De Wens der Eeuwen door Ellen White

op aarde was gegeven aan de Vorst des levens en Hij keerde terug naar Zijn volgelingen in een zondige
wereld, om hun Zijn macht en heerlijkheid te verlenen.
Terwijl de Heiland in Gods tegenwoordigheid was en gaven voor Zijn gemeente ontving, dachten de
discipelen aan Zijn lege graf en rouwklaagden en weenden. De dag die een dag vol vreugde was voor
de gehele hemel, was voor de discipelen een dag van onzekerheid, verwondering en verwarring. Het
feit, dat ze niet geloofden in het getuigenis dat de vrouwen gaven, bewijst hoe diep hun geloof was
gezonken. Het nieuws van de opstanding van Christus was zó verschillend van datgene wat ze hadden
verwacht, dat ze het niet konden geloven. Het was te mooi om waar te kunnen zijn, zo dachten ze. Zij
hadden zoveel gehoord over de leerstellingen en zogenaamde wetenschappelijke theorieën van de
Sadduceeën, dat de indruk die zij betreffende de opstanding hadden ontvangen, vaag was. Zij wisten
nauwelijks wat de opstanding van de doden zou kunnen betekenen. Zij waren niet in staat dat
belangrijke onderwerp te begrijpen.
“Gaat heen”, hadden de engelen tot de vrouwen gezegd, “zegt Zijn discipelen en Petrus, dat Hij u
voorgaat naar Galilea; daar zult gij Hem zien, gelijk Hij u gezegd heeft”. Deze engelen waren
gedurende Christus’ leven op aarde tot beschermengelen bij Hem geweest. Zij waren getuigen geweest
van Zijn verhoor en kruisiging. Ze hadden Zijn woorden gehoord die Hij tot Zijn discipelen sprak. Dit
bleek uit hun boodschap aan de discipelen, en die had hen van de waarheid moeten overtuigen. Zulke
woorden konden alleen komen van de boodschappers van hun opgestane Here.
“Zegt Zijn discipelen en Petrus”, zeiden de engelen. Sinds de dood van Christus ging Petrus gebukt
onder wroeging. Zijn schandelijke verloochening van de Here, en de blik vol liefde en smart van de
Heiland, stonden hem steeds voor de geest. Van alle discipelen had hij het bitterst geleden. Aan hem
wordt de verzekering gegeven, dat zijn berouw aanvaard en zijn zonde vergeven is. Hij wordt met
name genoemd.
“Zegt Zijn discipelen en Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea; daar zult gij Hem zien”. Alle
discipelen hadden Jezus verlaten, en de oproep om Hem weer te ontmoeten, sluit hen allen in. Hij heeft
hen niet van Zich gestoten. Toen Maria Magdalena hun vertelde, dat ze de Here had gezien, herhaalde
ze de oproep om Hem in Galilea te ontmoeten. En nog een derde maal werd hun de boodschap gegeven.
Nadat Hij was opgevaren tot de Vader, verscheen Jezus aan de andere vrouwen, zeggende: “Weest
gegroet. Zij naderden Hem en grepen Zijn voeten en zij aanbaden Hem. Toen zeide Jezus tot haar:
Weest niet bevreesd. Gaat heen en bericht Mijn broeders, dat zij naar Galilea gaan, en daar zullen zij
Mij zien”.
Het eerste werk van Christus op aarde, na Zijn opstanding, was, Zijn discipelen te overtuigen van Zijn
onverminderde liefde en tedere zorg voor hen. Om hun het bewijs te geven, dat Hij hun levende
Heiland was, dat Hij de boeien van het graf had verbroken en niet langer kon worden vastgehouden
door vijand de dood, om te bewijzen dat in Zijn hart dezelfde liefde was als toen Hij bij hen was als
hun geliefde Leraar, verscheen Hij steeds weer aan hen. Hij wilde de koorden der liefde nog vaster om
hen trekken. Gaat heen en zegt Mijn broeders, zei Hij, dat ze Mij in Galilea zullen ontmoeten.
516