De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 16—In Zijn tempel
“Daarna daalde Hij af naar Kapernaüm, Hij, Zijn moeder en Zijn broeders en Zijn discipelen, en zij
bleven daar niet vele dagen. En het Pascha der Joden was nabij en Jezus ging op naar Jeruzalem”.
Op deze reis sloot Jezus zich aan bij één van de grote gezelschappen die op weg waren naar de
hoofdstad. Hij had Zijn zending nog niet openlijk aangekondigd, en Hij mengde zich onopgemerkt
onder de massa. Bij deze gelegenheden was de komst van de Messias, waarop door de prediking van
Johannes zozeer de nadruk was gelegd, dikwijls het onderwerp van het gesprek. Met laaiend
enthousiasme weidde men uit over de hoop op nationale grootheid. Jezus wist dat deze hoop
teleurgesteld zou worden, want ze was gebaseerd op een verkeerde uitleg van de Schriften. Met diepe
ernst verklaarde Hij de profetieën en probeerde de mensen op te wekken tot een nader bestuderen van
Gods Woord.
De Joodse leiders hadden het volk geleerd, dat zij in Jeruzalem onderwezen zouden worden in het
aanbidden en dienen van God. Gedurende de week van het Pascha waren hier grote menigten bijeen,
die uit alle delen van Palestina gekomen waren en zelfs uit verre landen. De voorhoven van de tempel
waren vol van een bonte menigte. Velen waren niet in de gelegenheid de offeranden met zich mee te
brengen die geofferd moesten worden als een symbool van het ene grote Offer. Ten gerieve van deze
mensen werden in de buitenste voorhof van de tempel dieren gekocht en verkocht. Hier kwamen
mensen uit alle standen bijeen om hun offeranden te kopen. Hier werd al het vreemde geld gewisseld
voor de munt van het heiligdom.
Van iedere Jood werd geëist dat hij ieder jaar een halve sikkel betaalde als “een zoengeld voor zijn
leven”; en’ het geld dat op deze wijze ingezameld werd, werd gebruikt voor het onderhoud van de
tempel. Bovendien werden grote bedragen gebracht als vrijwillige offeranden, om in de schatkist te
worden gestort. En het was vereist, dat iedere vreemde munt gewisseld zou worden voor een munt die
de tempelsikkel heette, en die werd aangenomen voor de dienst van het heiligdom. Het wisselen van
het geld gaf gelegenheid tot bedrog en afpersing en het was uitgegroeid tot een schandelijk bedrijf, dat
een bron van inkomsten voor de priesters vormde.
De verkopers vroegen buitensporig hoge prijzen voor de dieren die verkocht werden, en zij deelden de
winst met de priesters en oversten, die zich op deze wijze verrijkten ten koste van het volk. Men had
de tempelgangers geleerd, dat, indien zij geen offers brachten, de zegen Gods niet kon rusten op hun
kinderen of op hun landerijen. Zo was men altijd zeker van een hoge prijs voor de dieren, want nadat
ze van zover gekomen waren, wilden de mensen niet naar hun huis terugkeren zonder de gewijde
handeling, waartoe ze gekomen waren, verricht te hebben.
Een groot aantal offeranden werd gebracht in de tijd van het Pascha, en de verkoop in de tempel was
zeer groot. De verwarring die daaruit voortkwam, deed meer denken aan een rumoerige veemarkt dan
aan de heilige tempel Gods. Men kon er luisteren naar het loven en bieden, naar het geloei van het vee,
het blaten der schapen, het koeren van de duiven, en dit alles was vermengd met het rinkelen van
munten en met boze onderhandelingen. De verwarring was zó groot, dat de tempelgangers gestoord
werden en de woorden die gericht waren aan de Allerhoogste, verloren gingen in het lawaai dat de
tempel binnendrong. De Joden waren bijzonder trots op hun vroomheid. Zij verheugden zich over hun
88