De Wens der Eeuwen door Ellen White

zo dicht bij Jezus als voor hem mogelijk was. Hier kon hij alles horen en zien wat tijdens het verhoor
van zijn Here plaatsvond.
Het was niet de bedoeling van Petrus dat zijn ware aard bekend zou worden. Door een onverschillige
houding aan te nemen, had hij zich geplaatst op het terrein van de vijand, en zo werd hij een
gemakkelijke prooi voor de verleiding. Indien men een beroep op hem gedaan zou hebben om voor
zijn Meester te vechten, dan zou hij een moedige soldaat zijn geweest; maar toen honend op hem werd
gewezen, bewees hij, dat hij een lafaard was. Velen die niet terugdeinzen voor openlijke strijd voor
him Here, worden door bespotting ertoe gebracht hun geloof te ver-loochenen. Door om te gaan met
mensen die zij behoorden te vermijden, brengen zij zichzelf op de weg van de verzoeking. Zij lokken
de vijand uit om hen te verzoeken, en worden ertoe gebracht dingen te zeggen of te doen waaraan zij
zich onder andere omstandigheden nooit zouden hebben schuldig gemaakt. De discipel van Christus
die in onze tijd zijn geloof verbergt uit angst voor lijden of verwijten, verloochent zijn Here evenzeer
als Petrus dit deed in de gerechtszaal.
Petrus probeerde geen belangstelling aan de dag te leggen voor het verhoor van zijn Meester, maar
zijn hart kromp ineen van smart toen hij de wrede spotternijen hoorde en de mishandeling waaronder
Hij leed! Meer dan dat, hij was verwonderd en boos, omdat Jezus Zichzelf en Zijn volgelingen
vernederde door Zich aan een dergelijke behandeling te onderwerpen. Om zijn ware gevoelens te
verbergen, poogde hij zich te voegen bij de vervolgers van Jezus met hun ongepaste grappen. Maar
zijn optreden was onnatuurlijk. Zijn handelwijze was bedrieglijk, en terwijl hij trachtte onverschillig
te praten, kon hij zijn verontwaardiging niet bedwingen bij de smaad waarmee zijn Meester werd
overladen.
Voor de tweede maal richtte de aandacht zich op hem en werd hij ervan beschuldigd een volgeling van
Jezus te zijn. Nu verklaarde hij onder ede: “Ik ken die Mens niet”. Er werd hem nog een gelegenheid
geboden. Een uur was verstreken toen een van de dienaren van de hogepriester, een naaste
bloedverwant van de man wiens oor was afgeslagen, hem vroeg: “Zag ik u niet in de hof met Hem?”
“Waarlijk gij zijt een van hen; want gij zijt ook een Galileeër en uw spraak gelijkt”. Toen hij dit hoorde,
werd Petrus razend. De discipelen van Jezus waren bekend om hun kiese taal, en om zijn ondervragers
volkomen te misleiden en de rol die hij speelde aannemelijk te maken, verloochende Petrus nu zijn
Meester met vervloeking en verwensing. Opnieuw kraaide de haan. Toen hoorde Petrus het en hij
herinnerde zich de woorden van Jezus: “Voordat de haan tweemaal kraait, zult gij Mij driemaal
verloochenen”.
Terwijl de onterende eden Petrus nog vers op de lippen lagen en het schrille hanegekraai nog in zijn
oren klonk, wendde de Heiland Zich af van Zijn toornig kijkende rechters en keek Zijn arme discipel
recht in het gelaat. Op hetzelfde ogenblik werden de ogen van Petrus naar zijn Meester getrokken. In
dat vriendelijk gelaat las hij diep medelijden en smart, echter geen toorn.
De aanblik van dat bleke, lijdende gelaat, die bevende lippen, die blik van ontferming en vergiffenis,
doorboorde zijn hart als een pijl. Zijn geweten werd wakker. De herinnering leefde op. Petrus dacht
weer aan zijn belofte van enkele uren geleden, dat hij met zijn Here in de gevangenis en in de dood
zou gaan. Hij herinnerde zich zijn smart, toen de Heiland hem in de opperzaal vertelde, dat hij zijn
Here in diezelfde nacht driemaal zou verloochenen. Petrus had juist verklaard, dat hij Jezus niet kende,
460