De stad van de vos

DUTCH
EDITION
TUULA PERE • ANDREA ALEMANNO
De stad van de vos
WickWick

De stad van de vos
Tekst door Tuula Pere
Illustraties door Andrea Alemanno
Vormgeving door Peter Stone
In het Nederlands vertaald door Mariken van Eekelen
ISBN 978-952-325-744-3 (ePub)
ISBN 978-952-325-244-8 (Print)
Eerste druk
Copyright © 2016 Wickwick Ltd
Gepubliceerd in 2016 door Wickwick Ltd
Helsinki, Finland
Gedrukt in de Europese Unie
The Fox's City, Dutch translation
Story by Tuula Pere
Illustrations by Andrea Alemanno
Layout by Peter Stone
Dutch translation by Mariken van Eekelen
ISBN 978-952-325-744-3 (ePub)
ISBN 978-952-325-244-8 (Print)
First edition
Copyright © 2016 Wickwick Ltd
Published by Wickwick Ltd
2016, Helsinki, Finland
Printed in EU
Originally published in Finland by Wickwick Ltd in 2016
Finnish “Ketun kaupunki”, ISBN 978-952-325-194-6 (Print), ISBN 978-952-325-694-1 (ePub)
US English “The Fox's City”, ISBN 978-952-325-195-3 (Print), ISBN 978-952-325-695-8 (ePub)
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted
in any form or by any means, mechanical, electronic, photocopying, recording, or otherwise, without the prior
written permission of the publisher Wickwick Ltd. The only exception is brief quotations in printed articles and
reviews. For details and written permissions, contact rights@wickwick.fi.
Wickwick books are available at special discounts when purchased in quantity for premiums and promotions as
well as fundraising or educational use. Special editions can also be created to specification. For details, contact
specialsales@wickwick.fi.

DUTCH
EDITION
De stad van de vos
Tuula Pere • Andrea Alemanno
W
ickWick
Children’s Books from the Heart
1

Een jonge vos met de naam Felix hield ervan om steentjes
langs de helling naar beneden te laten rollen, in de
richting waar de stad lag. Vanaf de rand kon hij genieten
van het uitzicht en plannen maken voor de toekomst.
“Als ik wat ouder ben, verhuis ik naar de stad,” bedacht
Felix. “Mijn geboortedorp is veel te klein voor zo’n groot
talent als ik.”
Felix was inderdaad niet zoals de andere vossen. He zag er
scherp uit, had een zeer goede reukzin, en was erg bij de tijd.
Maar hij miste ook veel belangrijke kwaliteiten. Hij kon zich
maar moeilijk inleven met de andere dieren. En als hij het
wel kon, dan zou het hem maar weinig kunnen schelen.
“Op een goede dag zal ik de stad en de hele wereld eens laten
zien wie ik ben,” schepte hij op en rolde een grote steen naar
beneden.
2

3

4
Bij Felix thuis waren er 7 welpen, en hij was zelf de middelste. Zijn ouders deden
goed hun best om voor hun kroost te zorgen en hielden van al hun kleintjes even
veel. Felix vond echter dat hij niet genoeg aandacht of voedsel kreeg. En wat nog
belangrijker was, hij vond dat hij niet genoeg speelgoed, kleding of andere dingen
had.

“Maar Felix, zoveel spullen heb je helemaal niet nodig,” zuchtte zijn moeder vaak.
“Je kasten en laden puilen al uit. Ik denk niet dat je zelf weet wat je allemaal hebt.”
“Maar mam, ik moet een snellere fiets hebben,” drong de jonge vos aan. “Ik wil mijn
oudere broers en zussen verslaan in een race, en dan alle andere kinderen uit het
dorp!”
5

De moedervos begon zich zo langzamerhand steeds meer zorgen te maken. Ze
vroeg uiteindelijk Dokter Uil om advies. Hij was degene die de dieren van het
bergdorpje vaak bezochten als ze problemen hadden.
“Ik weet niet wat ik moet doen,” klaagde de moedervos. “Felix wordt steeds moeilijker.
Eerst plaagde hij de jongere kinderen, en hij pakte hun eten en speelgoed af, maar
nu valt hij iedereen lastig.”
6

“Doen de grotere kinderen niets om hem tegen te houden?”vroeg Dokter Uil zich af.
“De berenbroertjes zijn zo sterk dat je zou denken dat Felix hen wel met rust laat.”
“Mijn lieve vriend, ik ben bang dat je het niet begrijpt. Hij is zo sluw geworden dat
de andere kinderen vaak niet eens merken hoe hij zijn zin doordrijft.”
7

