De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hij was opgestaan. De graf doeken waren niet achteloos terzijde geworpen, maar zorgvuldig
opgevouwen, elke doek op zijn eigen plaats. Johannes “zag het en geloofde”. Hij verstond de Schrift
nog niet, dat Christus uit de doden moest opstaan; maar hij herinnerde zich nu de woorden van de
Heiland die Zijn opstanding voorzegden.
Het was Christus Zelf, Die deze grafdoeken met zoveel zorg had neergelegd. Toen de machtige engel
naar het graf neerdaalde, voegde zich een andere engel bij hem, die met zijn groep over het lichaam
van de Here de wacht had gehouden. Toen de engel uit de hemel de steen wegwentelde, ging de andere
engel het graf binnen en maakte de windsels van het lichaam van Jezus los. Maar het was de hand van
de Heiland, die iedere doek opvouwde en op zijn eigen plaats legde. In de ogen van Hem Die ster en
atoom op gelijke wijze leidt, is niets onbelangrijk. Orde en volmaaktheid worden gezien in al Zijn
werk.
Maria was Johannes en Petrus naar het graf gevolgd; toen zij naar Jeruzalem terugkeerden, bleef zij
achter. Toen ze in het lege graf keek, werd haar hart met smart vervuld. Naar binnen kijkend zag ze de
twee engelen, de een aan het hoofdeind en de ander aan het voeteneind van de plaats waar Jezus had
gelegen. “Vrouw, waarom weent gij?”, vroegen ze haar. “Omdat zij mijn Here weggenomen hebben”,
antwoordde zij, “en ik weet niet, waar zij Hem neergelegd hebben”.
Daarop wendde zij zich zelfs van de engelen af, omdat ze meende, dat ze iemand moest vinden die
haar zou kunnen vertellen wat er met het lichaam van Jezus was gebeurd. Weer sprak een stem tot
haar: “Vrouw, waarom weent gij? Wie zoekt gij?” Door haar tranen heen zag Maria de gestalte van
een man, en denkend dat het de hovenier was, zei ze: “Heer, als gij Hem hebt weggedragen, zeg mij
dan, waar gij Hem hebt neergelegd en ik zal Hem wegnemen”. Indien iemand meende, dat het graf
van deze rijke man een te eervolle plaats was om Jezus te begraven, zou zij zelf in een plaats voor Hem
voorzien. Er was een graf dat door Christus’ eigen stem was leeg geworden, het graf waar Lazarus had
gelegen. Zou zij daar geen plaats vinden om haar Here te begraven? Ze voelde dat de zorg voor Zijn
dierbaar, gekruisigd lichaam een grote troost zou zijn in haar smart.
Maar nu zei Jezus met Zijn eigen vertrouwde stem tot haar: “Maria”. Nu wist ze, dat het geen
vreemdeling was, die tot haar sprak, en toen ze zich omwendde, zag ze de levende Christus voor zich
staan. In haar vreugde vergat ze, dat Hij gekruisigd was geweest. Ze snelde naar Hem toe, alsof ze Zijn
voeten wilde omhelzen, en zei: “Rabboeni”. Maar Christus hief Zijn hand op, met de woorden: Houd
Mij niet vast, “want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar Mijn broeders en zeg hun:
Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, naar Mijn God en uw God”. En Maria ging met haar blijd e
boodschap op weg naar de discipelen.
Jezus weigerde de eer van Zijn volk aan te nemen, voordat Hij de verzekering had, dat Zijn offer door
de Vader was aanvaard. Hij steeg op naar de hemelse hoven en vernam van God Zelf de verzekering,
dat Zijn boetedoening voor de zonden der mensen overvloedig was geweest, dat door Zijn bloed allen
eeuwig leven zouden verkrijgen. De Vader bekrachtigde het met Christus gemaakte verbond, dat Hij
berouwvolle en gehoorzame mensen zou aannemen, en hen zou liefhebben gelijk Hij de Zoon liefheeft.
Christus zou Zijn werk voltooien en Zijn plechtige belofte vervullen: “Ik zal de stervelingen
kostbaarder maken dan gelouterd goud, en de mensen dan fijn goud van Ofir”. Alle macht in hemel en
515