Gay&Night Augustus 2014

CD / FILM
Kimbra / The Golden Echo
Tenzij je serieus onder een rots hebt geleefd, heb
je de afgelopen jaren meerdere keren, soms tot
vervelens toe, Kimbra’s stem gehoord. Deze Nieuw-
Zeelandse schone was namelijk de zangeres die
meezong op Gotye’s enorme hit ‘Somebody That
I Used To Know’. Het spreekwoordelijke ijzer van
haar vorige album Vows werd helaas wel iets te laat
gesmeed, waardoor deze niet echt hoog eindigde
in de album charts. Inmiddels is ze terug met een
opvolger, getiteld The Golden Echo. Hoewel het
succes dat ze met Gotye genoot bijna onmogelijk
geëvenaard kan worden, is The Golden Echo een
goed gelukt, eigenzinnig en eigentijds popalbum
waarbij ze goed heeft geluisterd naar wat andere
Robin Thicke / Paula
artiesten goed doen, maar vrijwel nergens op safe
speelt. Op de eerste single ‘90s Music’ namecheckt
ze onder andere TLC, Aaliyah, Mariah, Nirvana en
R. Kelly. In de bijbehorende epilepsie-opwekkende
videoclip lijkt ze qua styling erg op die enge meid van
Zuid-Afrikaanse band Die Antwoord. Op het nummer
‘Miracle’ channelt ze Chromeo, op ‘Madhouse’ zijn
funky Prince-invloeden te horen en zo kunnen we
nog wel even doorgaan. Ook op rustigere nummers
komt Kimbra’s eclectische stijl goed uit de verf. The
Golden Echo is erg interessant en het is goed om te
horen dat ze nergens een ‘Somebody That I Used To
Know’ deel twee heeft geprobeerd te maken.
Hoe leuk zou het zijn geweest als iemand een heel
album had gewijd aan die toetjes met die koe op de
verpakking? Maar helaas; het is een album waarin
überglijer Robin Thicke zoete broodjes probeert
te bakken bij zijn vrouw Paula Patton. Of is het nu
ex-vrouw? Thicke en Patton zijn in ieder geval uit
elkaar, en Thicke maakte in ongeveer een maand
tijd dit album in een poging om haar terug te
winnen. Iedere weldenkende platenbaas zou hem
normaal gesproken hebben geadviseerd om de
plaat misschien toch maar niet publiekelijk uit te
brengen, zoals het soms ook gezond kan zijn om een
brief wel te schrijven, maar niet op te sturen. Maar
ja, Thicke had pas nog een grote hit met Pharrell
Williams (‘Blurred Lines’) en zijn twerkavontuur
met Miley Cyrus ligt ook nog redelijk vers in het
collectieve geheugen, dus iemand moet ‘kassa!’
gedacht hebben. Hoewel Thicke echt wel lekker
kan zingen, klinkt het merendeel van de nummers
op Paula als onafgemaakt werk. De oplettende
luisteraar zal bovendien bij het horen van sommige
songteksten ongetwijfeld ‘TMI!’ roepen, tenzij die
oplettende luisteraar Paula Patton zelf is, want die
roept waarschijnlijk eerder iets als ‘Security!’. Laat
Thickes gebroken hart snel genezen zodat hij weer
wat betere muziek kan gaan maken.
Boyhood
Regisseur: Richard Linklater
Cast: Ellar Coltrane, Patricia Arquette, Ethan Hawke
Verwacht: eind juli in de bioscoop
Het is nooit goed om te hoge verwachtingen te wekken over een
film. Maar Boyhood van regisseur Richard Linklater is niet minder dan
een meesterwerk, een kijkervaring die je bevangt als een heerlijke
melancholieke trip waar je na afloop zo snel mogelijk nog een keer in
zou willen stappen.
Boyhood vertelt over het opgroeien van de gewone Amerikaanse
tiener Mason (Coltrane). Zijn ouders (Arquette en Hawke) zijn gescheiden,
maar proberen de knul zo goed en zo kwaad als het gaat
toch een mooie jeugd mee te geven. Linklater, die eerder de even
magische Before Sunrise-trilogie maakte, draaide Boyhood in twaalf
jaar tijd. Elk jaar kwamen cast en crew een paar weken bij elkaar om
een paar scènes te draaien, zodat je tijdens de bijna drie uur die de
film duurt de personages daadwerkelijk ouder ziet worden en Mason
ziet opgroeien: van schuchter jochie tot een aangenaam vroegwijze
student die klaar is voor de volwassenheid.
Boyhood is een universeel pareltje waarin iedereen zich kan herkennen.
Een film die ons terug doet verlangen naar vroeger, naar onze
eigen ervaringen in die periode. Maar die ons ook doet mijmeren en
lachen over en genieten van ons eigen leven en de schoonheid en
de vergankelijkheid daarvan. En dat zonder ook maar een moment
gekunsteld, geforceerd, pedant of overdadig over te komen.
Grote, grote klasse.
TEKST Martijn Tulp (muziek) / Robbert Blokland (film)
41