Er was inderdaad geen deugniet die slimmer was dan Felix. Zelfs de speelgroep
van de dierenkinderen werd een complete chaos door de streken die hij uithaalde.
De kinderen gingen op een andere manier met elkaar spelen. Ze deden geen
verstoppertje meer, ze deden geen balspelletjes meer, en ook bouwden ze geen
boomhutten meer, of dammetjes in het beekje. Felix verdeelde de kinderen in twee
teams. Zelf koos hij de grootste, snelste en handigste kinderen voor zijn eigen team.
Het andere team bestond uit de kleinere, zwakkere en langzamere kinderen.
8

Eerst probeerden de dierenkinderen om hem te negeren, maar beetje bij beetje gaven
ze toch toe. Uiteindelijk wilde iedereen bij het team van Felix, want dat won altijd
alle prijzen.
Als iemand hem toch uitdaagde kwam Felix altijd snel met een plan om hem te
verslaan. Zijn tegenstanders kregen te kampen met vervelende tegenslagen, zoals
een mysterieuze lekke band, of een ingestorte boomhut. Soms waren de kastelen in
de zandbak kapot gestampt door iemand met grote laarzen. Ze waren van dezelfde
grootte als die laarzen van de leidster van de speelgroep, maar niemand verdacht
haar natuurlijk.
9

10

De zachte lentewinden gingen over in de brandende zomerzon, en beetje bij
beetje werden de herfstregens vervangen door de strenge vorst van de winter.
Dan kwam er weer lente. Felix was geen jong vosje meer, hij was nu volwassen.
Hij bestudeerde zijn spiegelbeeld in de spiegel, tevreden met wat hij zag. Hij stond
rechtop, met zijn borst vooruit, en zijn kin een beetje omhoog.
“Het is tijd om het nest te verlaten,” zei Felix. “Ik ga naar de grote stad aan de zee.”
“Pas goed op jezelf, lieve jongen,” zei zijn moeder, terwijl ze de tranen uit haar ogen
veegde. “En vergeet ons niet, hier in het dorpje.”
“Tot ziens!” riep Felix vrolijk en vertrok. Hij dacht al aan alle nieuwe mogelijkheden
en avonturen die hem te wachten stonden, en keek niet eens om.
11

Toen hij dichterbij de stad kwam, ging Felix op een steen zitten. Hij pakte een
blad op van de grond en poetste daarmee zijn laarzen totdat ze blonken, en
veegde het stof van zijn vacht. Hij moest er goed uitzien, want hij was van plan om
de burgemeester om een baantje te vragen. Willem de Wolf had vast wel behoefte
aan zo’n slimme, jonge assistent. Felix was zeker iemand die dingen voor elkaar
kreeg.
De oude wolf was al lang burgemeester. Onder zijn leiding was de stad bij de zee
gegroeid en had zich ontwikkeld. De inwoners waren erg blij met hem.
En nu, met zijn glanzende laarzen, stapte Felix het kantoor van Willem de Wolf
binnen, en bood de burgemeester zijn diensten aan.
“Ik denk dat het wel klopt dat ik oud begin te worden, en ook wel een beetje moe,”
gaf de wolf toe.
“Ja, dat is zo,” stemde Felix in. “Ik denk dat een korte vakantie op een afgelegen
eiland u goed zou doen. Ondertussen zal ik alle taken op me nemen.”
“Misschien heb je gelijk. Erasmus, die in de bibliotheek werkt, zal je onder zijn hoede
nemen. Hij is al zolang ik me kan herinneren een goede, betrouwbare vriend voor
me geweest,” zei Willem de Wolf, die het met de suggestie van Felix eens was. “We
kunnen elkaar op de hoogte houden door middel van postduiven.”
Felix lachte spottend hierom, maar hij hield zijn gedachten voor zichzelf. Er zouden
veel dingen gaan veranderen in de stad, en in de plannen van Felix was geen plaats
voor bibliothecarissen of postduiven.
12

13

14
De oude burgemeester liep langzaam naar de boot toe, die op hem lag te wachten
aan de kust. He keek erg uit naar de ontspannende dagen die hij mee zou
maken op het rustige eiland. Eindelijk zou hij alle tijd van de wereld hebben om te
gaan vissen, en om daarna in een hangmat uit te rusten terwijl hij genoot van de
avondzon.

