De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 84—“Vrede zij u”
Wanneer de twee discipelen Jeruzalem bereiken, gaan ze de stad binnen door de oostelijke poort, die
bij feestelijke gelegenheden ‘s nachts is geopend. De huizen zijn donker en stil, maar in het licht van
de opkomende maan vinden de reizigers hun weg door de smalle straten. Zij gaan naar de opperzaal
waar Jezus de uren van de laatste avond vóór Zijn dood heeft doorgebracht. Ze weten, dat zij hier hun
broeders kunnen vinden. Hoewel het laat is, weten zij, dat de discipelen niet zullen gaan slapen voordat
zij met zekerheid hebben vernomen wat er met het lichaam van hun Here is gebeurd. Ze bemerken dat
de deur van de zaal zorgvuldig is gegrendeld. Ze kloppen om te worden binnengelaten, maar er komt
geen antwoord. Alles is stil. Dan noemen ze hun namen. De deur wordt voorzichtig geopend, zij gaan
binnen, en ongezien gaat nog Iemand met hen naar binnen. Dan wordt de deur weer gegrendeld om
spionnen te weren.
De reizigers treffen allen in verrassende opgewektheid aan. De stemmen van degenen die zich in het
vertrek bevinden, breken los in dankzegging en lof, zeggende: “De Here is waarlijk opgewekt en is
aan Simon verschenen”. Dan vertellen de twee reizigers, hijgend vanwege de haast waarmee ze gereisd
hebben, het heerlijke verhaal hoe Jezus aan hen verschenen is. Ze hebben dit juist beëindigd, en
enkelen zeggen dat ze het niet kunnen geloven, aangezien het te mooi is om waar te zijn, als, zie, een
Ander voor hen staat. Ieders oog wordt op de Vreemdeling gericht. Niemand heeft geklopt om te
worden binnengelaten. Geen voetstap is gehoord. De discipelen zijn geschrokken en vragen zich af
wat dit betekent. Dan horen zij een stem die geen andere is dan de stem van hun Meester. Helder en
duidelijk komen de woorden over Zijn lippen: “Vrede zij u!”
”En zij werden ontzet en verschrikt en meenden een geest te aanschouwen. Doch Hij zeide tot hen:
Waarom zijt gij ontsteld en waarom komen er overwegingen op in uw hart? Ziet Mijn handen en Mijn
voeten, dat Ik het Zelf ben; betast Mij en ziet, dat een geest geen vlees en beenderen heeft, zoals gij
ziet, dat Ik heb. (En bij dit woord toonde Hij hun Zijn handen en voeten)”.
Zij aanschouwden de handen en voeten, die geschonden waren door de wrede spijkers. Zij herkenden
Zijn stem, die was als geen andere stem die zij ooit hadden gehoord. “En toen zij het van blijdschap
nog niet geloofden en zich verwonderden, zeide Hij tot hen: Hebt gij hier iets te eten? Zij reikten Hem
een stuk van een gebakken vis toe. En Hij nam het en at het voor hun ogen”. “De discipelen dan waren
verblijd, toen zij de Here zagen”. Geloof en vreugde namen de plaats in van ongeloof, en met gevoelens
die niet in woorden konden worden uitgedrukt, beleden zij hun verrezen Heiland.
Bij de geboorte van Jezus verkondigde de engel: Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen. En
nu, bij Zijn eerste verschijning aan Zijn discipelen na Zijn opstanding, richtte de Heiland Zich tot hen
met de gezegende woorden: “Vrede zij u”. Jezus is altijd bereid door Zijn woord vrede te geven aan
zielen die met twijfel en vrees zijn beladen. Hij wacht op ons, dat wij de deur van ons hart voor Hem
zullen openen en zeggen: Blijf bij ons. Hij zegt: “Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar
Mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met
Mij”.
522