aan. Het gaat langzaam, maar het gaat gelukkig wel weer de
goede kant op met het Haaksbergerveen. Net als mijn project. Ook dat liep op zijn eind. De foto’s
films en timelapse beelden waren gemaakt, wat resteerde was het geheel samenvoegen tot een
vloeiend verhaal over het veen in de vier seizoenen. Na een heleboel uren knippen, plakken, monteren
en controleren is er uiteindelijk een mooi resultaat uit gekomen, een resultaat war ik uitermate
tevreden over ben. En die ik natuurlijk met u wil delen. Hieronder vindt u de link naar het
uiteindelijke resultaat, een film van 15 minuten over het Haaksbergerveen. Veel plezier met kijken
en luisteren.
HAAKSBERGERVEEN
EEN MULTIMEDIAPRODUCTIE VAN
JAN DOLFING ; NATUURFOTOGRAAF

BEWERKEN VAN FOTO’S
IN LIGHTROOM 5
DEEL 5 ; HET STAP VOOR STAP
ONTWIKKELEN VAN EEN FOTO
Binnen de cursus hoe werk ik met lightroom 5 ziet u in aflevering 5 hoe ik begin met een foto te ontwikkelen
in het ontwikkel gedeelte van lightroom. Dit gedeelte gaat over het standaard deel : het bewerken
van de hooglichten, schaduwen, witte en zwarte delen van het histogram en gebruik maken van helderheid,
verzadiging en levendigheid. Veel plezier er mee.

HET VLIEGEND HERT
Het Vliegend Hert is
een machtig insect
om te zien, grote
kaken die imponerend
omhoog worden
gehouden”

Op de Hoge Veluwe en in delen van
Twente, Gelderland en Limburg komt een
zeldzaam insect voor, het Vliegend Hert.
Het is het grootste insect in Nederland.
Het is een bewoner van bosrijke gebieden,
waar de larven hun voedsel vinden. Deze
eten vermolmd vochtig hout, dat tenminste
half begraven is en door bepaalde
schimmels moet zijn afgebroken. Het vliegend
hert is een kwetsbare soort door
deze hoge eisen aan het voedsel en de
lange ontwikkelingscyclus van vier tot
acht jaar.
Het vliegend hert begint zijn leven in een
ei, waaruit een jonge larve kruipt.
Deze vervelt een aantal maal tot de larve
volledig is ontwikkeld en transfomeert
dan in een pop. Uit de pop verschijnt vervolgens
de volwassen kever.
Een volwassen vliegend hert leeft relatief
kort en de dieren zijn voornamelijk
bezig een partner te zoeken. De vrouwtjes
scheiden feromonen af, geurstoffen die
een sterke seksuele prikkeling hebben op
de mannetjes. Ze kunnen een vrouwtje
van grote afstand waarnemen en kilometers
vliegen op zoek naar een partner. Om
een vrouwtje te vinden vliegt het mannetje
uit of loopt hij over boomstammen
en als hij een vrouwtje tegenkomt maakt
hij deze het hof. Maar als het een mannetje
betreft, oftewel een concurrent, zal de
kever een gevecht beginnen. Ze proberen
elkaar dan met hun grote kaken van de
tak af te duwen.
Afgelopen maand juni ben ik op stap geweest op de
Veluwe met een aantal collega fotografen op zoek naar
dit mooie dier. We hebben het dan over enorm grote
insecten waarvan de mannetjes soms wel 10 cm lengte
kunnen bereiken. Deze mannetjes bezitten enorme kaken,
die eruit zien als de geweien van herten, vandaar de naam
vliegend hert. Zoals gezegd zijn ze uitermate zeldzaam en
zwaar beschermd. We hadden geluk en vonden zowel een
mannetje als een vrouwtje. En dan komt het probleem,
hoe zet je deze fantastische dieren origineel op de foto.
Ik heb het geprobeerd door vanaf het uiteinde van een
boomstammetje waarop het dier zat te gaan fotograferen.
Hierbij heb ik de onderkant van de lens tegen de stam
aan gehouden om vervolgens door het wat hoger en lager
houden van de lens te bepalen waar ik het insect in beeld
zet. Uiteraard moeten de grote kaken mooi in beeld. Door
een hele korte scherptediepte (f4) te nemen wordt de achtergrond
en de voorgrond volledig vervaagd. En door over
te belichten (+ 2/3 EV), wat je hier toch al fors moet doen
om het donkere schild van het hert op te lichten, krijg je
een mooie pastelkleurige achtergrond. Bij 500 iso hou ik
een sluitertijd over van 1/40 sec. Dat houdt niet over maar
gelukkig zitten deze insecten heel erg stil en lukt het dan
nog prima om een scherp beeld te krijgen. Natuurlijk zou
je de iso waarde wat kunnen opschroeven om een kortere
sluitertijd te krijgen, maar dat levert bij veel camera’s ook
direct weer meer ruis op in de foto, en dat wil ik nu juist
zo veel mogelijk vermijden. Uiteraard heb ik naast de wat
meer artistieke foto’s ook een serie foto’s gemaakt die het
vliegend hert goed laten zien, zowel met het mannetje als
met het vrouwelijke dier erop, een heel andere manier van
fotografie, meer registratie fotografie. Hierbij een korte
serie met van beide foto’s een voorbeeld.
De ontwikkelingscyclus van het Vliegend
Hert is 4-8 jaar, waarbij ze een verborgen
leven leiden in vermolmd eikenhout.