Het busje met daarin de bagage van de burgemeester
naderde de haven. De inwoners van de stad hadden
zich verzameld om de wolf uit te zwaaien, die nog nooit vakantie van zijn werk had
genomen. Willem zwaaide terug naar de menigte, ontspannen glimlachend naar
iedereen.
Felix de Vos liep kwik voor het busje uit. Met zijn hoofd opgeheven keek hij naar de
mensen, en fantaseerde hoe het zou zijn als ze hier voor hem stonden. Die dag zou
ook snel komen.
15

16

Felix ging ’s ochtends vroeg terug naar de stad. Hij marcheerde recht op het lege
kantoor van de wolf af en ging op een statige bureaustoel zitten. Na even te
hebben nagedacht, begon hij woest op de bel te drukken, die op het bureau stond.
“Waar bleven jullie nou?” snauwde Felix tegen de conciërge en al het kantoorpersoneel
die geschrokken het kantoor inkwamen. “Jullie zijn hier niet voor de lol, jullie zijn
hier om te werken! We hebben heel veel te doen, dus pak jullie notitieblokken er
maar bij.”
Het personeel begon snel alle opdrachten en plannen te noteren, en ze bleven maar
komen. De conciërge stuurde memo’s met instructies door het hele stadhuis, en
maakte briefjes vast aan de pootjes van de postduiven voor berichten die verder weg
bezorgd moesten worden.
“Wat ontzettend ouderwets en langzaam,” snoof Felix opgewonden. “We moeten
af van die postduiven. We hebben op zijn minst een half dozijn getrainde haviken
nodig om ze te vervangen. Laat ze nu meteen uit de bergen komen.”
“Maar de postduiven zijn belangrijk. Met hun hulp kunnen we in contact blijven
met de burgemeester nu hij op vakantie is,” probeerde de conciërge te zeggen, maar
de vos luisterde niet.
17

Een paar dagen later bracht de eerste postduif een bericht van
het eiland. Het was een brief van de oude burgemeester.
Beste Felix.
Mijn vakantie is heerlijk tot nu toe, ik heb al
veel vis gevangen en de wind is zacht. Zorg
alsjeblieft goed voor de stad en de inwoners.
Als je vragen hebt kun je altijd bij Erasmus
terecht. En als het dringend is kun je altijd een
postduif met een bericht naar mij sturen, en
dan kom ik zo snel mogelijk terug.
Zonnige groetjes aan iedereen,
Jullie eigen burgemeester Willem de Wolf
18

Felix las snel het briefje, maakte er een prop van en gooide het in de prullenbak.
Er was een nieuw plan aan het ontstaan in zijn hoofd. Om het uit te voeren, had
hij een aantal vogelkooien nodig, een val, en een hoop lekker vogelvoer. En daarbij
zou hij ook een afgelegen plek moeten vinden, waar niemand ooit kwam.
Hij draaide zich om met de draaistoel, en zijn ogen vielen op de ramen van de zolder
van de bibliotheek, die tegenover het stadhuis stond.
“Misschien moet ik morgen toch maar eens bij Erasmus de bibliothecaris langs
gaan,” dacht Felix met een sluwe glimlach.
19

De volgende ochtend stond Erasmus op de trap van de bibliotheek, te wachten
om de vervanger van de burgemeester te ontmoeten. Hij verbaasde zich wel een
beetje over de plotselinge interesse van de vervanger voor het bibliotheekgebouw,
maar hij liet hem gehoorzaam alles zien, van de kelder tot de zolder.
“Eigenlijk zou ik een sleutel van de bibliotheek moeten hebben,” zei Felix aan het
einde van de rondleiding. “Ik ben tenslotte de vervanger van de burgemeester en ik
moet toegang hebben tot de bibliotheek wanneer ik maar wil.”
“Nou ja, als je dat nodig vindt,” zei Erasmus en gaf Felix de reservesleutel.
Die nacht haastte een donkere figuur zich heen en weer op de trappen van de
bibliotheek, met vogelvallen, kooien en vogelvoer in zijn armen. Vanaf de straat
beneden zag niemand dat de ramen van de bibliotheek open waren en dat er sporen
van granen en vogelvoer op de vensterbanken lagen, die direct naar de vallen toe
leidden.
Binnen een paar dagen waren alle postduiven van de stad opgesloten op de zolder
van de bibliotheek.
20

