De Wens der Eeuwen door Ellen White

Driemaal heeft Hij dit gebed uitgesproken. Driemaal is de mens in Hem teruggedeinsd voor dat laatste
kronende offer. Maar nu komt de geschiedenis van de mensheid de Verlosser der wereld voor de geest.
Hij ziet dat de overtreders van de wet, indien zij aan zichzelf worden overgelaten, moeten omkomen.
Hij ziet de hulpeloosheid van de mensen. Hij ziet de macht der zonde. Het gejammer en geklaag van
een ten ondergang gedoemde wereld rijzen voor Hem op. Hij ziet het lot dat haar boven het hoofd
hangt, en Zijn besluit is genomen. Hij zal de mens redden, wat het Hemzelf ook zal kosten. Hij
aanvaardt Zijn doop met bloed, opdat door Hem miljoenen vergankelijke mensen het eeuwige leven
zullen mogen beërven. Hij heeft de hemelse hoven verlaten, waar alles reinheid, geluk en heerlijkheid
is, om het ene verloren schaap te redden, de ene wereld die door overtreding is gevallen. En Hij zal
Zich van Zijn zending niet afwenden. Hij zal de verzoening teweegbrengen voor een geslacht dat de
zonde heeft gewild. Zijn gebed ademt nu nog slechts onderwerping: “Indien deze beker niet kan
voorbijgaan, tenzij dan dat Ik die drinke, Uw wil geschiede!”
Nadat Hij deze beslissing had genomen, viel Hij als dood op de grond waarvan Hij gedeeltelijk was
opgerezen. Waar waren nu Zijn discipelen, om hun handen teder onder het hoofd van hun verzwakte
Meester te leggen en dat voorhoofd te betten dat inderdaad meer ontsierd was dan dat van
mensenkinderen? De Heiland heeft de wijnpers alleen getreden, en van de volken was niemand bij
Hem.
Maar God leed met Zijn Zoon mede. Engelen zagen de zielestrijd van de Heiland. Zij zagen hoe hun
Here omsingeld was door legioenen satanische strijdkrachten, Zijn gestalte neergebogen onder het
gewicht van een sidderende, geheimzinnige vrees. Er heerste stilte in de hemel. Geen harp werd
aangeraakt. Indien stervelingen de verbazing van de engelenschare hadden kunnen aanschouwen, toen
deze met zwijgende smart toezag hoe de Vader Zijn stralen van licht, liefde en heerlijkheid van Zijn
geliefde Zoon afscheidde, dan zouden ze beter hebben begrepen hoe verschrikkelijk in Zijn ogen de
zonde is.
De niet gevallen werelden en de hemelse engelen hadden met gespannen belangstelling toegezien hoe
de strijd zijn einde naderde. Satan en zijn kwade bondgenoten, de legioenen van de afval, sloegen vol
spanning deze grote crisis in het verlossingswerk gade. De machten van goed en kwaad wachtten om
te zien welk antwoord er zou komen op het gebed dat Christus tot driemaal toe had herhaald. Engelen
hadden verlangd verlichting te brengen aan de goddelijke Lijder, maar dit mocht niet zijn. Er werd
voor de Zoon van God geen weg ter ontkoming gevonden. In deze verschrikkelijke crisis, toen alles
op het spel stond, toen de geheimzinnige beker beefde in de hand van de Lijder, openden de hemelen
zich, een licht scheen in de verschrikkelijke duisternis van het crisisuur, en de machtige engel die in
Gods tegenwoordigheid staat en die de plaats inneemt waarvan Satan was gevallen, kwam aan Christus’
zijde. De engel kwam niet om de beker uit Christus’ hand te nemen, maar door de verzekering van de
liefde van de Vader, Hem de kracht te geven die te drinken. Hij kwam om de goddelijk-menselijke
Smekeling te versterken. Hij wees Hem op de geopende hemelen en vertelde Hem over de zielen die,
als gevolg van Zijn lijden, zouden worden behouden. Hij verzekerde Hem, dat Zijn Vader groter en
machtiger is dan Satan, dat Zijn dood de volkomen nederlaag van Satan tot gevolg zou hebben en dat
het koninkrijk van deze wereld aan de heiligen des Allerhoogsten zou worden gegeven. Hij verzekerde
448