De Wens der Eeuwen door Ellen White

neerstroomden langs Zijn gelaat en baard, waren de plechtige belofte voor Zijn zalving met
“vreugdeolie”36 als onze Grote Hogepriester.
Satans woede was groot, toen hij zag dat alle smaad die de Heiland werd aangedaan, niet het geringste
geluid over Zijn lippen deed komen. Hoewel Hij de menselijke natuur had aangenomen, werd Hij door
een goddelijke kracht gesteund, en week in niets af van de wil van Zijn Vader.
Toen Pilatus Jezus overgaf om te worden gegeseld en bespot, was het zijn bedoeling het medelijden
van het volk op te wekken. Hij hoopte dat zij tot het besluit zouden komen, dat dit voldoende straf was.
Zelfs de haat van de priesters, meende hij, zou nu wel bevredigd zijn. Maar met scherp
opmerkingsvermogen zagen de Joden de zwakheid ervan in, op deze wijze een man te straffen die
onschuldig was verklaard. Zij wisten dat Pilatus het leven van de gevangene probeerde te redden, en
zij waren vastbesloten, dat Jezus niet zou worden vrijgelaten. Om ons te behagen en tevreden te stellen,
heeft Pilatus Hem gegeseld, dachten zij, en indien wij de zaak tot een bepaald punt doordrijven, zullen
wij zeker ons doel bereiken.
Pilatus zond nu mannen heen om Barabbas naar het gerechtsgebouw te brengen. Hij stelde toen de
twee gevangenen naast elkaar aan hen voor en terwijl hij op de Heiland wees, zei hij met plechtig
smekende stem: “Zie de Mens”. “Zie, ik breng Hem voor u naar buiten, opdat gij weet, dat ik geen
schuld in Hem vind”.
Daar stond de Zoon van God, gehuld in het spotkleed, met een kroon van doornen. Zijn rug tot het
middel ontbloot, toonde de lange, wrede striemen, waaruit het bloed stroomde. Zijn gelaat was met
bloed bevlekt en droeg de sporen van uitputting en pijn; maar nooit was het schoner geweest dan nu.
Het gelaat van de Heiland was voor Zijn vijanden niet ontsierd. Iedere trek sprak van zachtmoedigheid
en berusting en het tederste medelijden voor Zijn wrede vijanden. In Zijn optreden was geen lafhartige
zwakheid, maar de kracht en de waardigheid der lijdzaamheid. Een treffende tegenstelling vormde de
gevangene aan Zijn zijde. Iedere lijn in het gezicht van Barabbas deed hem kennen als de verharde
bandiet, die hij was. De tegenstelling sprak tot ieder die het zag. Sommigen van de toeschouwers
weenden. Terwijl ze naar Jezus opzagen, was hun hart vol medelijden. Zelfs de priesters en oversten
waren ervan overtuigd dat Hij alles was waarop Hij aanspraak maakte.
De Romeinse soldaten die Christus omringden, waren niet allen verhard; sommigen keken ernstig in
Zijn gelaat om één bewijs te vinden dat Hij een misdadiger of een gevaarlijk persoon was. Van tijd tot
tijd wendden zij zich af en wierpen een minachtende blik op Barabbas. Er was geen diep inzicht voor
nodig om hem geheel te doorgronden. Dan keerden zij zich weer tot Hem Die terechtstond. Met
gevoelens van diep medelijden keken zij naar de goddelijke lijder. De stilzwijgende onderworpenheid
van Christus prentte het schouwspel in hun geheugen om nooit meer te worden uitgewist, totdat zij of
Hem erkenden als de Christus, of door Hem te verwerpen hun eigen bestemming bepaalden.
Pilatus was met grote verwondering vervuld over het gelaten geduld van de Heiland. Hij twijfelde er
niet aan of het zien van deze Man, in tegenstelling met Barabbas, zou de Joden tot medelijden bewegen.
Maar hij begreep niet de fanatieke haat van de priesters voor Hem Die als het Licht der wereld hun
duisternis en dwaling openbaar had gemaakt. Zij hadden de schare bewogen tot een redeloze woede,
479