21

22

Het voetbalteam van de stad bereidde zich voor op de grote wedstrijd. Erasmus,
de bibliothecaris, was penningmeester van de club, en hij had een ontmoeting
met de vos om een aantal dingen te regelen. De laatste wedstrijd van het seizoen
kwam eraan, en het bezoekende team kwam helemaal uit de andere stad hiernaartoe.
De stad bruiste van opwinding: de inwoners waren het voetbalstadion klaar aan het
maken voor de wedstrijd, hotelkamers voor de gasten werden schoongemaakt, er
werd extra voedsel gekookt en de straten werden versierd.
“We moeten deze wedstrijd winnen. Oh, wat een geweldig feest zal het zijn
als we onze overwinning vieren, en ik zal een inspirerende toespraak houden,
op een hoog podium,” zei de vos. “Wat jammer dat het bezoekende team in
zo’n goede vorm is.”
“Maar is traditie niet het belangrijkst?” vroeg Erasmus de bibliothecaris, en
probeerde de vos was af te remmen. He was
ook een groot voetbalfan, maar hij wist dat
hij ook zonder overwinning van de sport
zou kunnen genieten.
“Natuurlijk niet,” snoof de vos. “Wat
belangrijk is, is dat we groots winnen en de
grootste prijs krijgen. Zo krijgen we alle eer.”
23

Erasmus schudde zijn hoofd en ging terug naar de rustige bibliotheek. De vos was
nu alleen, en kon in alle rust plannen bedenken, waarbij niets hem te veel was.
De tijdelijke burgemeester van de stad bepaalde dat het bezoekende team hun
training moest doen op een klein veldje in de buitenwijk van de stad. De waterpijpen
werden op datzelfde moment gerenoveerd en het grasveld was niet in beste staat.
24

Het thuisteam mocht trainen in een mooie, nieuwe sporthal die naast het
nieuwe stadion stond. Om succes te garanderen had hij zes coyotes aan het
team toegevoegd, die bekend stonden vanwege hun ruwe spel. Volgens de regels
moesten alle spelers inwoner zijn van de stad waar ze voor uitkwamen. De nieuwe
burgemeester liet daarom barakken aanleggen naast het stadion speciaal voor de
coyotes.
“Niemand zou ergens over moeten kunnen klagen,” glimlachte de vos, tevreden met
zichzelf. “We hebben het helemaal volgens het boekje gedaan.”
25

De week voor de wedstrijd stak de vos al zijn energie in het plannen van het
overwinningsfeest. Hij wilde geen tijd besteden aan slapen of eten. Er
ontstonden klitten in zijn vacht, hij had donkere kringen onder zijn ogen en zijn
plannen werden steeds vreemder.
“Alle inwoners van de stad moeten er hetzelfde uitzien. Iedereen krijgt een nieuwe
halsband, met het wapen van de stad erin gedrukt,” zei hij opgewonden. “Nee,
in plaats van het wapen moet mijn foto erin staan. Ik ben tenslotte
de burgemeester nu.”
26

Toen bedacht hij dat iedereen samen moest komen voor een repetitie, waar ze
de nieuwe slogans moesten leren. Naast het aanmoedigen van het team, moest
de menigte ook de volgende zin zingen: “Lang leve de vos, onze grote leider en
voetbalvriend.”
27

28

Erasmus maakte zich ernstig zorgen. De plannen
van de vos zouden het hele evenement ruïneren. De
bibliothecaris had geprobeerd zich aan te passen aan de
eindeloze opdrachten, maar dit ging hem toch echt te ver.
“Dit is niet het sportfestijn dat onze oude wolf zou willen
dat we vierden,” dacht Erasmus. “Ik vraag me af of hij wel
weet wat er hier aan de hand is.”
De bibliothecaris zat alleen in de bibliotheek. Niemand
had nog tijd om boeken te komen lenen. Terwijl hij over
de vreemde situatie nadacht, viel hem opeens iets op.
Het gebouw was toch niet helemaal stil. Ergens boven
hem kon hij een vreemd soort, koerend geluid horen.
Het klonk alsof er een grote ketel op het fornuis stond
te pruttelen.
Erasmus ging op zoek naar de oorzaak van het
geluid. Hij keek in iedere kamer, één voor één, en ging
uiteindelijk de trap op naar de zolder. Het geluid werd
luider.
29

