De Wens der Eeuwen door Ellen White

schriftgeleerden en oversten, uitleggers en onderzoekers der wet, waren allen broeders, kinderen van
één Vader. Jezus drukte de mensen op het hart, dat zij aan geen mens een eretitel mochten geven die
erop zou wijzen dat zij macht hadden over hun geweten of over hun geloof.
Indien Christus heden op aarde zou zijn, omringd door mensen die de titel “Eerwaarde” of
“Weleerwaarde” dragen, zou Hij dan niet Zijn woorden herhalen: “Laat u ook geen leidslieden noemen,
want één is uw Leidsman, de Christus”? De Schrift verklaart van God: “Heilig en eerwaardig is Zijn
naam”. Aan welk menselijk wezen komt een dergelijke titel toe? Hoe weinig openbaart de mens van
de wijsheid en de rechtvaardigheid die deze titel inhoudt! Hoevelen van hen die zich deze titel
aanmatigen, geven een verkeerde voorstelling van het karakter en de naam van God! Helaas, hoe
dikwijls zijn wereldse eerzucht, heerszucht en de laagste zonden verborgen onder de bestikte klederen
van een hoog en heilig ambt! De Heiland vervolgde:
“Maar wie de grootste onder u is, zal uw dienaar zijn. Al wie zichzelf zal verhogen, zal vernederd
worden, en al wie zichzelf zal vernederen, zal verhoogd worden”. Steeds weer had Christus geleerd
dat ware grootheid wordt gemeten met zedelijke waarden. In de achting van de hemel bestaat
karaktergrootheid in leven voor het welzijn van onze medemensen, in het verrichten van daden van
liefde en barmhartigheid. Christus, de Koning der heerlijkheid, werd een dienaar van de gevallen mens.
”Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars”, zei Jezus, “want gij sluit het koninkrijk der
hemelen toe voor de mensen. Immers, gij gaat er niet binnen en die trachten binnen te gaan, laat gij
niet toe daarin te komen”. Door de Schriften te verdraaien, verblindden de priesters en wetgeleerden
de geest van hen die anders kennis ontvangen zouden van het koninkrijk van Christus, en dat innerlijke,
goddelijke leven dat noodzakelijk is voor ware heiligheid.
”Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars, want gij eet de huizen der weduwen op, ter wijl
gij voor de schijn lange gebeden uitspreekt. Daarom zult gij zwaarder oordeel ontvangen”. De
Farizeeën hadden een grote invloed op het volk, en hiervan maakten zij gebruik om hun eigen belangen
te dienen. Zij wonnen het vertrouwen van vrome weduwen, en beweerden dan, dat het hun plicht was,
de eigendommen die zij hadden, te wijden aan godsdienstige doeleinden. Nadat zij de beschikking
over hun geld gekregen hadden, gebruikten de sluwe oplichters het voor eigen belangen. Om hun
oneerlijkheid te bedekken, spraken zij in het openbaar lange gebeden uit en maakten veel vroom
vertoon. Christus verklaarde, dat deze huichelarij een zwaarder oordeel over hen zou brengen.
Hetzelfde verwijt geldt voor velen in onze tijd die hoog opgeven van hun vroomheid. Hun leven is
bevlekt met zelfzucht en hebzucht, maar zij werpen over dit alles een kleed van ogenschijnlijke
reinheid, en op deze wijze misleiden ze voor een tijdlang hun medemensen. Maar zij kunnen God niet
misleiden. Hij leest iedere bedoeling van het hart en zal ieder mens oordelen naar zijn werken.
Christus veroordeelde misbruiken meedogenloos, maar Hij waakte ervoor de plichten niet te
verkleinen. Hij laakte de zelfzucht die de giften van de weduwen afperste en op verkeerde wijze
gebruikte. Tegelijkertijd prees Hij de weduwe die haar offer voor de schatkist van God bracht. Het feit
dat de mens de gave verkeerd gebruikte, kon Gods zegen niet van de gever afkeren.
396