De Wens der Eeuwen door Ellen White

Dat was een sabbat om nooit te vergeten voor de bedroefde discipelen, en ook voor de priesters,
oversten, schriftgeleerden, en voor het volk. Bij zonsondergang op de avond van de voorbereidingsdag
klonken de trompetten, wat beduidde dat de sabbat was begonnen. Het Pascha werd gevierd zoals dat
eeuwenlang gedaan was, terwijl Hij, op Wie dit alles heenwees, door verdorven handen was gedood
en in het graf van Jozef lag. Op de sabbat vulden de voorhoven van de tempel zich met tempelgangers.
De hogepriester, terug van Golgotha, was daar, schitterend gekleed in zijn priesterlijke gewaden.
Priesters, met hun witte hoeden, vervulden ijverig hun plicht. Maar sommige aanwezigen gevoelden
zich niet gerustgesteld, toen het bloed van stieren en geiten voor de zonde werd geofferd. Zij waren er
zich niet van bewust dat type en antitype elkaar hadden ontmoet, dat er een oneindig offer voor de
zonden van de wereld was gebracht. Zij wisten niet dat het uitvoeren van de rituele eredienst geen
waarde meer had. Maar nooit tevoren was deze dienst bijgewoond met zoveel tegenstrijdige gevoelens.
De trompetten en de muziekinstrumenten en de stemmen van de zangers waren luid en helder zoals
gewoonlijk. Maar alles was doordrongen van een vreemd gevoel. De een na de ander vroeg naar de
vreemde gebeurtenis die had plaatsgevonden. Tot op die tijd was het heilige der heiligen gevrijwaard
voor onbevoegden. Maar nu lag het open voor aller ogen. De zware voorhang van borduurwerk, van
zuiver linnen gemaakt, prachtig bewerkt met goud, scharlaken en purper, was van boven naar beneden
gescheurd. De plaats waar Jehova de hogepriester had ontmoet om Zijn heerlijkheid mee te delen, de
plaats die Gods heilige audiëntiezaal was geweest, lag open voor ieders oog — een plaats die niet
langer door de Here werd erkend. Met sombere voorgevoelens deden de priesters dienst voor het altaar.
Het ontsluieren van het heilig geheimenis van het heilige der heiligen vervulde hen met vrees voor een
komende ramp.
Veler gedachten werden in beslag genomen door de dingen die op Golgotha voorgevallen waren.
Vanaf de kruisiging tot aan de opstanding onderzochten vele van slaap verstoken ogen voortdurend de
profetieën, sommigen om de volle betekenis te weten te komen van het feest dat zij vierden, anderen
om bewijzen te vinden dat Jezus niet was wat Hij beweerde te zijn; en weer anderen zochten met
bedroefde harten naar bewijzen dat Hij de ware Messias was. Hoewel zij met verschillende oogmerken
onderzochten, geraakten allen overtuigd van dezelfde waarheid — dat de profetie in de afgelopen
dagen was vervuld, en dat de Gekruisigde de Verlosser der wereld was. Velen die op dat ogenblik in
de dienst verenigd waren, namen daarna nooit meer aan de plechtigheden bij het Pascha deel. Velen
van de priesters werden van het ware karakter van Christus overtuigd. Hun onderzoekingen van de
profetieën waren niet tevergeefs geweest, en na Zijn opstanding erkenden ze Hem als de Zoon van
God.
Toen Nicodemus zag dat Jezus aan het kruis werd verhoogd, herinnerde hij zich de woorden die in de
nacht op de Olijfberg werden gesproken: “En gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, zó
moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden, opdat een ieder die gelooft, in Hem eeuwig leven
hebbe”. Op de sabbat, terwijl Christus in het graf lag, had Nicodemus de gelegenheid om na te denken.
Zijn geest werd nu door een helderder licht verlicht, en de woorden die Jezus had gesproken, waren
niet langer verborgen. Hij gevoelde, dat hij veel verloren had, doordat hij zich niet had verbonden met
de Heiland gedurende Diens leven. Nu dacht hij terug aan de gebeurtenissen op Golgotha. Het gebed
van Christus voor Zijn moordenaars, en Zijn antwoord op de smeekbede van de stervende rover,
spraken tot het hart van de geleerde raadsman. Opnieuw zag hij op naar de Heiland in Zijn strijd,
505