De Wens der Eeuwen door Ellen White

De opstanding van Christus was een zinnebeeld van de uiteindelijke opstanding van allen die in Hem
slapen. Het gelaat van de opgestane Heiland, Zijn optreden, Zijn woorden waren alle vertrouwd voor
de discipelen. Zoals Jezus verrees uit de dood, zo zullen zij die in Hem slapen, weder opstaan. Wij
zullen onze vrienden herkennen, zoals de discipelen Jezus herkenden. Al mogen zij in dit sterfelijk
leven mismaakt geweest zijn, of ziek, of misvormd, zij zullen gezond en volmaakt gevormd verrijzen;
nochtans zal in hun verheerlijkt lichaam hun persoonlijkheid volkomen bewaard blijven. Dan zullen
wij kennen zoals wij gekend zijn. In het gelaat stralend van het licht dat van het gelaat van Jezus komt,
zullen we de trekken herkennen van degenen die wij liefhebben.
Toen Jezus aan Zijn discipelen verscheen, herinnerde Hij hen aan de woorden die Hij vóór Zijn dood
tot hen had gesproken, dat alles moest worden vervuld wat in de wet van Mozes en in de Profeten en
in de Psalmen van Hem was geschreven. “Toen opende Hij hun verstand, zodat zij de Schriften
begrepen. En Hij zeide tot hen: Aldus staat er geschreven, dat de Christus moest lijden en ten derde
dage opstaan uit de doden, en dat in Zijn naam moest gepredikt worden bekering tot vergeving der
zonden aan alle volken, te beginnen bij Jeruzalem. Gij zijt getuigen van deze dingen”.
De discipelen begonnen de aard en de draagwijdte van hun werk in te zien. Zij zouden de heerlijke
waarheden die Christus aan hen had toevertrouwd, aan de wereld moeten verkondigen. De
gebeurtenissen uit Zijn leven, Zijn dood en opstanding, de profetieën die naar deze gebeurtenissen
wezen, de heiligheid van de wet van God, de geheimen van het verlossingsplan, de macht van Jezus
om de zonden te vergeven — van al deze dingen waren zij getuigen, en zij moesten ze aan de gehele
wereld bekendmaken. Zij moesten het evangelie van vrede en zaligheid door bekering en de macht
van de Heiland verkondigen.
”En na dit gezegd te hebben, blies Hij op hen en zeide tot hen: Ontvangt de Heilige Geest. Wie gij hun
zonden kwijtscheldt, die zijn ze kwijtgescholden; wie gij ze toerekent, die zijn ze toegerekend”. De
Heilige Geest was nog niet volkomen geopenbaard, want Christus was nog niet verheerlijkt. De
overvloediger uitstorting van de Geest vond eerst plaats na de hemelvaart van Christus. Pas toen zij
deze ontvangen hadden, konden de discipelen de opdracht vervullen het evangelie aan de wereld te
prediken. Maar de Geest werd hun nu voor een bijzonder doel gegeven. Voordat de discipelen hun
officiële plichten konden vervullen in verband met de gemeente, blies Christus Zijn Geest op hen. Hij
vertrouwde hun de meest geheiligde waarheid toe, en Hij verlangde de nadruk te leggen op het feit,
dat zonder de Heilige Geest dit werk niet kon worden verricht.
De Heilige Geest is de adem van het geestelijk leven in de ziel. Het toebedelen van de Geest is het
toebedelen van het leven van Christus. Degene die dit ontvangt, bekleedt Hij met de eigenschappen
van Christus. Alleen zij die op deze wijze door God onderwezen zijn, zij die de innerlijke werking van
de Geest bezitten en in wier leven het leven van Christus wordt geopenbaard, mogen als Zijn
vertegenwoordiger dienst doen in het belang van de gemeente.
”Wie gij hun zonden kwijtscheldt”, zei Jezus, “die zijn ze kwijtgescholden; wie gij ze toerekent, die
zijn ze toegerekend”. Christus geeft hier aan niemand het recht over anderen te oordelen. In de
Bergrede verbood Hij dit. Dit recht behoort God toe. Maar op de gemeente als organisatie legt Hij de
verantwoording voor de afzonderlijke leden. Tegenover degenen die in zonde vallen, heeft de
gemeente een plicht te waarschuwen, te onderrichten en, indien mogelijk, te herstellen. “Wederleg,
523