De Wens der Eeuwen door Ellen White

“Indien Gij de Christus zijt”, zeiden ze, “zeg het ons”.30 Maar Christus bleef zwijgen. Zij gingen voort
Hem met vragen te bestoken. Ten slotte sprak Hij op treurige toon: “A1 zeide Ik het u, gij zoudt het
toch niet geloven; en al zou Ik u vragen, gij zoudt toch niet antwoorden”.31 Maar opdat zij geen
verontschuldiging zouden hebben, voegde Hij daaraan de plechtige waarschuwing toe: “Van nu aan
zal de Zoon des mensen zijn gezeten aan de rechterhand der kracht Gods”.
“Zijt Gij dan de Zoon van God?”33 vroegen ze als uit één mond. “Hij zeide tot hen: Gij zegt zelf, dat
Ik het ben”.34 Toen riepen ze uit: “Wat hebben wij verder voor getuigenis nodig? Zelf hebben wij het
immers uit Zijn mond gehoord”.
En zo zou Jezus, volgens de derde veroordeling van de Joodse gezagdragers, moeten sterven. Alles
wat nu nog nodig was, meenden zij, was, dat de Romeinen deze veroordeling zouden bekrachtigen en
Hem in hun handen overleveren.
Daarna volgde het derde toneel van smaad en bespotting, dat nog erger was dan datgene wat Hij van
de onwetende volksmassa had ontvangen. Dit vond plaats in tegenwoordigheid van de priesters en
oversten met hun toestemming. Elk gevoel van medelijden of menselijkheid was uit hun harten
verdwenen. Indien hun argumenten zwak waren en Zijn stem niet tot zwijgen zouden kunnen brengen,
hadden zij nog andere wapenen, zoals die door de eeuwen heen gebruikt zijn om ketters tot zwijgen te
brengen — lijden en geweld, en de dood.
Toen de veroordeling van Jezus door de rechters was uitgesproken, nam een duivelse woede bezit van
de mensen. Hun geschreeuw klonk als het gehuil van wilde beesten. De menigte stormde op Jezus toe,
terwijl ze uitriepen: Hij is schuldig, breng Hem ter dood! Indien de Romeinse soldaten er niet waren
geweest, zou Jezus niet in leven zijn gebleven om aan het kruis van Golgotha te worden genageld. Hij
zou voor de ogen van Zijn rechters in stukken zijn gescheurd, indien het Romeinse gezag niet
tussenbeide was gekomen, en met wapengeweld de gewelddaden van het gespuis had bedwongen.
Heidense mannen waren vertoornd over de ruwe behandeling van iemand tegen wie niets was bewezen.
De Romeinse hoofdlieden verklaarden, dat de Joden, door een doodvonnis uit te spreken over Jezus,
de Romeinse macht schonden, en dat het zelfs tegen de Joodse wet was om een man te veroordelen op
zijn eigen getuigenis. Deze tussenkomst bracht een ogenblik van adempauze in de gebeurtenissen;
maar de Joodse leiders waren als dood waar het medelijden en schaamte betrof.
Priesters en oversten vergaten de waardigheid van hun ambt, en beschimpten de Zoon van God met
lelijke woorden. Zij hoonden Hem vanwege Zijn afkomst. Zij verklaarden dat Zijn aanmatiging, Zich
de Messias te noemen, maakte, dat Hij de meest schandelijke dood verdiende. De meest liederlijke
mensen begonnen de Heiland op een schandelijke wijze te grieven. Een oud kleed werd over Zijn
hoofd geworpen, en Zijn kwelgeesten sloegen Hem in het gelaat, zeggende: “Profeteer ons, Christus,
wie is het, die U geslagen heeft?”36 Toen het kleed weggenomen was, spuwde een snoodaard Hem in
het gelaat.
462