De Wens der Eeuwen door Ellen White

de Joden voor geld. Zij waren voor de priesters verschenen, belast met een zeer opzienbarende
boodschap van waarheid; zij gingen weg met geld beladen, en op hun lippen een leugenachtig bericht
dat door de priesters voor hen was ontworpen.
Intussen was het bericht van de opstanding van Christus aan Pilatus overgebracht. Hoewel Pilatus
verantwoordelijk was voor het feit dat hij Christus had overgeleverd om te sterven, had hij er zich
betrekkelijk weinig van aangetrokken. Terwijl hij de Heiland tegen zijn zin had veroordeeld, met een
gevoel van medelijden, had hij tot op dat ogenblik geen werkelijke wroeging gevoeld. In vreselijke
angst sloot hij zich nu op in zijn huis, vastbesloten om niemand te zien. Maar de priesters drongen tot
zijn tegenwoordigheid door, vertelden het verhaal dat zij hadden verzonnen, en drongen erop aan dat
hij het verwaarlozen van hun plicht door de wacht over het hoofd zou zien. Voordat hij hierin
toestemde, ondervroeg hij in alle stilte de wachters. Dezen, bevreesd voor hun eigen veiligheid,
durfden niets te verbergen, en Pilatus wist hun een verklaring te ontlokken van alles wat er was gebeurd.
Hij zette de zaak niet verder voort, maar vanaf dat ogenblik bestond er voor hem geen vrede meer.
Toen Jezus in het graf werd gelegd, triomfeerde Satan. Hij hoopte stellig dat de Heiland Zijn leven
niet weer zou nemen. Hij maakte aanspraak op het lichaam van de Here, en stelde zijn wacht bij het
graf, en trachtte Christus gevangen te houden. Hij was bitter vertoornd, toen zijn engelen vluchtten bij
het naderen van de hemelse boodschapper. Toen hij Christus in triomf te voorschijn zag treden, wist
hij, dat zijn koninkrijk een einde zou hebben en hij uiteindelijk moest sterven.
Door Christus ter dood te brengen, hadden de priesters zichzelf tot werktuigen van Satan gemaakt. Nu
waren ze volkomen in zijn macht. Ze waren vastgeraakt in een strik waaruit ze geen mogelijkheid tot
ontsnappen zagen, behalve door tegen Christus te blijven strijden. Toen zij het bericht van Zijn
opstanding hoorden, vreesden zij de toorn van het volk. Zij gevoelden, dat hun eigen leven in gevaar
was. De enige hoop voor hen om te kunnen bewijzen dat Christus een bedrieger was, was te loochenen
dat Hij was opgestaan. Zij kochten de soldaten om en verzekerden zich van het stilzwijgen van Pilatus.
Zij verspreidden hun leugenachtig verhaal heinde en ver. Maar er waren getuigen die zij niet tot
zwijgen konden brengen. Velen hadden het getuigenis van de soldaten over de opstanding van Christus
gehoord. En sommigen van de doden die met Christus waren opgestaan, verschenen aan velen, en
verklaarden dat Hij was opgestaan. Er bereikten de priesters berichten over mensen die deze opgestane
doden hadden gezien en hun getuigenis gehoord. De priesters en oversten leefden in voortdurende
vrees dat zij, terwijl ze op straat liepen, of binnen de beslotenheid van hun eigen huizen, van aangezicht
tot aangezicht met Christus zouden komen te staan. Zij gevoelden, dat er geen veiligheid voor hen was.
Grendels en tralies waren een armzalige bescherming tegen de Zoon van God. Dag en nacht stond hun
dat verschrikkeliike schouwspel in het gerechtsgebouw voor ogen, waar zij hadden geroepen: “Zijn
bloed kome over ons en over onze kinderen!” Nooit meer zou de herinnering aan dat schouwspel uit
hun gedachten vervagen. Nooit meer zou een vredige slaap hun deel zijn.
Toen bij het graf van Christus de stem van de machtige engel werd gehoord, die zei: Uw Vader roept
U! trad de Heiland uit het graf door een leven dat in Hemzelf was. Nu werd de waarheid bewezen van
Zijn woorden: “Ik leg Mijn leven af om het weder te nemen... Ik heb macht het af te leggen en macht
het weder te nemen”. Nu werd de profetie vervuld die Hij tot de overpriesters en oversten had
gesproken: “Breekt deze tempel af en binnen drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”.
511