MAGMA 3-2017

zou zijn en blijven en dat ik door de internisten
daar als een excuustruus zou worden
gebruikt, zo van ‘we hebben toch ook een
MDL-professor’, heb ik ervan afgezien en
ben naar Arnhem vertrokken. Daar kwam ik
in een maatschap terecht waarvan ik voorzitter
werd en later secretaris, want we rouleerden.
In die tijd heb ik veel geleerd op het
gebied van management, budgetten, onderhandelen
met de directie en noem maar op.”
Weersma heeft niet hoeven wachten totdat
een hoogleraar wegging. “Ik ben hoogleraar
geworden puur op basis van mijn
researchkwaliteiten. De mij aangeboden
tenure-track, waarbij je een carrièreperspectief
wordt aangeboden met vaste beoordelingsmomenten,
heb ik afgeslagen. Bewust,
omdat ik niet houd van een keurslijf en
omdat ik het programma niet geschikt vond
voor klinische wetenschappers. De meetlat
die werd gebruikt, was voor biologen en
mensen die in het lab werken.”
De belangrijkste drijfveer voor Mulder was
onderzoek. “Ik ben uiteindelijk uit Arnhem,
waar ik in totaal zo’n zeven promovendi
heb begeleid, weggegaan omdat ik aan de
VU de ruimte kreeg een bepaald onderzoek
verder uit te bouwen. In 2001 kreeg ik een
idee rond 6TG en het onderzoek ernaar, en
het doorontwikkelen kon alleen in een academisch
ziekenhuis en niet in een algemeen
ziekenhuis als Arnhem.”
Weersma: “Onderzoek is onze zuurstof. Het
aantal onderzoeken en het aantal promovendi
bepalen voor een belangrijk deel of
je fondsen weet aan te trekken waaruit dat
onderzoek kan worden gefinancierd. Maar
onderzoek, het hele proces eromheen, het
werken met promovendi, met extreem getalenteerde
mensen, is met name leuk. We zijn
super internationaal bezig en werken met de
belangrijkste centra samen; dat is de dynamiek
waaraan ik de meeste lol beleef.
Wetenschap is nog interessanter dan vroeger.
Toen had iemand een nieuw idee en
ging je kijken of je het ‘waar kon maken’.
Tegenwoordig is het veel meer: ‘er is een
nieuwe techniek waarmee we veel analyses
RINSE WEERSMA
in één klap kunnen doen, hoe gaan we daarmee
aan de gang en hoe kunnen we dat slim
gebruiken’.”
En in die hectiek vergeten jullie de
vraag ‘waarom’. Waarom zijn we hiermee
bezig. Het gaat te vaak over ‘hoe’
en niet ‘is dit het beste voor de patiënt’,
luidt een veel gehoorde kritiek.
Mulder: “Dat vind ik te makkelijk. Of iets
het beste is voor een patiënt, kan wel eens
blijken na twintig jaar.”
Weersma: “Het draait altijd om de patiënt.
Natuurlijk. Daarom zijn wetenschappelijk
geïnteresseerde dokters zo belangrijk. Ik
werk veel met bio-informatici, genetici,
technici en wiskundigen en ja, die kunnen
zich weleens verliezen in te veel zijpaden,
waardoor de patiënt uit beeld raakt. Voor
klinische hoogleraren is het dus zaak om
goed in de gaten te houden dat dit niet
gebeurt. We moeten als dokters tegelijkertijd
wel begrijpen wat er in het lab gebeurt,
zodat we de juiste vragen kunnen stellen.
Dat zie ik heel erg als mijn rol. Zeker nu de
kennis en daardoor de interesse in de basale
wetenschap van een MDL-arts steeds minder
wordt, omdat de opleiding tot MDLarts
wordt ingekort.”
Mulder: “Ben ik mordicus op tegen. Schandalig.
Het inkorten van de studie tot vijf jaar
gaat ten koste van verdieping. Het wetenschappelijke
deel, het academische, wordt
steeds verder onderbelicht. Knettergek dat
we dit laten gebeuren.
M’n colo-brevetje halen heet het nu bij veel
assistenten. Dan zeg ik: ‘je gaat nog genoeg
colo’s doen later, misschien moet je ook eens
leren waaróm we een colo doen’.”
Weersma: “Academische verdieping is
echt nodig. Alleen dan ontwikkel je een
probleem oplossend vermogen voor de
niet-standaard patiënt. Je moet out of the
box durven denken. Er is lef voor nodig om
innovatie door te voeren. Juist daarom moet
je je zo breed mogelijk oriënteren op je vakgebied.”
MAGMA 111