Gay&Night Januari 2014

NINA PERSSON
/ANIMAL HEART
De Zweedse Nina Persson maakte
ooit deel uit van de band The
Cardigans. De band scoorde
wereldwijd meerdere hits, waarvan
‘Lovefool’ de meest bekende
is, mede dankzij het feit dat dit
nummer verscheen op de soundtrack
van Baz Luhrmans Romeo+Juliet.
Persson maakte al eerder twee
soloalbums onder de naam A
Camp, waarvan de laatste in 2009
verscheen. Kort daarna, toen ze
een gezin probeerde te stichten,
werd er baarmoederhalskanker
geconstateerd, waar ze voor werd
geopereerd. Desondanks werd ze in
2010 moeder. Je zou verwachten dat
haar nieuwe album Animal Heart
dus vol zou staan met zoetsappige
nummers over het moederschap
en zware kost over het krijgen van
kanker. Dat blijkt echter behoorlijk
mee te vallen; alleen in het laatste
nummer, ‘This is Heavy Metal’,
zingt ze over het nalaten van een
zoon en ‘pieces that were taken’.
Op haar nieuwe album laat Persson
zien nog steeds te weten hoe een
goed liedje in elkaar zit, hoewel ze
af en toe melodieën zingt die niet
helemaal bij haar stem lijken te
passen. Animal Heart is goed gelukt,
maar stiekem blijven we ergens toch
hopen dat ze ooit nog eens opnieuw
met de andere leden van The
Cardigans de studio induikt.
SOPHIE ELLIS-BEXTOR
/WANDERLUST
In een eerder interview met
Gay&Night, ter promotie van
haar vorige album Make a
Scene, liet Sophie Ellis-Bextor al
doorschemeren weleens een album
te willen maken met een minder
electronisch geluid. Op Sophie Ellis-
Bextors vijfde album Wanderlust is
van de mix tussen dance en pop dan
ook weinig tot niets overgebleven.
Het album opent met dramatische
strijkers die het nummer ‘Birth
of an Empire’ inluiden. Het ziet
ernaar uit dat die ‘murder on the
danceoor’ (de hit waar ze in 2002
mee doorbrak) eindelijk heeft
plaatsgevonden. Ook elders op het
album zijn de hippe synthesizers
ingeruild voor gitaren, strijkers
en zelfs een klavecimbel, en heeft
de drumcomputer plaatsgemaakt
voor een echt drumstel. Verrassend
genoeg komt Ellis-Bextor er eigenlijk
prima mee weg; zo naadloos als
haar stem aansloot bij eerdere hits
als ‘Take Me Home’ en ‘Music Gets
the Best of Me’, zo vanzelfsprekend
lijkt het dat ze nu ineens een genre
als kamerpop onder handen neemt.
En natuurlijk is er altijd nog wel een
klein voetje van de vloer te krijgen,
een klein heupje te wiegen, zoals
op het nummer ‘13 Little Dolls’.
Gelukkig maar.
PHILOMENA
REGISSEUR: STEPHEN FREARS
CAST: JUDI DENCH, STEVE COOGAN
/ VERWACHT: HALF JANUARI IN DE
BIOSCOPEN
Al het acteergeweld van Oprah, Meryl en Julia
ten spijt, sta er niet raar van te kijken als eind
februari toch Judi Dench met haar tweede
Oscar naar huis gaat. Het onvermoeibare
Britse acteerkanon (inmiddels 79) voegt met
de schrijnende waargebeurde tragikomedie
Philomena weer een imposante rol aan haar
ontzagwekkende cv toe.
Ze speelt een Ierse vrouw die op een strenge
nonnenschool haar baby moest afstaan aan
een Amerikaanse familie. Vijftig jaar later
gaat zij met een journalist (Steve Coogan)
alsnog op zoek naar haar zoon. In de handen
van veel regisseurs zou deze tearjerker
volledig ontspoord zijn. Maar laat het maar
aan Stephen Frears (The Queen) over om met
dit waargebeurde-verhaal-van-de-week alle
emotionele valkuilen te omzeilen. De Brit
weet de perfecte balans te vinden tussen de
in wezen loodzware materie en de vaak bizar
komische gesprekken die de krasse knar en
haar begeleider met elkaar hebben.
De ontwapenende positiviteit van
Philomena, die al een halve eeuw een
loodzwaar geheim met zich mee draagt,
en het cynische doorzettingsvermogen
van de zojuist ontslagen Sixsmith pakte
niet alleen in het echt goed uit (de lm is
gebaseerd op zijn artikelen over de zaak).
Maar het onconventionele duo blijkt ook
op het witte doek een onweerstaanbare
aantrekkingskracht te hebben, mede dankzij
subliem spel van Dench, maar ook Coogan
(tevens scenarist), die bewijst veel meer in zijn
mars te hebben dan de lolligheid waarom hij
bekend staat.
TEKST: Robbert Blokland (film) Martijn Tulp (cd) 45