MAGAZINE

16
17
PODIUM
Zanger en componist Joop Visser heeft een lange en succesvolle carrière in
Nederland en België opgebouwd. Sinds 2004 vormt hij een duo met Jessica van
Noord. Tevens is hij een luisteraar die kritisch let op de muziekprogrammering van de
Nederlandse Publieke Omroep (NPO). Door Anita Verheggen Foto: H.W. Vink
REFLECTIES
EDDY
Het greep me meer aan dan ik gedacht zou hebben. Het nieuws dat ooit
komen zou: Eddy Christiani overleden. Op 98-jarige leeftijd. De eerste
Europeaan met een elektrische gitaar.
‘Niet klagen, maar aanklagen!’
Joop Visser met zijn vaste zangpartner Jessica van Noord.
Wat is er mis met de programmering tijdgroepen van verschillende omvang
van de NPO?
en samenstelling met in het bijzonder
“De Mediawet verplicht de NPO te zorgen aandacht voor kleine doelgroepen.’
voor een aanbod dat, ik citeer uit artikel 2 Einde citaat.
van de Mediawet:
Dit is de overheidsopdracht aan de NPO
‘Voldoet aan democratische, sociale en en daar is belastinggeld mee gemoeid.
culturele behoeften van de Nederlandse
samenleving door het aanbieden van NPO om bovenstaande opdracht uit te
De overheid betaalt dat geld aan de
media-aanbod dat:
voeren. Maar slechts op één punt is exact
a. evenwichtig, pluriform, gevarieerd en meetbaar of de NPO zich houdt aan de
kwalitatief hoogstaand is en zich tevens hierboven geciteerde voorwaarden. Namelijk
het muziekaanbod, omdat dit tot op
kenmerkt door een grote verscheidenheid
naar vorm en inhoud;
de minuut gemeten wordt via de playlist.
b. op evenwichtige wijze een beeld van de Welnu, de laatste playlistmeting leert
samenleving geeft en de pluriformiteit ons dat het aanbod van Nederlandstalig
van onder de bevolking levende overtuigingen,
opvattingen op evenwichtige voor, om maar eens wat te noemen, de
repertoire bij de NPO 4% was. Het aanbod
wijze een beeld van de samenleving Surinaamse, Molukse en Gronings-Marokkaanse
cultuurdragers, was onmeetbaar
geeft en de pluriformiteit van onder de
bevolking levende overtuigingen, opvattingen
en interesses op maatschappelijk, voorwaarden die de overheid aan de NPO
klein. Dit is dus volkomen in strijd met de
cultureel en levensbeschouwelijk gebied heeft gesteld.
weerspiegelt;
En daar wordt niets aan gedaan omdat
c. gericht is op en een relevant bereik de overheid en de NPO daar beide geen
heeft onder zowel een breed en algemeen
publiek, als bevolkings- en leef-
helemaal niet. Geen van de
belang bij hebben en de Tweede Kamer al
verantwoordelijken
heeft er belang bij zich aan de wet
te houden of dat van de ander te vragen
en dat weten ze van elkaar. En de belastingbetaler
betaalt, weet die veel.”
Wat is uw suggestie om dit probleem
aan te pakken?
“Goeie vraag. Ik zou zeggen, ga niet vragen
of klagen bij de overheid of NPO. Dat
geeft alleen maar afschuiven en gedraai
van de betrokkenen: ‘Daar hebben we het
Commissariaat voor de Media voor.’ Ja,
overheid, maar dat Commissariaat handelt
in uw dienst en weet wat u belangrijk
vindt. En: ‘Wij bemoeien ons niet met de
programmering van de NPO.’ Ja, overheid
dat doet u wel, blijkens artikel 2 van uw
eigen Mediawet. Enzovoorts, enzovoorts.
Dus breng als muzikantenorganisatie(s)
deze zaak direct voor de rechter met de
eis dat de overheid de geldkraan dichtdraait
totdat de NPO zich meetbaar aan
de wet houdt. Eerlijk gezegd begrijp ik niet
waarom u dat niet allang heeft gedaan. Als
ik advocaat was, zou ik het morgen voor
u doen.”
Door Erwin Angad-Gaur
Al jaren had ik hem niet meer getroffen, maar ik dacht wel aan hem, minimaal
drie keer per jaar; bij het Ntb-congres, de Sena-jaarvergadering en bij de uitreiking
van de Sena European Guitar Award, die de eerste jaren zijn naam droeg:
de Eddy Christiani Award. Een passend eerbetoon aan de eerste man in Europa
met een elektrische gitaar (een claim die niet voor 100% op waarheid schijnt te
berusten, maar de poëzie vraagt om
herhaling van wat minimaal een feit
zou moeten zijn).
Onze ontmoetingen vonden in de jaren
90 plaats, bij de jaarvergaderingen
van de Ntb en Sena; jarenlang was hij
een trouwe bezoeker, de eerste jaren
samen met Frans Poptie, zijn makker
uit oude tijden, en na diens overlijden
alleen. Tot ook Eddy sinds enkele
jaren niet langer verscheen.
Hij leek iets te zweven in mijn herinnering;
lichtvoetig als een vedergewicht.
Met sprankelende, jeugdige
ogen.
Elk jaar vertelde hij ons dezelfde
verhalen, voor of na de vergadering:
hoe hij de eerste man in Europa was
met een elektrische gitaar en hoe
hij, pas geleden, op straat door een
jongedame herkend was: “Hoe gaat
het met u, meneer Danny Christiaan.”
Hij maakte misbruik van zijn leeftijd,
zeker, maar was, met Frans, een vast
baken van gesprek.
Het leven gaat door, zoals het leven altijd doorgaat, zoals het de laatste jaren
altijd doorging, maar ik zal nog vaak aan hem denken.
Ik zie hem voor me. Lichtvoetiger dan ooit. Ik hoor hem verhalen over zijn entree
bij de hemelpoort. Petrus die hem meteen herkende; uiteraard mocht hij doorlopen,
de poorten wijd geopend. “Natuurlijk, meneer Danny Christiaan.”
Zijn ogen sprankelen.
‘HIJ LEEK IETS TE ZWEVEN
IN MIJN HERINNERING;
LICHTVOETIG ALS EEN
VEDERGEWICHT. MET
SPRANKELENDE, JEUGDIGE
OGEN’