OVER DE
GRENS
MET DONDEREND
GEWELD KOMT HET WATER
NAAR BENEDEN
LÅTEFOSSEN ; NOORWEGEN
Låtefossen in Noorwegen, daar is deze foto gemaakt. Een enorme waterval die met donderend geweld de
berg afraast en onder de weg door in het dal verdwijnt. Een waterval die makkelijk bereikbaar is, zonder
lange wandelingen en vermoeiende klimmen. Dus voor iedereen te fotograferen. Onder aan de waterval
zijn er vele plaatsen waar je een mooie opname kunt maken, maar je moet wel met enkele dingen rekening
houden. Belangrijkste is de enorme douche aan waterdruppels die door het naar beneden klaterende
water wordt opgeworpen. Zorg voor een goede zonnekap waardoor het gros van de druppels al niet meer
op de voorkant van de lens terecht kan komen. Bepaal alle instellingen en stel handmatig het scherptepunt
in (dus van de autofocus af zetten). Als alle instellingen gereed zijn maak je met een doekje voorzichtig
nog een laatste keer de lens schoon, alvorens direct aansluitend de sluiter in te drukken. Om veel
dynamiek in de opname te krijgen kies ik een korte sluitertijd, zodat er beweging in het water blijft. Kies
de sluitertijd niet te lang, want dan wordt het een melkachtig wit oppervlak, waardoor het waterval effect
verdwijnt. Hier heb ik gekozen voor een sluitertijd van 1/800 sec. bij een f5.6 diafragma. De gebruikte
lens is een 10-22 mm groothoek van canon op 11 mm stand. HIerdoor ontstaat het ruime beeld. Door
links nog net een deel van het schuurtje op de foto te zetten krijgt het beeld perspectief en is goed te
zien hoe immens groot de waterval is. Als ik dit soort foto’s later terug kijk dan geniet ik opnieuw van de
grootsheid van de Noorse natuur, de ruigte en uitgestrektheid van dit schitterende land.
Opstuivend water komt
snel op de lens terecht,
moeilijk om een scherp
beeld te krijgen.

TOP 5
ZOMERFOTO’S
MIJN KEUS VAN EEN VIJFTAL ZOMERFOTO’S
MET HET VERHAAL ERBIJ VAN HOE ZE ZIJN GEMAAKT

1. KOEIEN IN DE OCHTEND
F5.6 , 1/125 SEC, ISO 500, + 2/3 EV, STATIEF, LEE SOFTGRAD 0.6
D
e morgen beloofde veel. Grondmist,
een zacht zonnetje dat door de mist
heen schijnt en een heerlijk zacht
licht verspreid. Vlakbij het landgoed
Twickel kom ik op de wandelroute rond het
kasteel een groepje jonge koeien tegen, die
prachtig gesitueerd zijn in de wei ten opzicht
van het ochtendlicht. De zon is net boven de
bomen uitgekomen en schijnt zijn stralen door
de grote oude eik waaronder de koeien staan te
kijken. Meestal zijn jonge koeien erg nieuwsgierig
en lopen ze gelijk op je af, maar dit groepje
bleef mooi op dezelfde plaats staan kijken naar
wat ik toch allemaal aan het doen was. Hierdoor
had ik ruim voldoende tijd om mijn statief op te
stellen met hierop een 100-400 mm lens van
canon. Rustig kan ik het beeld uit kaderen en de
belichting instellen. Scherptepunt op de voorste
koe en om het mooie sfeertje er in te krijgen
overbelicht ik de foto 2 stappen. Tevens maak ik
gebruik van een grijs verloop filter van Lee, om
de belichting van de bovenzijde van de foto wat
beter in verhouding te brengen met het onderste
gedeelte. Dan even fluiten zodat de koeien
mijn kant op kijken. Helaas wil de meest rechtse
koe niet omdraaien. Tegen de tijd dat het dier
zich heeft omgedraaid staat de linker koe al
ongeveer in mijn camera. Ondanks deze kleine
storing in het beeld heeft deze foto voor mij de
heerlijke vroege ochtend zomersfeer in zich.

