De Wens der Eeuwen door Ellen White

dikwijls de armen op een minachtende wijze en geven hun het gevoel, dat ze als bedelaars worden
beschouwd.
Maar Christus ziet dit alles aan en Hij zegt: Ik was het, Die hongerig en dorstig was. Ik was Die
vreemdeling. Ik was het Die ziek was. Ik was het, Die in de gevangenis zat. Terwijl u genoot van uw
overvloedig voorziene dis, kwam Ik om van honger in een krot of in de lege straat. Terwijl u op uw
gemak in uw weelderige huis zat, had Ik geen plaats om Mijn hoofd neer te leggen. Terwijl u uw
kleerkast met rijke gewaden volstopte, was Ik naakt. Terwijl u uw genoegens hebt nagejaagd, kwijnde
Ik weg in de gevangenis. Toen u dat kleine beetje brood uitdeelde aan de armen die van honger
omkwamen, toen u hun die dunne kleren gaf om zich tegen de nijpende vrieskou te beschermen, hebt
u toen eraan gedacht, dat u dat aan de Here der heerlijkheid gaf? Al de dagen van uw leven was Ik bij
u in de persoon van de mensen die het moeilijk hadden, maar u zocht Mij niet op. U wilde geen omgang
met Mij zoeken. Ik ken u niet.
Velen denken dat het een groot voorrecht zou zijn, de plaatsen te bezoeken waar het leven van Christus
op aarde zich heeft afgespeeld, te wandelen waar Hij heeft gewandeld, te kijken naar het meer aan
welks oever Hij zo gaarne onderwijs gaf, en de heuvels en dalen waarop Zijn ogen zo dikwijls rustten.
Maar we hoeven niet naar Nazareth te gaan of naar Kapernaüm of naar Bethanië om in de voetstappen
van Jezus te wandelen. We zullen Zijn voetstappen vinden naast het ziekbed, in de armoedige krotten,
in de dichtbevolkte stegen van de grote stad, en op iedere plaats waar mensenharten behoefte hebben
aan vertroosting. Door te doen zoals Jezus deed toen Hij op aarde was, zullen we in Zijn voetsporen
wandelen.
Allen kunnen iets vinden om te doen. “De armen hebt gij altijd bij u”, zei Jezus, en niemand behoeft
het gevoel te hebben, dat er geen plaats is waar hij voor Hem kan werken. Miljoenen en miljoenen
mensen die op het punt staan ten onder te gaan, gebonden in ketenen van onwetendheid en zonde,
hebben zelfs nog nooit gehoord van de liefde van Christus voor hen. Als onze omstandigheid en de
hunne precies omgekeerd zouden zijn, wat zouden wij dan willen dat zij voor ons deden? De heilige
verplichting rust op ons dit alles, zoveel als in ons vermogen ligt, voor hen te doen. De levensregel van
Christus, waarbij een ieder van ons in het oordeel zal staan of vallen, luidt: “Alles nu wat gij wilt, dat
u de mensen doen, doet gij hun ook aldus”.
De Heiland heeft Zijn kostbaar leven gegeven om daardoor een gemeente te stichten die in staat is zorg
te dragen voor treurende, verzochte zielen. Een groep gelovigen kan arm, ongeletterd en onbekend
zijn; evenwel in hun huis, in hun omgeving, in de gemeente en zelfs “nog verder”, kunnen zij in
Christus een eigen werk doen waarvan de resultaten tot in de eeuwigheid zullen reiken.
Doordat dit werk verwaarloosd wordt, komen zovele jonge discipelen nooit verder dan alleen maar het
abc van christelijke ervaring. Het licht dat in hun eigen harten straalde, toen Jezus tot hen sprak: “Uw
zonden worden u vergeven”, hadden zij brandend kunnen houden door mensen in nood te helpen. De
rusteloze energie, die dikwijls een bron van gevaar is voor jonge mensen, zou geleid’ kunnen worden
in kanalen waardoor stromen van zegen zouden kunnen uitstromen. In vlijtige arbeid voor het welzijn
van anderen zou het eigen ik vergeten worden.
416