PETER VAN STRAATEN

DE PERSMUS
7
van de jaren tachtig had getroffen en hoe ontwrichtend
werkloosheid was. Toen had ik een
heel andere Peter van Straaten leren kennen.
Ik zou zijn hulp weer inroepen.
Een dag later gaf hij mij het pak papier terug.
Ik heb er niet van geslapen, zei hij. Dat moet
meteen in de krant. En aldus geschiedde. Met
tekeningen van Peter. Nog datzelfde jaar werd
de serie in boekvorm uitgebracht: Mijn zoon is
verslaafd.
Het is de wanhopige vader uiteindelijk gelukt
zijn zoon te verlossen; hij is arts geworden. En
elke keer, nog vele jaren lang, vroeg Peter mij
als we elkaar tegenkwamen of ik Jan Woelre
nog wel eens sprak en hoe het met hem ging.
Hij dacht nog vaak aan hem. Zo’n man was Peter
van Straaten óók.”
Geen rekenwonder
Was er nou nooit bonje met Van Straaten?
Jazeker. Hij had het met mij. Ergens in de jaren
tachtig kwam zijn Parool-rubriek Leuk is
anders – tekst en tekening toen – in de luchtige
zaterdagbijlage Tijd van Leven. De bijlage
werd op een wat kwajongensachtige wijze samengesteld
en ook over eindredactionele zaken
werd niet hevig getobd.
Er sloop wel eens een zetfoutje in Peters tekst.
Woedend was hij. Zo’n behandeling, en dat
in een soort schoolkrant! Hij wilde daar weg,
weg bij mijn bijlage, hij wilde op een keurige
plek staan. In PS. Naast de prima, erg serieuze
columnist Bart Tromp bijvoorbeeld? Naast
Bart Tromp, inderdaad. Natuurlijk kreeg hij
zijn zin, en ik was allang blij dat hij niet definitief
de deur achter zich dicht trok. Op deze
grond onsterfelijk worden, ik vond het een erg
onaangename gedachte.
Uiteindelijk is hij toch helemaal vertrokken
bij Het Parool. Zijn band met die krant werd
allengs minder. Er waren, het is alleen maar
pijnlijk, problemen over geld.
Nu is duidelijk: rekenen was Peters kracht niet.
Dit is te illustreren aan de hand van een gevalletje
dat zich enige decennia geleden heeft afgespeeld.
Peter beschikte toen over landerijen
in Giethoorn, en een vriend – ik meen dat het
Rijk de Gooyer was – had die buitenplaats met
zijn auto wat al te enthousiast betreden. Gevolg:
een hek kapot en een kip onder de wielen.
Van Straaten stuurde een rekening: door
jou vernield: één hek, 80 gulden, door jou gedood
één kip, tien gulden. Daardoor moeten
aanschaffen: één nieuw hek, 80 gulden, één
nieuwe kip tien gulden. Samen 180 gulden.
Zo rekende Peter. Nou ja, hij deed net alsof
hij zo rekende. En hij zorgde ook wel voor een
zaakwaarnemer. Uiteindelijk kwamen de partijen
er niet uit. Een scheiding die op de redactie
van Het Parool nooit is verwerkt. ■
De strip Vader en zoon in Het Parool.