De Wens der Eeuwen door Ellen White

Bij de kruisiging van Christus sloten zij die op deze wijze genezen waren, zich niet aan bij de grote
menigte die riep: “Kruisigen! Kruisigen!” Zij stonden aan de zijde van Jezus, want zij hadden Zijn
grote medeleven en wonderbare kracht gevoeld. Zij wisten dat Hij hun Heiland was, want Hij had hun
gezondheid geschonken naar lichaam en geest. Zij luisterden naar de prediking van de apostelen, en
Gods Woord, dat in hun harten doordrong, gaf hun begrip. Zij werden vertegenwoordigers van Gods
gnade, en instrumenten van Zijn heilskracht.
De menigte die gevlucht was van de tempel, keerde na verloop van tijd langzaam terug. Zij hadden
zich gedeeltelijk hersteld van de hevige angst die hen in zijn greep had gehad, maar hun gelaat sprak
van besluiteloosheid en verlegenheid. Zij keken met verbazing naar de werken van Jezus en waren
ervan overtuigd dat in Hem de profetieën betreffende de Messias in vervulling gingen. De zonde van
de ontwijding van de tempel rustte voor een groot deel op de priesters. Zij hadden het zo geregeld, dat
de voorhof in een marktplein was veranderd. Het volk was verhoudingsgewijs onschuldig. Zij waren
onder de indruk van het goddelijk gezag van Jezus, maar bij hen was de invloed van de priesters en de
oversten overheersend. Zij beschouwden de zending van Christus als een nieuwigheid, en twijfelden
aan Zijn recht om zich te mengen in zaken die waren toegestaan door de gezaghebbers van de tempel.
Zij waren boos omdat de handel onderbroken was, en zij smoorden in hun hart de ver-oordeling door
de Heilige Geest.
Boven alle anderen hadden de priesters en de oversten in Jezus de Gezalfde des Heren moeten zien,
want in hun handen waren de heilige boekrollen die schreven over Zijn zending, en zij wisten dat de
tempelreiniging een openbaring was van meer dan menselijke kracht. Hoezeer ze Jezus ook haatten,
ze konden zich niet losmaken van de gedachte, dat Hij een profeet was die door God was gezonden
om de heiligheid van de tempel te herstellen. Met een eerbied die geboren was uit deze vrees, gingen
ze naar Hem toe met de vraag: “Welk teken toont Gij ons, dat Gij dit moogt doen?”
Jezus had hun een teken gegeven. Door het licht in hun harten te laten schijnen en voor hun ogen
werken te verrichten die de Messias zou doen, had Hij een overtuigend bewijs gegeven van Zijn aard.
Toen ze dan ook om een teken vroegen, antwoordde Hij hun door middel van een gelijkenis, waardoor
Hij toonde, dat Hij hun kwaadwillige gedachten las en dat Hij zag, waartoe hen dit zou brengen.
“Breekt deze tempel af”, zei Hij, “en binnen drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”.
Hij had een tweeledige bedoeling met deze woorden. Hij doelde niet alleen op de verwoesting van de
Joodse tempel en eredienst, maar ook op Zijn eigen dood de verwoesting van de tempel Zijns lichaams.
Hierover spraken de Joden reeds onder elkander. Toen de priesters en de oversten terugkeerden naar
de tempel, hadden ze voorgesteld Jezus te doden en op die manier deze onruststoker uit de weg te
ruimen. Doch toen Hij hen hun plan voorlegde, begrepen ze Hem niet. Zij vatten Zijn woorden alleen
op alsof ze van toepassing waren op de tempel te Jeruzalem, en verontwaardigd riepen ze uit:
“Zesenveertig jaren is over deze tempel gebouwd, en Gij zult hem binnen drie dagen doen herrijzen?”
Nu voelden ze, dat Jezus hun ongeloof had aangetoond, en ze waren des te meer besloten Hem te
verwerpen.
Het was niet de bedoeling van Christus, dat Zijn woorden begrepen zouden worden door de ongelovige
Joden, en op dat ogenblik zelfs niet door de discipelen. Hij wist dat ze verkeerd zouden worden
93