De Wens der Eeuwen door Ellen White

voorgesteld, voor Gods aangezicht bracht. Christus was de weg waardoor de patriarchen en profeten
werden gered. Hij is de enige weg die ons de toegang tot God biedt.
“Indien gij Mij kendet”, zei Christus, “zoudt gij ook Mijn Vader gekend hebben. Van nu aan kent gij
Hem en hebt gij Hem gezien”. Maar nog begrepen de discipelen het niet. “Here, toon ons de Vader”,
riep Filippus uit, “en het is ons genoeg”.
Verwonderd over zijn traagheid van begrip vroeg Christus met smartelijke verbazing: “Ben Ik zolang
bij u, Filippus, en kent gij Mij niet?” Is het mogelijk, dat gij de Vader niet ziet in de werken die Hij
door Mij doet? Gelooft ge niet, dat Ik ben gekomen om van de Vader te getuigen? “Hoe zegt gij dan:
Toon ons de Vader?” “Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien”. Christus had niet opgehouden
God te zijn toen Hij mens werd. Hoewel Hij Zich had vernederd en de menselijke natuur had
aangenomen, bezat Hij nog steeds de Godheid. Christus alleen kon de Vader aan de mensen tonen, en
de discipelen hadden meer dan drie jaar lang het voorrecht gehad deze vertegenwoordiging waar te
nemen.
“Gelooft Mij, dat Ik in de Vader ben en de Vader in Mij is; of anders, gelooft om de werken zelf”. Hun
geloof kon veilig steunen op het getuigenis gegeven uit de werken van Christus, werken die geen mens
uit zichzelf ooit had gedaan of ooit zou kunnen doen. Het werk van Christus had getuigd van Zijn
goddelijkheid. Door Hem was de Vader geopenbaard.
Indien de discipelen geloofden in deze levende verbinding tussen de Vader en de Zoon, zou hun geloof
hen niet verlaten, wanneer ze het lijden en sterven van Christus zagen om een verlorengaande wereld
te redden. Christus trachtte hen af te brengen van hun kleingeloof tot de ervaring die zij zouden kunnen
ontvangen wanneer zij waarlijk beseften wie Hij was — God in het menselijk vlees. Hij verlangde, dat
zij zouden inzien dat hun geloof tot God moest leiden en daar verankerd moest zijn. Hoe ernstig en
volhardend trachtte onze barmhartige Heiland Zijn discipelen voor te bereiden op de storm van
verleiding, die spoedig over hen zou losbarsten! Hij wilde, dat ze met Hem in God geborgen waren.
Terwijl Christus deze woorden uitsprak, straalde de heerlijkheid Gods van Zijn gelaat, en alle
aanwezigen gevoelden een heilig ontzag, terwijl ze met gespannen aandacht naar Zijn woorden
luisterden. Hun harten werden met meer beslistheid op Hem gericht, en terwijl ze in groter liefde tot
Christus werden getrokken, werden ze ook tot elkander gebracht. Zij gevoelden dat de hemel zeer nabij
was, en dat de woorden waarnaar zij luisterden, voor hen een boodschap waren van hun hemelse Vader.
“Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u”, vervolgde Christus, “wie in Mij gelooft, de werken die Ik doe, zal hij
ook doen”. De Heiland verlangde zeer, dat Zijn discipelen zouden begrijpen met welk doel Zijn
goddelijkheid verenigd was met de menselijke natuur. Hij kwam naar de wereld om de heerlijkheid
Gods te openbaren, opdat de mens door de vernieuwende kracht daarvan zou worden verheven. God
werd in Hem geopenbaard, opdat Hij in hen geopenbaard zou worden. Jezus openbaarde geen
eigenschappen en gebruikte geen krachten die de mensen door het geloof in Hem niet kunnen bezitten.
Zijn volmaakte menselijke natuur kunnen al Zijn volgelingen bezitten, indien zij zich aan God willen
onderwerpen zoals Hij dat deed.
432