De Wens der Eeuwen door Ellen White

Sectie 5 —Jezus Christus — heden, morgen en in eeuwigheid
Hoofdstuk 80—In het graf van Jozef
Eindelijk kon Jezus rusten. De lange dag van schande en marteling was ten einde. Terwijl de laatste
stralen van de ondergaande zon de sabbat inluidden, lag de Zoon van God in de rust van Jozefs graf.
Zijn werk volbracht, Zijn handen in vrede gevouwen, rustte Hij gedurende de heilige uren van de
sabbatdag.
In den beginne hadden de Vader en de Zoon op de sabbat gerust van Hun scheppingswerk. Toen “de
hemel en de aarde en al hun heer” voltooid waren, verheugden de Schepper en alle hemelse wezens
zich in het gadeslaan van dat heerlijke schouwspel. “De morgensterren juichten tezamen en al de zonen
Gods jubelden”. Nu rustte Jezus van het verlossingswerk; en hoewel er smart was te midden van
degenen die Hem op aarde liefhadden, was er vreugde in de hemel. In de ogen van de hemelse wezens
was de belofte voor de toekomst heerlijk. Een herstelde schepping, een verlost mensdom, dat na de
zonde te hebben overwonnen, nooit meer zou kunnen vallen — dit, het resultaat van het voltooide
werk van Christus, zagen God en de engelen. De dag waarop Jezus rustte, is met dit toneel voor altijd
verbonden. Want Zijn “werk is volkomen”, en “al wat God doet, is voor eeuwig”. Wanneer er een
“wederoprichting van alle dingen, waarvan God gesproken heeft bij monde van Zijn heilige profeten,
van oudsher”, zijn zal, dan zal de sabbat der schepping, de dag waarop Jezus in het graf van Jozef
rustte, nog een dag van rust en vreugde zijn. Hemel en aarde zullen zich verenigen in lofgezang,
wanneer “van sabbat tot sabbat” de geredde volken in vreugdevolle aanbidding zullen buigen voor
God en het Lam.
In de laatste gebeurtenissen van de dag van de kruisiging was een nieuw bewijs voor de vervulling van
de profetie gegeven, en werd opnieuw van de goddelijkheid van Christus getuigd. Toen de duisternis
van het kruis was opgetrokken, en de stervenskreet van de Heiland geuit was, werd onmiddellijk een
andere stem gehoord, die zei: “Waarlijk, dit was een Zoon Gods”.
Deze woorden werden niet op fluisterende toon gesproken. Aller ogen werden gericht naar de plaats
waar ze vandaan kwamen. Wie had er gesproken? Het was de centurio, de Romeinse krijgsman. Het
goddelijk geduld van de Heiland, en Zijn plotselinge dood, met de overwinningskreet op Zijn lippen,
hadden indruk gemaakt op deze heiden. In het gewonde, verbroken lichaam dat aan het kruis hing,
herkende de hoofdman de gestalte van de Zoon van God. Hij kon zich niet weerhouden uiting te geven
aan zijn geloof. Zo werd opnieuw een bewijs gegeven, dat onze Verlosser eenmaal het loon van Zijn
werken zal zien. Zelfs op de dag van Zijn dood spraken drie mannen, die geheel van elkander
verschilden, hun geloof uit — hij die de Romeinse wacht aanvoerde, hij die het kruis van de Heiland
droeg en hij die aan het kruis aan Zijn zijde stierf.
Toen de avond viel, hing er een bovennatuurlijke stilte op Golgotha. De menigte verspreidde zich en
velen keerden terug naar Jeruzalem, in een geheel andere stemming dan die morgen. Velen waren naar
de kruisiging getrokken uit nieuwsgierigheid en niet uit haat tegen Christus. Toch geloofden zij de
beschuldigingen van de priesters, en beschouwden Christus als een boosdoener. In een onnatuurlijke
opwinding hadden zij zich aangesloten bij het gepeupel dat Hem hoonde. Maar toen de aarde in
duisternis was gehuld en zij daar stonden, door hun eigen geweten aangeklaagd, gevoelden zij zich
501