MAGAZINE

12 13
DE WAARDE VAN MUZIEK
Elke winkel heeft een eigen publiek
en een eigen sfeer. Die sfeer wordt
mede bepaald door het interieur, de
bediening – en doorgaans ook door
de muziek. Performers Magazine
praat met Renny Minnaert, co-eigenaar
van Desafinado.
Door Jimmy Tigges
Foto: Minke Faber
Slightly out of tune, betekent Desafinado.
“We wilden net ietsjes anders
zijn dan de rest,” verklaart Renny
Minnaert de naam van het jazzcafé,
dat hij in 1994 met echtgenote Gré
opstartte onder de Lange Jan van
Middelburg. “En het is natuurlijk
een goed nummer.” Van de door de
Brazilianen Antonio Carlos Jobim
en Newton Mendonça geschreven
klassieker bezit hij diverse uitvoeringen,
waaronder het origineel van João
Gilberto (1958) en de hitversies van
Stan Getz met Charlie Byrd (1962) en
Rita Reys (1963). Er hangen een aantal
single-uitvoeringen aan de muur.
Liefdevol ingelijst, net als de originele
bladmuziek iets verderop.
Jazz loopt als een rode draad door de
zaak. Het interieur is versierd met
muziekinstrumenten, artistieke posters,
foto’s en beeldjesorkesten. Op de
twee wc-deuren wijzen fraai geschilderde
portretten van Billie Holiday en
Chet Baker de weg. Pronkstuk is de
bar. “Ik wilde letterlijk en figuurlijk
een pianobar. Een handelaar had tien
oude piano’s liggen voor de schroot.
Daarvan heb ik een meubelmaker een
ontwerp laten maken. Alle elementen
van een piano zijn erin verwerkt.
Voetpedalen, steunen, lessenaar,
toetsen.”
Op de eerste verdieping vormt de
Wall Of Fame het decor. Fraai ingelijste
zwart-witfoto’s van artiesten,
gemaakt tijdens hun optreden in
Desafinado. Hier stonden grootheden
als gitarist Philip Catherine, trompettist
Eric Vloeimans, saxofonist Lew
Tabackin, pianist Michiel Borstlap,
zangeres Carmen Gomes en pianiste
Amina Figarova. “Bij de laatste stonden
de mensen tot bovenaan de trap.”
Met commerciële optredens is Minnaert
gestopt, de bezoekersaantallen
liepen te ver terug.
Zijn leveranciers hadden in 1994 weinig
fiducie in zijn jazzcafé-plannen,
maar hij redde het. “Ik kwam er vlot
achter dat je niet van de jazz alleen
kunt bestaan en ben snel overgestapt
op een café-restaurant. Daar verdienen
we ons geld mee, de rest is hobby.”
De reguliere muziek in de zaak bestaat
vooral uit jazz en blues, soms
ook soul. “Ik begon met makkelijk
luisterbare jazz. Gerry Mulligan, Stan
Getz, bossa nova’s. Later ook muzikanten
als Joshua Redman, niet direct
muziek voor de achtergrond. Ik zet het
wel eens op, zachtjes. De truc is dat
veel mensen niet horen wat er speelt.
Muziek moet secundair zijn, behalve
bij optredens natuurlijk.”
Jarenlang draaide hij platen en cd’s
uit zijn eigen immense verzameling.
“Later heb ik alles gedigitaliseerd,
een heidens karwei. Nu gaat dat
natuurlijk een stuk makkelijker. Ik
heb lijsten samengesteld, waarin alle
genres zijn verwerkt. Als ik alleen ben
draai ik graag bop en hardbop: Charlie
Parker, Miles Davis, John Coltrane.
Ik kijk naar het publiek dat binnen is,
je kunt niet altijd Coltrane opzetten.
Tijdens diners moet je terugvallen
op Diana Krall, Billie Holiday. Later
op de avond kan het allemaal wat
heftiger.”
Soms klinkt er blues. “Clapton en
dergelijke, of Joe Bonamassa. De
jonge werknemers hier zetten wel eens
singer-songwriters op. Zelf draai ik
ook Crosby, Stills, Nash & Young of
Creedence Clearwater Revival. Heel
soms muziek uit de jaren dertig, zoals
Count Basie, maar geen dixieland.
Ik volg de jazzmuziek nog wel, de
nieuwkomers ook. De piepknorjazz
kan ik niet echt volgen, maar ik ga
wel luisteren als er een optreden in
Middelburg is.”
‘MUZIEK MOET SECUNDAIR
ZIJN, BEHALVE BIJ
OPTREDENS NATUURLIJK’
SLIGHTLY
OUT OF TUNE