De Wens der Eeuwen door Ellen White

zochten, ontdekte men, dat Hij Zich zó rustig had teruggetrokken, dat zelfs Zijn discipelen het niet
opgemerkt hadden.
De aandacht van het gezelschap richtte zich nu op Zijn discipelen. Voor de eerste maal hadden zij de
gelegenheid om te getuigen van hun geloof in Jezus. Zij vertelden wat ze gehoord en gezien hadden
bij de Jordaan, en in veler harten leefde de hoop op, dat God een bevrijder voor Zijn volk had doen
opstaan. Het nieuws over het wonder verspreidde zich in dat gehele gebied, en bereikte ook Jeruzalem.
Met nieuwe belangstelling onderzochten de priesters en de oudsten de profetieën over de komst van
de Christus. Er was een vurig verlangen om de zending te leren kennen van deze nieuwe leraar, die op
zulk een onopvallende wijze onder het volk verscheen.
Het dienstwerk van Christus stond in opvallende tegenstelling met het werk van de Joodse oudsten.
Hun zorg voor overlevering en vormendienst had iedere werkelijke vrijheid in gedachten en daden
vernietigd. Zij leefden in een voortdurende vrees voor verontreiniging. Om contact met de “onreinen”
te vermijden, hielden ze zich afzijdig niet alleen van de heidenen, maar van het grootste deel van hun
eigen volk, en ze trachtten hun geen goed te doen noch hun vriendschap te winnen. Door zich
voortdurend met deze zaken bezig te houden, hadden ze de groei van hun geest belemmerd en hun
gezichtskring vernauwd. Hun voorbeeld moedigde zelfzucht en onverdraagzaamheid aan onder alle
lagen van de bevolking.
Jezus begon het hervormingswerk door een groot medeleven met de mensen te tonen. Terwijl Hij de
grootste eerbied voor de wet Gods aan de dag legde, berispte Hij de schijnvroomheid van de Farizeeën,
en trachtte het volk vrij te maken van de zinloze voorschriften waardoor ze gebonden waren. Hij
trachtte de scheidsmuren af te breken die de verschillende lagen van de maatschappij scheidden, zodat
Hij de mensen zou kunnen samenbrengen als de kinderen van één gezin. Zijn aanwezigheid op het
bruiloftsfeest was bedoeld als een stap in die richting.
God had Johannes de Doper aanwijzingen gegeven om in de woestijn te blijven, opdat hij op die wijze
beschermd zou zijn tegen de invloed van de priesters en rabbi’s, en voorbereid zou worden voor een
bijzondere opdracht. Maar de strengheid en afzondering waarin hij leefde, waren geen voorbeeld voor
het volk. Johannes zelf had zijn toehoorders niet bevolen, dat ze hun bestaande werkzaamheden
moesten verlaten. Hij smeekte hun, blijk te geven van hun berouw door God getrouw te zijn op de
plaats waar Hij hen geroepen had.
Jezus bestrafte genotzucht in al zijn vormen, maar toch was Hij een gemeenschapsmens van nature.
Hij aanvaardde de gastvrijheid van alle lagen der bevolking, bezocht de huizen van de rijken en de
armen, van de geleerden en de onwetenden, en zocht hun gedachten te verheffen vanuit de vragen van
het gewone leven tot de dingen die geestelijk en eeuwig zijn. Hij gaf Zijn goedkeuring niet aan
losbandigheid, en geen spoor van wereldse lichtzinnigheid bevlekte Zijn gedrag; toch vond Hij
vreugde in tonelen van onschuldig geluk en heiligde door Zijn aanwezigheid de gezellige bijeenkomst.
Een Joods huwelijk was een indrukwekkende gebeurtenis, en de vreugde daarvan mishaagde de Zoon
des mensen niet. Door dit feest bij te wonen, eerde Jezus het huwelijk als een goddelijke instelling.
Zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament wordt de huwelijksband gebruikt om de tedere en
heilige eenheid voor te stellen die tussen Christus en Zijn volk bestaat. In de gedachten van Jezus
85