De Wens der Eeuwen door Ellen White

stond Jezus. Op Hem was de blik van de gehele menigte gericht. De opwinding was hevig. Van de
gehele menigte was Hij alleen kalm en rustig. Zelfs de atmosfeer die Hem omringde, scheen
doordrongen te zijn van een heilige invloed.
Kajafas had Jezus beschouwd als zijn mededinger. Het vurig verlangen van het volk om de Heiland te
horen, en hun blijkbare bereidheid om Zijn leer aan te nemen, hadden de bittere naijver van de
hogepriester opgewekt. Maar toen Kajafas nu de gevangene aanzag, werd hij getroffen door
bewondering voor Zijn edele, waardige houding. Hij kwam tot de overtuiging, dat deze Man aan God
verwant was. Het volgende ogenblik verbande hij toornig deze gedachte. Onmiddellijk hoorde men
zijn stem met spottende, hooghartige klank eisen, dat Jezus één van Zijn wonderen voor hen zou
verrichten. Maar zijn woorden kwamen tot de oren van de Heiland alsof Hij ze niet hoorde. De mensen
vergeleken het opgewonden, kwaadaardige gedrag van Annas en Kajafas met de kalme, majestueuze
houding van Jezus. Zelfs in de gedachten van die verharde menigte kwam de vraag op: Moet deze Man
met Zijn goddelijke verschijning als een misdadiger worden veroordeeld?
Kajafas, die de sfeer die ontstond, aanvoelde, haastte zich verder met het verhoor. De vijanden van
Jezus waren in grote verlegenheid. Zij waren erop uit, Zijn veroordeling tot een feit te maken, maar zij
wisten niet, hoe zij dat moesten volbrengen. De leden van de raad bestonden uit Farizeeën en
Sadduceeën. Er was een bittere vijandschap en tweedracht tussen hen; bepaalde twistpunten durfden
zij zelfs niet aan te raken, uit vrees dat er een twist zou ontstaan. Met enkele woorden had Jezus hun
vooroordelen die zij tegen elkander hadden, kunnen opv/ekken, en op deze wijze hun toorn van
Zichzelf hebben afgewend. Kajafas wist dit, en hij wilde het vermijden een twistgesprek uit te lokken.
Er waren meer dan voldoende getuigen om te bewijzen, dat Christus de priesters en de schriftgeleerden
had aangeklaagd, dat Hij hen huichelaars en moordenaars had genoemd; maar dit getuigenis was niet
geschikt om naar voren te worden gebracht. De Sadduceeën hadden in hun vinnige strijd met de
Farizeeën dezelfde taal gebezigd. En een dergelijk getuigenis zou geen gewicht in de schaal leggen bij
de Romeinen, die zelf een afkeer hadden van de aanmatigingen van de Farizeeën. Er waren ruim
voldoende bewijzen om aan te tonen, dat Jezus de Joodse overleveringen had veronachtzaamd, en
oneerbiedig over veel van hun inzettingen had gesproken; maar wat betreft de overleveringen leefden
Farizeeën en Sadduceeën in gewapende vrede met elkander, en dit bewijs zou ook niets betekenen
voor de Romeinen. De vijanden van Christus durfden Hem niet te beschuldigen van het breken van de
sabbat, uit vrees dat een onderzoek zou aantonen wat de aard van Zijn werk was. Indien de
genezingswonderen die Hij had verricht, aan het licht zouden komen, zou het doel van de priesters
worden verijdeld.
Valse getuigen waren omgekocht om Jezus te beschuldigen van aanstichting tot oproer en van poging
tot het oprichten van een aparte regering. Maar hun getuigenis bleek vaag te zijn en zij spraken elkaar
tegen. Wanneer zij werden ondervraagd, logenstraften zij hun eigen verklaringen.
In het begin van Zijn dienstwerk had Christus gezegd: “Breekt deze tempel af en binnen drie dagen
zal Ik hem doen herrijzen”. In de symbolische taal der profetie voorzegde Hij zo Zijn eigen dood en
opstanding. “Hij sprak van de tempel Zijns lichaams”. Deze woorden hadden de Joden in letterlijke
betekenis opgevat, alsof zij betrekking hadden op de tempel in Jeruzalem. Behalve deze woorden,
konden de priesters in alles wat Christus had gezegd, niets tegen Hem vinden. Door deze woorden
455