De Wens der Eeuwen door Ellen White

nam de stappen die ook wij moeten nemen en deed het werk dat ook wij moeten doen. Zijn leven van
lijden en geduldig dragen na Zijn doop was ook een voorbeeld voor ons.
Nadat Jezus uit het water was opgeklommen, boog Hij Zich in gebed op de oever van de rivier. Een
nieuwe, belangrijke periode van Zijn leven lag voor Hem. Hij trad nu op een breder terrein de strijd
van Zijn leven tegemoet. Hoewel Hij de Vredevorst was, moest Zijn komst zijn als het trekken van
een zwaard. Het koninkrijk dat Hij was komen oprichten, was het tegengestelde van wat de Joden
verlangden. Hij Die de grondlegger was van de schaduwdienst en de instellingen in Israël, zou
beschouwd worden als de vijand en verwoester ervan. Hij die de wet op Sinaï verkondigd had, zo u
veroordeeld worden als een overtreder. Hij die gekomen was om de macht van Satan te breken, zou
aangeklaagd worden als Beëlzebul Niemand op aarde had Hem begrepen, en gedurende Zijn
dienstwerk moest Hij nog steeds alleen door het leven gaan. Gedurende Zijn gehele leven begrepen
Zijn moeder en Zijn broeders Zijn zending niet. Zelfs Zijn discipelen begrepen Hem niet. Hij had
vertoefd in het eeuwig licht, één met God, maar Zijn leven op aarde moest doorgebracht worden in
eenzaamheid.
Als één met ons, moest Hij de last dragen van onze schuld en smart. De Zondeloze moest de schaamte
van de zonde gevoelen. De Vredelievende moest wonen te midden van strijd, de waarheid moest
vertoeven bij de leugen, reinheid bij verdorvenheid. Iedere zonde, iedere tweedracht, iedere lage
begeerte die de wetsovertreding met zich had meegebracht, was pijniging voor Zijn geest.
Alleen moest Hij het pad betreden; alleen moest Hij de last dragen. Op de schouders van Hem Die Zijn
heerlijkheid had afgelegd en de zwakheid des mensen had aangenomen, moest de verlossing van de
wereld rusten. Hij zag en voelde het alles, maar Zijn besluit bleef vaststaan. Van Zijn arm hing de hulp
voor het gevallen geslacht af, en Hij stak Zijn hand uit om de hand van de Almachtige Liefde te grijpen.
De glans van de Heiland schijnt tot in de hemel door te dringen wanneer Hij Zijn ziel uitstort in het
gebed. Hij weet zeer goed hoe de zonde de harten der mensen verhard heeft, en hoe moeilijk het voor
hen zal zijn om Zijn zending te begrijpen en de gave des heils te aanvaarden. Hij smeekt Zijn Vader
om kracht om hun ongeloof te overwinnen, om de boeien te verbreken waarmee Satan hen gebonden
heeft, en om hunnentwille de vijand te overwinnen. Hij vraagt om het getuigenis dat God het mensdom
aanneemt in de persoon van Zijn Zoon.
Nooit tevoren hebben de engelen naar zulk een gebed geluisterd. Ze zijn verlangend om hun geliefde
Meester een boodschap van geruststelling en vertroosting te brengen. Maar neen; de Vader Zelf zal
het verzoek van Zijn Zoon beantwoorden. Rechtstreeks van de troon komen de stralen van Zijn
heerlijkheid. De hemelen worden geopend, en op het hoofd van de Heiland daalt het zuiverste licht in
de vorm van een duif een passend beeld voor Hem, de Zachtmoedige en Nederige.
Van de grote menigte bij de Jordaan hebben behalve Johannes slechts weinigen het visioen opgemerkt.
Maar de plechtige tegenwoordigheid van God rustte op de vergadering. De mensen stonden zwijgend
op Christus te zien. Zijn gestalte baadde in het licht dat de troon van God altijd omgeeft. Zijn
opgeheven gelaat was verheerlijkt zoals ze dat nooit gezien hadden bij het gelaat van een mens. Vanuit
57