De Wens der Eeuwen door Ellen White

God gericht blijven. Dit was Zijn enige kracht. Door Zijn zintuigen te benevelen, zou Hij Satan een
kans geven.
De vijanden van Jezus gaven uiting aan hun woede jegens Hem, toen Hij aan het kruis hing. Priesters,
oversten en schriftgeleerden sloten zich aan bij de menigte, die de stervende Heiland bespotte. Bij de
doop en bij de verheerlijking op de berg werd de stem van God gehoord die verkondigde, dat Christus
Zijn Zoon was. De Vader had, juist vóór het verraad van Christus, opnieuw gesproken en getuigd van
Zijn goddelijkheid. Maar nu zweeg de stem van de hemel. Er werd geen getuigenis ten gunste van
Christus gehoord. Alléén verdroeg Hij smaad en bespotting van verdorven mensen.
“Indien Gij Gods Zoon zijt”, zo zeiden zij, “kom af van het kruis”. “Laat Hij nu Zichzelf redden, indien
Hij de Christus Gods is, de uitverkorene!” Bij de verzoeking in de woestijn had Satan verklaard:
“Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dan, dat deze stenen broden worden”.21 “Indien Gij Gods Zoon zijt,
werp Uzelf dan naar beneden”, van de tinne des tempels. En Satan met zijn engelen, in mensengedaante,
was aanwezig bij het kruis. De aartsvijand en zijn legerscharen werkten samen met de priesters en de
oversten. De leraars van het volk hadden de ongeletterde schare opgezet om het oordeel uit te spreken
tegen Iemand Die velen van hen nooit hadden gezien, totdat zij ertoe werden aangezet om tegen Hem
te getuigen. Priesters, oversten, Farizeeën en de ruwe volksmassa waren verenigd door een satanische
woede. Godsdienstige leiders verbonden zich met Satan en zijn engelen. Zij deden wat hij van hen
vroeg.
In Zijn lijden en sterven hoorde Jezus ieder woord, toen de priesters verklaarden: “Anderen heeft Hij
gered, Zichzelf kan Hij niet redden. Laat de Christus, de Koning van Israël, nu afkomen van het kruis,
dat wij het zien en geloven”.23 Christus had van het kruis kunnen afkomen. Maar juist omdat Hij
Zichzelf niet wilde redden, heeft de zondaar hoop op vergeving en genade bij God.
Terwijl zij de Heiland bespotten, haalden de mannen die beweerden uitleggers der profetie te zijn, juist
die woorden aan waarvan de Inspiratie had voorzegd dat zij ze bij deze gelegenheid zouden uitspreken.
Doch in hun blindheid zagen zij niet dat zij de profetie vervulden. Zij die honend de woorden
uitspraken: “Hij heeft Zijn vertrouwen op God gesteld; laat Die Hem nu verlossen, indien Hij een
welgevallen in Hem heeft; want Hij heeft gezegd: Ik ben Gods Zoon”,24 hadden geen idee ervan, dat
hun getuigenis door de eeuwen heen zou weerklinken. Maar hoewel spottend gesproken, brachten deze
woorden de mensen ertoe de Schriften te bestuderen zoals ze dat nooit tevoren hadden gedaan. Wijze
mannen hoorden ze, onderzochten ze, overpeinsden ze, en baden. Er waren mensen die niet rustten
voordat zij, door Schrift met Schrift te vergelijken, de betekenis zagen van de zending van Christus.
Nooit eerder was er zulk een algemene kennis van Jezus dan toen Hij aan het kruis hing. In de harten
van velen die de kruisiging aanschouwden, en die de woorden van Christus hoorden, begon het licht
der waarheid te schijnen.
Tijdens Zijn lijden aan het kruis kwam tot Jezus één enkele lichtglans ter vertroosting. Het was het
gebed van de berouwvolle misdadiger. De beide mannen die met Jezus waren gekruisigd, hadden
aanvankelijk op Hem geschimpt; en één van hen werd in zijn lijden steeds wanhopiger en uitdagender.
Maar met zijn makker was dat niet het geval. Deze man was geen verstokt misdadiger; hij was op het
verkeerde pad geraakt door slechte metgezellen, maar hij was minder schuldig dan velen van hen die
488