De Wens der Eeuwen door Ellen White

schuldig aan een groot onrecht. Geen grappen en spottend gelach werden gehoord te midden van die
verschrikkelijke somberheid; en toen deze was opgetrokken, gingen zij in ernstige stilte op weg naar
hun huis. Zij waren ervan overtuigd, dat de beschuldigingen van de priesters vals waren, dat Jezus
geen bedrieger was; en enkele weken later, toen Petrus predikte op de Pinksterdag, waren zij onder de
duizenden die zich tot Christus bekeerden.
Maar de Joodse leiders waren niet veranderd door de gebeurtenissen waarvan zij getuigen waren
geweest. Hun haat voor Jezus was niet verminderd. De duisternis die over de aarde was gekomen bij
de kruisiging, was niet dichter dan de duisternis die de geest van de priesters en oversten omgaf. Bij
Zijn geboorte had de ster Christus gekend en de Wijzen geleid naar de kribbe waar Hij lag. De hemelse
legerscharen hadden Hem gekend en Zijn lof gezongen in de vlakten van Bethlehem. De zee had Zijn
stem gekend en had Zijn bevel gehoorzaamd. Ziekte en dood hadden Zijn macht herkend en hun prooi
aan Hem overgegeven. De zon had Hem gekend en bij het zien van Zijn stervensnood haar gelaat van
licht verborgen. De rotsen hadden Hem gekend en gebeefd, zodat zij bij Zijn kreet in stukken braken.
De levenloze natuur had Christus gekend en had van Zijn goddelijkheid getuigd. Maar de priesters en
oversten van Israël kenden de Zoon van God niet.
Toch waren de priesters en oversten niet gerust. Zij hadden hun doel bereikt en Christus ter dood
gebracht, maar zij hadden niet het gevoel van overwinning dat zij hadden verwacht. Zelfs in het uur
van hun schijnbare triomf werden zij door twijfel gekweld over de vraag, wat er nu zou gaan gebeuren.
Zij hadden de kreet: “Het is volbracht!”, “Vader in Uw handen beveel Ik Mijn geest!”, gehoord. Zij
hadden gezien hoe de rotsen scheurden, en hadden de geweldige aardbeving waargenomen, en nu
waren ze rusteloos en niet op hun gemak.
Zij waren naijverig geweest op de invloed die Christus had op de mensen, toen Hij leefde; nu waren
ze in Zijn dood nog jaloers op Hem. Zij vreesden de dode Christus meer, veel meer, dan ze ooit de
levende Christus hadden gevreesd. Zij waren bevreesd dat de aandacht van het volk nog verder zou
worden gericht op de gebeurtenissen die met Zijn kruisiging gepaard gingen. Zij vreesden de gevolgen
van het werk van die dag. Tot geen enkele prijs wilden ze, dat Zijn lichaam gedurende de sabbat aan
het kruis bleef hangen. De sabbat naderde nu, en het zou een schending van de heiligheid van die dag
zijn, wanneer de lichamen aan het kruis hingen. Met dit als voorwendsel vroegen de Joden aan Pilatus
of de dood van de slachtoffers verhaast mocht worden en hun lichamen verwijderd zouden mogen
worden, voordat de zon onderging.
Pilatus wilde evenmin als zij, dat het lichaam van Jezus aan het kruis zou blijven hangen. Nadat zijn
toestemming was verkregen, werden de benen van de twee rovers gebroken om hun dood te verhaasten;
maar men bemerkte, dat Jezus reeds was gestorven. De ruwe soldaten waren in een mildere stemming
gebracht door wat ze van Christus hadden gehoord en gezien, en zij werden ervan weerhouden Zijn
ledematen te breken. Op deze wijze werd bij het offeren van het Lam Gods de wet van het Pascha
vervuld: “Men zal er niets van laten overblijven tot de volgende morgen, en geen been eraan breken;
geheel volgens de inzettingen van het Pascha zal men het vieren”.
De priesters en oversten waren zeer verbaasd, toen zij bemerkten dat Christus dood was. De dood door
het kruis was een langdurig proces; het was moeilijk vast te stellen, wanneer het leven was geweken.
502