De Wens der Eeuwen door Ellen White

stumperige financier. Mattheüs, wiens opleiding hem had geleerd precies te zijn in alle dingen, nam
het erg nauw met de eerlijkheid, en hij was steeds bezig de woorden van Christus te overdenken en
werd hierdoor zó in beslag genomen, dat, naar Judas meende, men hem niet kon toevertrouwen op
handige, vooruitziende wijze zaken te doen. Op deze wijze vormde Judas zich een oordeel over alle
discipelen, en vleide zichzelf met de gedachte, dat de gemeente dikwijls verward en beschaamd zou
staan, indien hij niet zo uitstekend de zaken zou regelen. Judas beschouwde zichzelf als een bekwaam
man, die niet kon worden overtroffen. In zijn eigen mening deed hij de zaak eer aan, en als zodanig
gedroeg hij zich ook steeds.
Judas was blind voor zijn eigen zwakke karakter, en Christus stelde hem op een plaats waar hij de
gelegenheid zou hebben om dit in te zien en zich te verbeteren. Als penningmeester der discipelen was
hij aangewezen om in de behoeften van het kleine gezelschap te voorzien en de noden van de armen
te verlichten. Toen Jezus in de paschazaal tot hem zei: “Wat gij doen wilt, doe het met spoed”, meenden
de discipelen dat Jezus hem verzocht had voor het feest te kopen wat nodig was, of om iets aan de
armen te geven. Door het dienen van anderen had Judas een onbaatzuchtige geest kunnen ontwikkelen.
Maar terwijl hij dagelijks luisterde naar de lessen van Christus en getuige was van Zijn onbaatzuchtig
leven, bleef Judas zijn hebzuchtige aard koesteren. De kleine bedragen die in zijn handen kwamen,
waren een voortdurende verleiding. Dikwijls wanneer hij een kleine dienst voor Christus verrichtte of
tijd wijdde aan godsdienstige zaken, betaalde hij zichzelf uit deze povere bron. In zijn eigen ogen
dienden deze voorwendsels om zijn handelingen te verontschuldigen, maar in Gods ogen was hij een
dief.
De dikwijls herhaalde verklaring van Christus, dat Zijn koninkrijk niet van deze wereld was, ergerde
Judas. Hij had een lijn uitgestippeld, volgens welke Christus, naar hij hoopte, zou werken. Het was
zijn bedoeling geweest dat Johannes de Doper uit de gevangenis zou worden bevrijd. Maar zie, het
werd toegelaten dat Johannes werd onthoofd. En in plaats Zijn koninklijk recht te laten gelden en de
dood van Johannes te wreken, trok Jezus Zich met Zijn discipelen terug naar een landelijke plek. Judas
wilde dat de strijd feller werd gevoerd. Hij meende, dat, als Jezus Zijn discipelen niet zou verhinderen
hun plannen uit te voeren, het werk meer succes zou hebben. Hij bemerkte de toenemende vijandschap
van de Joodse leiders, en zag hoe Jezus geen acht sloeg op hun uitdaging, wanneer zij van Hem een
teken van de hemel eisten. Zijn hart stond open voor ongeloof, en de vijand zorgde voor twijfelende
en opstandige gedachten. Waarom stond Jezus zoveel stil bij datgene wat ontmoedigend was? Waarom
voorzegde Hij beproeving en vervolging voor Zichzelf en Zijn discipelen? Het vooruitzicht een hoge
positie te zullen bekleden in het nieuwe koninkrijk, had Judas ertoe gebracht zich met de zaak van
Christus te verbinden. Zou zijn hoop teleurgesteld worden? Judas was nog niet tot de conclusie
gekomen, dat Jezus niet de Zoon van God was; maar hij twijfelde en zocht naar een verklaring voor
Zijn machtige werken.
Niettegenstaande de leer van de Heiland Zelf, opperde Judas voortdurend de idee dat Christus als
koning in Jeruzalem zou regeren. Bij de spijziging van de vijfduizend probeerde hij dit tot stand te
brengen. Bij deze gelegenheid hielp Judas bij het ronddelen van het voedsel aan de hongerige menigte.
Hij had een gelegenheid om het goede te zien dat binnen zijn bereik lag om aan anderen mee te delen.
Hij gevoelde de voldoening die altijd het gevolg is van het dienen van God. Hij hielp de zieken en de
lijdenden uit de schare tot Christus te brengen. Hij zag welk een verlichting, welk een vreugde en
465