Gay&Night Januari 2014

Interview / Paul / Jared Haenen Leto
Cabaretier Paul Haenen
zit bijna vijftig jaar in
het vak en uitstekend
in zijn vel. Zijn theater
Betty Asfalt Complex
trekt steeds meer publiek
en hij geniet meer dan
ooit van optreden. Aan
de vooravond van zijn
68e verjaardag werkt
Haenen aan een nieuwe
theatervoorstelling, waarin
hij anderhalf uur als
zichzelf te zien is.
Theo Maassen, Youp van ‘t
Hek, Hans Teeuwen. Als ik
naar jullie programmering
kijk, heb ik het gevoel dat
steeds meer grote namen het
Betty Asfalt Complex weten
te vinden. Klopt dat?
Mensen als Hans Teeuwen en Theo
Maassen doen hier op zich al jaren
de eerste voorstellingen als ze een
nieuwe tournee starten. Maar het
wordt steeds bekender dat je hier
in Betty Asfalt de beste try-outs kan
doen. Het is een heel warme zaal,
mensen voelen zich hier altijd op hun
gemak. Publiek dat hierheen komt wil
heel graag genieten van wat er op het
toneel gebeurt. Er zijn ook zalen waar
dat anders is, waar het voelt alsof het
publiek bijna argwaan heeft: ‘Als we
ons geld er vanavond maar uit kunnen
halen’. Betty Asfalt is de huiskamer
van het Nederlandse theater, en
in een huiskamer moet je je altijd
welkom en prettig voelen.
De kunstsector zucht onder
alle bezuinigingen. Hebben
jullie last van de crisis?
Nee, eerlijk gezegd niet. Misschien
komt dat ook doordat onze
prijzen in verhouding erg laag
zijn. We doen ook eigenlijk nooit
meer aan prijsverhogingen of
-verlagingen: onze prijzen zijn al
jaren globaal hetzelfde. We zijn wel
iets gemoderniseerd: we zijn nu
overgestapt op e-Tickets, dat is puur
omdat het praktisch is. Hoewel we
een zeer gemêleerd publiek trekken,
vormen de homo’s toch een soort
harde kern die erg trouw blijft komen.
En daar is natuurlijk verder vrijwel
niets meer voor in Amsterdam: alle
nichtencafés zijn inmiddels dicht
geloof ik.
Je doet het theaterwerk al
meer dan dertig jaar. Is het
nog even leuk als vroeger?
Sterker nog: ik krijg er alleen maar
meer plezier in. Het zal wel met de
leeftijd te maken hebben, maar ik
weet steeds meer te genieten van
het moment. Vroeger was ik vooral
gespannen, vroeg ik mij af of mensen
het wel leuk vonden. Als er iets fout
ging, dacht ik: hoe ga ik het einde van
de avond halen? Maar ik heb nu de
hele voorstelling ruimte in mijn hoofd.
Ik verheug me echt op elk onderdeel
van de show. Vroeger dacht ik altijd
aan wat geweest was en aan wat nog
komen moest, nu leef ik veel meer in
het nu. Dat bevalt me prima.
Was het vroeger zo`n
martelgang dan om op het
podium te staan?
Ja, eerlijk gezegd wel. Ik dacht
bijvoorbeeld: wat nou als Dolman
haar stem verliest? En nu denk ik:
wat maakt het allemaal eigenlijk
uit?! Ik was laatst mijn Gremdaatsnor
vergeten. Dammie, mijn vriend
die in de voorstelling al jaren dokter
Valentijn speelt, stelde voor om een
snorretje te tekenen maar dat vond ik
idioot. Ik ben zonder snor op gegaan
en niemand bleek iets te missen.
Heb je Dolman en Gremdaat
nog wel nodig eigenlijk?
Ik heb ze niet nodig, maar ze geven
me wel ruimte om dingen doen
die ik als mijzelf niet kan doen. Als
ik als Paul Haenen wispelturige
stemmingswisselingen zou hebben,
zoals Dolman, zou het publiek
denken: doe eens normaal man,
stel je niet zo aan. Bij Dolman is het
geloofwaardig. En bij Gremdaat
komt het moraliserende aspect
geloofwaardig over.
09