De Wens der Eeuwen door Ellen White

verstrooid worden”. De discipelen luisterden met smart en verwondering. Zij herinnerden zich hoe in
de synagoge te Kapernaum, toen Christus over Zichzelf had gesproken als het Brood des levens, velen
aanstoot daaraan hadden genomen en zich van Hem hadden afgewend. Maar de twaalven hadden
getoond dat zij niet ontrouw waren. Petrus, sprekende uit naam van zijn broeders, had toen zijn trouw
aan Christus verklaard. Toen had de Heiland gezegd: “Heb Ik niet u twaalven uitgekozen? En één van
u is een duivel”. In de opperzaal had Jezus gezegd, dat één van de twaalven Hem zou verraden, en dat
Petrus Hem zou verloochenen. Maar nu omsloten Zijn woorden hen allen.
Nu wordt de stem van Petrus gehoord die heftig protesteert: “A1 zouden allen aanstoot aan U nemen,
ik zeker niet!” In de opperzaal had hij verklaard: “Ik zal mijn leven voor U inzetten”. Jezus had hem
gewaarschuwd, dat hij diezelfde nacht zijn Heiland zou verloochenen. Nu herhaalt Christus de
waarschuwing: “Voorwaar, Ik zeg u, heden, in deze nacht, voordat de haan tweemaal kraait, zult gij
Mij driemaal verloochenen”. Maar Petrus “zeide steeds heftiger: Al moest ik met U sterven, ik zal U
voorzeker niet verloochenen. Evenzo spraken zij ook allen”. In hun zelfvertrouwen ontkenden zij de
herhaalde verklaring van Hem Die het wist. Zij waren niet voorbereid op de beproeving; wanneer de
verleiding tot hen zou komen, zouden zij hun eigen zwakheid begrijpen.
Toen Petrus zei, dat Hij zijn Here zou volgen in de gevangenis en in de dood, meende hij daarvan ieder
woord; maar hij kende zichzelf niet. In zijn hart waren kwade elementen verborgen, waaraan door de
om-standigheden leven zou worden ingeblazen. Indien hij niet opmerkzaam werd gemaakt op dit
gevaar, zou dit zijn eeuwige ondergang blijken te zijn. De Heiland zag eigenliefde en zelfverzekerdheid
in hem, waardoor zelfs zijn liefde voor Christus zou worden overtroffen. Veel zwakheid, niet
uitgeroeide zonde, zorgeloosheid van geest, opvliegendheid en roeke-loosheid bij het zich begeven in
de verzoeking, hadden zich in zijn leven geopenbaard. De ernstige waarschuwing van Christus was
een oproep om zijn hart te doorzoeken. Petrus moest zichzelf wantrouwen, en een dieper geloof hebben
in Christus. Indien hij de waarschuwing nederig had aanvaard, dan zou hij een beroep hebben gedaan
op de Herder der kudde om Zijn schapen te bewaren. Toen hij op het Meer van Galilea bijna zonk,
riep hij uit: “Here, red mij!” Toen werd de hand van Christus uitgestrekt om zijn hand te grijpen. En
indien hij nu tot Jezus geroepen zou hebben: Red mij van mijzelf, dan zou hij behouden zijn. Maar
Petrus gevoelde, dat hij niet werd vertrouwd, en hij meende, dat dit wreed was. Hij had reeds aanstoot
genomen en volhardde nog meer in zijn zelfvertrouwen.
Jezus ziet met ontferming op Zijn discipelen neer. Hij kan hen voor de beproeving niet bewaren, maar
Hij laat hen niet zonder vertroosting achter. Hij verzekert hun, dat Hij de boeien van het graf zal
verbreken en dat Zijn liefde voor hen niet zal ophouden. “Nadat Ik zal zijn opge-wekt”, zegt Hij, “zal
Ik u voorgaan naar Galilea”. Voordat zij Hem hebben verloochend, hebben zij reeds zekerheid van
Zijn vergeving. Na Zijn dood en opstanding wisten zij, dat hun vergeving was geschonken, en dat zij
Christus dierbaar waren.
Jezus en de discipelen waren op weg naar Gethsemane, aan de voet van de Olijfberg, een afgelegen
plaats die Hij dikwijls had bezocht om te mediteren en te bidden. De Heiland had Zijn discipelen Zijn
zending aan de wereld verklaard, en de geestelijke band met Hem, die zij zouden moeten onderhouden.
Nu geeft Hij een illustratie van deze les. De maan schijnt helder en laat Hem een rijk bloeiende
438