De zware deur naar de zolder ging open. Erasmus kon zijn ogen niet geloven.
De hele ruimte was gevuld met postduiven in kooien. De postduiven van de
burgemeester zaten er ook tussen, met het wapen van de stad om hun nek.
“Ik begin te snappen wat er hier aan het gebeuren is,” dacht Erasmus, bedachtzaam
knikkend. “Ik moet snel een bericht naar de burgemeester sturen. Dit is het einde
van zijn vakantie.”
Snel daarna steeg er een postduif op vanaf de vensterbank en vloog in de richting
van het vakantie eiland dat zichtbaar was aan de horizon. Toen gaf Erasmus alle
opgesloten vogels wat voer en zette de deurtjes van de kooien wagenwijd open.
De inwoners van de stad waren verbaasd te zien dat er een groep onrustige
postduiven rondvloog over de bibliotheek en het stadhuis.
30

31

32

Willem de Wolf was woedend. Zijn vakantiestemming verdween als sneeuw
voor de zon op het moment dat hij het dringende bericht van Erasmus las.
Dat was iets wat hij niet had verwacht, hoewel hij moest toegeven dat de jonge vos
wel wat overdreven ijverig had geleken.
“Laten we de belangrijkste bagage op de boot zetten en op weg gaan,” zei de oude
wolf tegen zijn vrouw. “De stad moet zo snel mogelijk weer terug worden gebracht
naar normaal. Ik kan later altijd nog gaan vissen.”
Tegen de middag was de wolf terug in zijn kantoor. Hij liet zijn vervanger plaatsnemen
tegenover zijn bureau en eiste een verklaring. De vos beschreef alles wat hij had
bereikt in glorieuze details, en gaf overal een positieve draai aan.
“Je kunt zeggen wat je wilt,” mopperde de vos. “Je bent geobsedeerd door macht.
Het is als een ziekte. Ik zou je eigenlijk naar het verlaten eiland moeten sturen om
te herstellen.”
33

Uiteindelijk werd de wolf wat minder boos. De vos kreeg toestemming om naar
de laatste voetbalwedstrijd te komen, en hij mocht zelfs naast hem komen
zitten op de eretribune. Maar hij mocht geen toespraak houden, en de inwoners van
de stad mochten hun eigen kleding kiezen.
De vos was geïrriteerd dat de coyotes die hij had ingehuurd niet voor het thuisteam
mochten spelen. De wolf gaf geen toestemming, hoe hard de vos ook probeerde hem
over te halen.
“In deze stad spelen we fair,” zei de oude burgemeester. “Maar ik heb iets te
doen gevonden voor je coyotes. Kijk maar.”
34

35

36

De coyotes stonden in het gangpad en deden een gymnastiekoefening om het
publiek te vermaken. Groot en breedgeschouderd als ze waren maakten ze
zonder moeite een piramide en deden ze krachtoefeningen met elkaar.
Ondanks dat het een spectaculaire voorstelling was kon Felix de Vos zijn teleurstelling
maar nauwelijks verbergen. In plaats van de gymnastiek had hij de coyotes liever na
de wedstrijd op het podium gezien, met een gouden medaille rond hun nek.
Uiteindelijk werden de dromen van de vos vernietigd toen het bezoekende
team de spannende wedstrijd met één doelpunt verschil won. Felix de
Vos liet zijn hoofd hangen.
“Kom op Felix, het is maar een spel,” troostte de wolf. “En volgend
jaar is er weer een vriendschappelijke wedstrijd. Dat is wat echt
telt.”
37

Ondanks zijn jonge leeftijd heeft Felix
de Vos grote plannen voor de toekomst. Hij verlaat zijn
nest op de helling en gaat met zijn glanzende laarzen op weg
naar de stad, op zoek naar een baantje en een ontmoeting
met de burgemeester, Willem de Wolf.
Als de oude wolf gaat vissen op een verlaten eiland, laat hij
Felix zijn kantoor gebruiken. Maar Felix wil zo graag hogerop
komen dat zijn meedogenloze acties de inwoners van de stad
angst aanjagen. Er is iets vreemds aan de hand op de zolder
van de bibliotheek, en de postduiven van de stad verdwijnen
op mysterieuze wijze.
Zal er een voetbalwedstrijd komen met hun buurstad? En zal
het net zoals altijd een vriendschappelijke wedstrijd worden?
wickwick.fi