2. IJSVOGEL
F5.0 , 1/80 SEC, ISO 250, +1 1/3 EV, RIJSTZAK, SIGMA 500 MM
E
en van mijn favoriete vogels in de
zomer is zeker de IJsvogel. Een exotisch
aandoende vogel, waarbij het
blauw en oranje van het beeld af knallen. Met
name in de zomerperiode zijn ze geregeld te
zien boven beekjes, stromend water of meertjes
waar ze als een blauwe schicht overheen razen.
Supersnel. Heb je een mooie locatie gevonden
dan zijn de vogels goed te observeren vanuit
een schuilhut of schuiltent. Door een tak schuin
in de oever te zetten biedt je de IJsvogel een
mooie uitkijkpost, van waar af hij op jacht kan
gaan naar kleine visjes. Vaak duurt het dan ook
niet lang of de blauwe schicht meldt zich op
zo’n tak. Zoals ook hier, een tak geplaatst bij een
vaste schuilhut. Door gebruik te maken van een
500 mm lens kun je de vogel groot in beeld
zetten. Om de kleuren van het beeld af te laten
knallen overbelicht ik fors, 1 1/3 EV extra licht
laat ik door de lens toe,. Dit geeft een mooi helder
beeld met zoals gezegd lekker felle kleuren.
Dan wachten op een mooie houding en afdrukken.
Zorg er wel voor dat de achtergrond van de
tak (en dus de vogel) heel neutraal is, waardoor
het IJsvogeltje fraai loskomt van de achtergrond.
Om dit effect nog te bevorderen kies ik een laag
diafragma getal, hier f 5.0.

3. ZONNEDAUW
F2.8 , 1/400 SEC, ISO 250, +2/3 EV, CANON 100 MM MACRO
Het boeiendste plantje in de zomer
is voor mij zonder twijfel de zonnedauw.
Een klein vleesetend plantje
van hooguit enkele cm’s hoog, voorkomend op
natte grond, zoals de veengronden. Een heel lastig
plantje om een mooie opname van te maken.
Hier heb ik gekozen voor een opname recht
van boven, waarbij er door een diafragma van
f 2.8 een hele korte scherptediepte is gebruikt.
Daardoor komt een blaadje van de plant die net
iets hoger ligt dan de andere blaadjes los van de
achtergrond en worden de lijmdruppels grote
lichtcirkels (bokeh). Goed uitkaderen om een
mooie compositie te krijgen is heel belangrijk.
Dan ook hier iets overbelichten om het frisse
effect in de foto te krijgen.

4. EGEL
F2.8 , 1/400 SEC, ISO 250, +2/3 EV, CANON 100 MM MACRO
E
lk jaar zie ik er wel weer enkele
lopen. Jonge egels die door de lange
zomeravonden nog bij daglicht door
het weiland scharrelen, op zoek naar
slakken, wormen en ander eetbaar gerei. Totaal
niet schuw, want de mens wordt op deze leeftijd
meestal nog niet als gevaarlijk gezien. En dus
een prachtig foto onderwerp. In de wei bloeien
de hele zomer allerlei wilde bloemen en die
vormen een prachtige omlijsting voor de egel.
Voorzichtig pluk ik wat gras weg tussen mijn
lens en de egel, en ga plat op mijn buik liggen
op ruim een meter van de egel vandaan. En dan
maar hopen dat hij of zij blijft zitten. Soms moet
ik wel tig keer met de egel meedraaien als hij
verder scharrelt door het gras. Maar vrijwel altijd
komt er een moment dat ze wel even stil blijven
zitten, je nieuwsgierig aankijken alvorens verder
te scharrelen. En dat is precies het moment om
een mooie plaat te maken. Scherpstellen op de
ogen met een diafragma van f 5.6 Kies wel een
korte sluitertijd want de egelneus gaat vrijwel
continu op en neer , maar ook het klikken van
de camera veroorzaakt bij het diertje soms een
korte beweging met de kop, ze schrikken toch
iets van de sluitergeluiden, hoewel dit tijdens
de sessie snel verbeterd. Ook hier iets overbelichten
om het wat donkere masker rond de
snuit op te lichten. Doe je dit allemaal rustig
dan zul je zien dat de egel al snel verder loopt
en zich weinig meer van je aantrekt.

5. GEADERD WITJE
F3.5 , 1/400 SEC, ISO 400, - 1 1/3 EV, CANON 100 MM MACRO
T
ot slot horen voor mij de vlinders
bij het zomergevoel. De vrolijk om
je heen fladderende insecten maken
me altijd erg vrolijk. Helaas hebben
veel vlindersoorten het moeilijk en nemen ze
de laatste jaren fors in aantallen af. Gelukkig
zien we bij ons in de omgeving nog vrij veel
soorten vliegen. Waaronder het geaderde witje,
een vlindersoort met weinig kleur, maar een
heel mooi patroon van adertjes op de vleugels,
Zeker in het vroege of late tegenlicht komt dit
vlindertje prachtig uit op de foto. Ik wacht tot
het licht bijna verdwijnt, de vlinder zoekt dan
een plek om te overnachten en is heel goed
te benaderen. Doe je dit heel rustig en zonder
onverwachtse bewegingen dan kun je met de
macro lens prima opnames maken. In deze
opname heb ik linksboven in beeld nog net de
heldere reflectie van het zonlicht mee genomen
in beeld. Het witje is geland op een mooi plantje
en zit daardoor vrij van zijn omgeving. Door een
laag standpunt in te nemen tot bijna onder de
vlinder kan ik een rustige, egale achtergrond
verkrijgen. Door iets te onderbelichten krijgt de
vlinder een mooi wit randje van het tegenlicht
om de vleugels en het lijfje.

Holland
Photography
COPYRIGHT ALL IMAGES AND TEXT ; JAN DOLFING