De Wens der Eeuwen door Ellen White

ijeengekomen. Door deze hof werd Jezus geleid naar het wachtlokaal, terwijl er aan alle kanten met
Zijn bewering dat Hij de Zoon van God was, werd gespot. Zijn eigen woorden: “gezeten aan de
rechterhand der Macht”, en “komende op de wolken des hemels”,21 werden schimpend herhaald.
Terwijl Hij in het arrestantenlokaal was en wachtte op Zijn wettelijk verhoor, was Hij niet beschermd.
Het onwetend gespuis had de wreedheid gezien waarmee Hij voor de raad was behandeld, en maakte
hieruit op, dat zij de vrijheid hadden alle duivelse elementen in hun karakter te openbaren. Christus’
edele en goddelijke houding bracht hen tot razernij. Zijn zachtmoedigheid, Zijn onschuld, Zijn
koninklijk geduld vervulden hen met een haat die uit Satan voortkwam. Genade en gerechtigheid
werden met voeten getreden. Nooit werd een misdadiger op zulk een onmenselijke manier behandeld
als de Zoon van God.
Maar een diepere smart verscheurde het hart van Jezus; de slag die de diepste pijn veroorzaakte, had
geen vijandelijke hand Hem kunnen toebrengen. Terwijl Hij de schijnvertoning van een gerechtelijk
onderzoek voor Kajafas onderging, werd Christus door één van Zijn eigen discipelen verloochend.
Nadat zij hun Meester in de hof hadden verlaten, waagden twee van Zijn discipelen het de schare, die
Jezus in arrest hield, op een afstand te volgen. Deze discipelen waren Petrus en Johannes. De priesters
herkenden Johannes als een welbekende discipel van Jezus, en lieten hem toe in de zaal, in de hoop,
dat hij, wanneer hij getuige was van de vernedering van zijn Leider, de gedachte zou afwijzen dat zo
iemand de Zoon van God zou zijn. Johannes sprak ten gunste van Petrus, en zorgde ervoor dat ook hij
kon binnenkomen.
Op de binnenplaats was een vuur ontstoken, want het was het koudste uur van de nacht, juist voor
zonsopgang. Een groep mensen verzamelde zich om het vuur, en Petrus nam brutaalweg een plaats
onder hen in. Hij wilde niet als een discipel van Jezus worden herkend. Door zich onverschillig onder
de menigte te mengen, hoopte hij, dat men hem zou houden voor een van de mensen die Jezus naar de
gerechtszaal hadden gebracht.
Maar toen het licht op het gezicht van Petrus viel, wierp de vrouw die als portierster dienst deed, een
onderzoekende blik op hem. Ze had opgemerkt dat hij met Johannes binnenkwam, ze bemerkte de
verslagen uitdrukking op zijn gezicht, en dacht dat hij wel een discipel van Jezus zou kunnen zijn. Zij
was een van de dienaressen uit het huis van Kajafas, en was nieuwsgierig. Ze zei tot Petrus: “Gij
behoort toch ook niet tot de discipelen van deze mens?” Petrus was verward en verbijsterd; de ogen
van het gezelschap werden terstond op hem gericht. Hij deed alsof hij haar niet begreep; maar ze hield
aan en zei tot de mensen die om haar heen stonden, dat deze man met Jezus was. Petrus voelde zich
gedwongen te antwoorden en zei toornig: “Vrouw, ik ken Hem niet!” Dit was de eerste verloochening
en terstond kraaide de haan. O Petrus, zo spoedig schaamt ge u voor uw Meester! Zo vlug verloochent
gij Uw Meester!
Toen de discipel Johannes de rechtszaal was binnengekomen, had hij niet geprobeerd te verbergen dat
hij een volgeling van Jezus was. Hij begaf zich niet onder het ruwe gezelschap dat zijn Meester
beschimpte. Men stelde hem geen vragen, want hij deed zich niet anders voor dan hij was en wekte op
deze wijze geen argwaan. Hij zocht een afgelegen hoek op, veilig voor de aandacht van de bende, maar
459