De Wens der Eeuwen door Ellen White

van de Messias bestreken, bijna ten einde waren; en allen waren verlangend deel te hebben aan dat
tijdperk van nationale heerlijkheid dat dan werd verwacht. De geestdrift van het volk was zó groot, dat
het Sanhedrin spoedig gedwongen zou zijn het werk van Johannes hetzij goed te keuren dan wel te
verwerpen. Hun macht over het volk nam reeds af. Het was al een ernstige vraag hoe ze hun positie
konden behouden. In de hoop dat ze tot een beslissing zouden kunnen komen, zonden ze een
afvaardiging van priesters en Levieten naar de Jordaan om met de nieuwe leraar te spreken.
Er was een menigte verzameld die luisterde naar zijn woorden, toen de afgevaardigden aankwamen.
Met een air van gezag, dat bestemd was om indruk te maken op het volk en eerbied af te dwingen van
de profeet, kwamen de hoogmoedige rabbi’s naderbij. Met een eerbiedig, bijna bevreesd gebaar ging
de menigte opzij om hen te laten voorbijgaan. De grote mannen in hun dure gewaden, trots op hun
rang en macht, stonden voor de profeet van de woestijn.
“Wie zijt gij?” vroegen ze hem.
Omdat hij wist wat in hun gedachten was, antwoordde Johannes: “Ik ben de Christus niet”.
“Wat dan? Zijt gij Elia?”
“Ik ben het niet”.
“Zijt gij de profeet?”
“Neen”.
“Wie zijt gij? Wij moeten toch antwoord geven aan hen die ons gezonden hebben; wat zegt gij van
uzelf?”
“Ik ben de stem van een die roept in de woestijn: Maakt recht de weg des Heren, gelijk de profeet
Jesaja gesproken heeft”.
Het schriftgedeelte waarvan Johannes hier sprak, is de prachtige profetie van Jesaja: “Troost, troost
Mijn volk, zegt uw God. Spreekt tot het hart van Jeruzalem, roept het toe, dat zijn lijdenstijd volbracht
is, dat zijn ongerechtigheid geboet is... Hoor, iemand roept: Bereidt in de woestijn de weg des Heren,
effent in de wildernis een baan voor onze God. Elk dal worde verhoogd en elke berg en heuvel geslecht,
en het oneffene worde tot een vlakte en de rotsbodem tot een vallei. En de heerlijkheid des Heren zal
zich openbaren en al het levende te zamen zal dit zien”.
Wanneer in oude tijden een koning door de meer afgelegen delen van zijn gebied reisde, werd er een
groep mensen vooruitgezonden om steile gedeelten te effenen en gaten in de weg op te vullen voor de
koninklijke wagen, zodat de koning veilig en zonder hindernissen zou kunnen reizen. Deze gewoonte
wordt door de profeet gebruikt om het werk van het evangelie te illustreren. “Elk dal worde verhoogd
en elke berg en heuvel geslecht”. Wanneer de Geest van God met zijn geweldige opwekkende kracht
de ziel beroert, wordt daardoor de menselijke trots vernederd. Wereldse genoegens en positie en macht
73