De Wens der Eeuwen door Ellen White

dreigden ze Hem en trachtten zij Hem bang te maken. Maar Hij ging voort en nam de Schriften tot
Zijn gids.
Jezus had Zijn broeders lief en behandelde hen met voortdurende vriendelijkheid, maar zij waren
afgunstig op Hem en legden een vastbesloten ongeloof en verachting aan de dag. Zij konden Zijn
gedrag niet begrijpen. Zij zagen grote tegenstellingen in Jezus. Hij was de goddelijke Zoon van God,
en toch was Hij een hulpeloos kind. De Schepper der werelden was Hij, de aarde was Zijn bezit, en
toch kenmerkte armoede Zijn leven van stap tot stap. Hij bezat een waardigheid en een persoonlijkheid
die volkomen onderscheiden waren van aardse trots en aanmatiging; Hij jaagde niet naar aardse
grootheid, en zelfs op de laagste plaats was Hij tevreden. Dit maakte Zijn broeders boos. Zij konden
Zijn voortdurende rust tijdens beproeving en verlies niet verklaren. Zij wisten niet, dat Hij om
onzentwille arm geworden was, opdat wij “door Zijn armoede rijk” zouden “worden”. Zij konden
evenmin het geheim van Zijn zending begrijpen als de vrienden van Job eertijds diens vernedering en
lijden konden vatten.
Jezus werd door Zijn broeders verkeerd begrepen, omdat Hij niet was zoals zij. Zijn maatstaf was hun
maatstaf niet. Door op de mensen te zien, hadden zij zich van God afgewend, en kenden ze niet Zijn
kracht in hun leven. De vormen van uiterlijke godsdienst waaraan zij zich hielden, konden het karakter
niet veranderen. Zij gaven “tienden van de munt, de dille en de komijn”, maar zij hadden “het
gewichtigste van de wet verwaarloosd: het oordeel en de barmhartigheid en de trouw”. Het voorbeeld
dat Jezus hun gaf, was hun een voortdurende ergernis. Hij haatte slechts één ding op de wereld, en dat
was de zonde. Zonder smart, die Hij onmogelijk kon verbergen, kon Hij geen getuige zijn van een
verkeerde daad. Het contrast tussen de mensen die zich aan de vormendienst hielden, wier
schijnheiligheid de liefde verborg die ze koesterden voor de zonde, en een karakter waarin ijver voor
Gods eer overheerste, moest wel duidelijk blijken. Omdat het leven van Jezus het boze veroordeelde,
ondervond Hij tegenstand, zowel in huis als daarbuiten. Over Zijn onzelfzuchtigheid en
onomkoopbaarheid sprak men spottend. Zijn verdraagzaamheid en vriendelijkheid werden met
“lafheid” betiteld.
Van al het bittere dat de mensen ten deel kan vallen, proefde Christus ieder deel. Er waren mensen die
trachtten Hem vanwege Zijn geboorte verachtelijk af te wijzen, en zelfs als kind moest Hij reeds
minachtende blikken en boos gefluister verdragen. Wanneer Hij daarop met een ongeduldig woord of
een boze blik zou hebben geantwoord, wanneer Hij Zijn broeders ook maar door één verkeerde daad
zou hebben toegegeven, zou Hij er niet in geslaagd zijn een volmaakt voorbeeld te geven. Dan zou Hij
er ook niet in geslaagd zijn het plan voor onze verlossing ten uitvoer te brengen. Zelfs wanneer Hij
toegegeven zou hebben dat er een verontschuldiging voor de zonde mogelijk was, dan zou Satan
getriomfeerd hebben en de wereld zou verloren zijn geweest. Daarom trachtte de verleider Zijn leven
zo moeilijk mogelijk te maken, zodat Hij tot zonde gebracht zou kunnen worden.
Maar op iedere verzoeking had Hij slechts één antwoord: “Er staat geschreven”. Zelden bestrafte Hij
een of andere verkeerde daad van Zijn broeders, maar Hij had hen een woord van God te zeggen.
Dikwijls werd Hij beschuldigd van lafheid wanneer Hij weigerde met hen samen iets verkeerds te doen,
maar Zijn antwoord luidde: Er staat geschreven: “De vreze des Heren, dat is wijsheid, en van het kwade
te wijken, is inzicht”.
43