De Wens der Eeuwen door Ellen White

tempel, en beschouwden ieder woord dat gesproken werd ten nadele daarvan, als laster; zij waren heel
streng in het nakomen van de ceremoniën die ermee verbonden waren; maar de geldzucht had
gezegevierd over hun gewetensbezwaren. Zij merkten nauwelijks hoever zij waren afgedwaald van het
oorspronkelijk doel van de dienst die door God Zelf was ingesteld.
Toen de Here nederdaalde op de berg Sinaï, werd de plaats geheiligd door Zijn tegenwoordigheid.
Mozes werd bevel gegeven rondom begrenzingen aan te geven en de berg te heiligen, en men hoorde
het waarschuwende woord des Heren: “Wacht u ervoor de berg te bestijgen, of maar de voet ervan aan
te raken; ieder die de berg aanraakt, zal zeker ter dood gebracht worden. Geen hand zal hem aanraken,
want dan zal men gestenigd of met pijlen doorschoten worden; hetzij dier, hetzij mens, hij zal niet
blijven leven”. Zo leerden ze de les, dat, waar God Zijn tegenwoordigheid openbaart, de plaats heilig
is. Het gebied van Gods tempel had daarom als heilig beschouwd moeten worden. Maar in het streven
naar winst verloor men dit alles uit het oog.
De priesters en oversten waren geroepen om de vertegenwoordigers van God bij het volk te zijn; zij
hadden de verkeerde gebruiken in de voorhoven van de tempel moeten tegengaan. Zij hadden het volk
een voorbeeld behoren te geven van onkreukbaarheid en mededogen. In plaats van hun eigen winst in
het oog te houden, hadden ze de omstandigheden en behoeften van de tempelgangers moeten
overwegen, en bereid moeten zijn degenen die niet in staat waren de vereiste offeranden te kopen, te
helpen. Maar dat deden ze niet. Geldgierigheid had hun harten verhard.
Naar dit feest kwamen mensen die ziek waren, die gebrek leden of in moeilijkheden waren. De blinden,
de lammen, de doven waren daar. Sommigen werden gebracht op bedden. Er kwamen vele mensen die
te arm waren om de geringste offerande voor de Here te bekomen, te arm waren om zelfs maar voedsel
te kopen om hun eigen honger te stillen. Deze mensen waren diep bedroefd door de beweringen van
de priesters. De priesters gingen prat op hun vroomheid; zij maakten er aanspraak op de wachters van
het volk te zijn; maar zij bezaten geen medeleven of erbarmen. De armen, de zieken, de stervenden
smeekten tevergeefs om hun gunst. Hun lijden wekte niet het medelijden op in de harten van de
priesters.
Toen Jezus naar de tempel kwam, aanschouwde Hij dat hele toneel. Hij zag de oneerlijke zaken die
gedaan werden. Hij zag de ellende van de armen, die meenden dat er zonder bloedstorting geen
vergeving voor hun zonden kon zijn. Hij zag de buitenhof van Zijn tempel veranderd in een plaats van
onheilig zakendoen. Het heilige gebied was één grote koopmansbeurs geworden.
Christus zag, dat er iets gedaan moest worden. Tal van ceremoniën werden het volk opgelegd zonder
dat het juiste onderwijs werd gegeven omtrent de betekenis daarvan. De tempelgangers brachten hun
offeranden zonder te begrijpen dat deze een type waren van het ene volmaakte Offer. En onder hen,
niet herkend en ongeëerd, stond Hij Die door al hun offerdiensten werd uitgebeeld. Hij had
aanwijzingen gegeven betreffende de offeranden. Hij begreep hun symbolische waarde, en Hij zag,
dat ze nu misbruikt en verkeerd begrepen werden. Aanbidding naar de geest was snel aan het
verdwijnen. Geen schakel verbond de priesters en de oversten nog met hun God. Het was het werk van
Christus een volkomen andere godsverering in te stellen.
89