MAGAZINE

4
5
SPOTLIGHT
Niels Littooij, alias Nielson, won in september de Sena
Performers Award 2016. Zijn Sexy als ik Dans was afgelopen
jaar het meest gedraaide lied op de radio. Van buitenaf lijkt
het hem allemaal soepel af te gaan, maar hij werkt al van
jongs af aan naar dat succes toe. “Ik wilde altijd spelen.
Beter worden. Je kunt als muzikant wel op je zolderkamer
blijven zitten, maar dan leer je nooit of iets live ook werkt.”
Door Rianne van der Molen
Foto’s: Sander Heezen
“Dit is één van de mooiste prijzen van
het afgelopen jaar,” zegt Niels Littooij
(27) glinsterend, doelend op zijn Sena
Performers Award. “Dat radiozenders mij
nog steeds zoveel draaien, is een enorm
compliment. Zolang ze mij draaien, kan ik
doorgaan met wat ik het allerliefste doe.”
De in Dordrecht geboren singer-songwriter
gaat hard sinds hij in 2012 meedeed
met De Beste Singer-Songwriter van
Nederland. Zijn eerste single Beauty & De
Brains haalde meteen de top 10 en met
Hoe en Sexy als ik Dans vestigde hij zich
definitief.
Hoewel het gros van Nederland hem pas
door die hits leerde kennen, ging er een
lange weg aan vooraf. “Het enige wat
ik altijd echt leuk heb gevonden, is zelf
liedjes maken,” vertelt hij in een Dordrechts
café. “Van niets iets maken, dat
vind ik mooi. Daarbij heb ik altijd eigen
baas willen zijn. Mijn vader werkt in een
woonwinkel en mijn moeder is vrachtwagenchauffeur.
Zij werken in een groot
bedrijf, waar je in je handjes mag klappen
als je een keer vrij krijgt. Ik zag dat leven
niet voor me. Muziek was het enige pad.”
KRITISCHE DROMER
De droom om muzikant te worden begon
vroeg. Op zijn zesde verjaardag krijgt hij
een drumstel, en al snel is muziek zo ongeveer
het enige wat hem bezighoudt. Hij
leert zichzelf gitaar spelen en begint met
rappen. Als jonge rapper doet hij eindeloos
mee aan talentenjachten. “Sommige
jonge collega’s zijn heel erg bezig met
roem. Terwijl ik nooit meedeed met die
wedstrijden om te winnen of beroemd te
worden. Ik wilde gewoon spelen. Beter
worden. Je kunt als muzikant wel op je
zolderkamer blijven zitten, maar dan leer
je nooit of iets live ook werkt.”
Bij elke beslissing die hij in de jaren
daarna neemt, stelt hij zichzelf de vraag:
kan ik mezelf door deze keuze verder
ontwikkelen? Zo kiest hij ervoor om na de
middelbare school naar de Herman Brood
Academie in Utrecht te gaan. “Iedere
student daar heeft talent. Maar op de academie
leerde ik dat het veel belangrijker
is wat je met dat talent doet. Ben je slim
en creatief genoeg om jouw muziek in de
markt te zetten?”
Terwijl hij op de Herman Brood Academie
serieus bezig is met zijn muzikale
toekomst, wordt hij in 2009 gevraagd
voor Zirkus Zirkus. “Ik was een stoere rapper
en werd opeens gevraagd voor een
kinderpopgroepje,” herinnert hij zich. “Ik
vond het absoluut niet cool. Dit was niet
NIELSON
VAN NIETS
TOT IETS
de muziek die ik wilde maken. Waarom
zou ik meedoen? Maar ik was tegelijk
nieuwsgiering en wilde best praten. In
de aanloop naar dat gesprek, dacht ik na.
Wat zou ik hier uit kunnen halen? Vooral
veel optredens en dus veel ervaring. En
misschien kom ik tijdens dat proces wel
iemand tegen waar ik mijn eigen liedjes
aan kan laten horen. Die gedachte liet me
overstag gaan.”
Er volgt een tijd van optredens en Zirkus
Zirkus wordt steeds iets bekender. Maar
de grote doorbraak blijft uit. In 2011 gaat
de groep uit elkaar. “Achteraf is het mijn
grote geluk geweest dat we nooit echt
zijn doorgebroken. Anders was de kans
groot dat ik altijd die kinderpopzanger
was gebleven. Dan kun je echt niet
meer credible als singer-songwriter een
carrière hebben.” Fel vervolgt hij: “Maar
waarom kun je niet gewoon verschillende
dingen doen? Je kunt toch prima
eerst in een popgroep zitten en daarna
verder gaan als muzikant? Eigenlijk is het
belachelijk dat in Nederland iedereen zo
in hokjes denkt.”
OPGEWEKTE SINGER-SONGWRITER
Hij denkt even na en vervolgt dan: “Ik
hoor ook vaak dat ik niet gezien wordt als
echte singer-songwriter. Omdat ik van die
vrolijke liedjes maak. Dat hoort blijkbaar
niet. Maar ja, als het al vier jaar heel goed
met je gaat is het toch raar om alleen
maar tranentrekkers uit te brengen? Ik
schrijf vanuit mijn hart. Veel collega’s
maken blijkbaar allemaal droevige dingen
mee. Ik niet. Ik heb weinig te klagen. Ik
ben pas getrouwd met mijn jeugdliefde
Hanna, heb een vast team van goede
vrienden om me heen en kan fulltime
bezig zijn met muziek. Dat is toch te gek?
Ik acht mezelf niet minder dan een Dotan