De Wens der Eeuwen door Ellen White

en gehoorzaamheid. Jezus gebood Zijn toehoorders te doen wat de rabbi’s volgens de wet leerden,
maar niet hun voorbeeld te volgen. Zij brachten zelf hun leer niet in praktijk.
En zij leerden veel dat in tegenspraak was met de Schriften. Jezus zei: “Zij binden zware lasten bije en
en leggen die op de schouders der mensen, maar zelf willen zij ze met hun vinger niet verroeren”. De
Farizeeën schreven een massa regels voor die hun grondslag vonden in de overlevering en die op
onredelijke wijze de persoonlijke vrijheid beknotten. En bepaalde gedeelten van de wet verklaarden
zij zodanig, dat daardoor het volk verplichtingen werden opgelegd die zijzelf heimelijk
veronachtzaamden en waarvan zij beweerden, indien dat hun oogmerk diende, uitgezonderd te zijn.
Zij waren er voortdurend op gericht hun vroomheid ten toon te spreiden. Niets was hun voor dit doel
te heilig. God had betreffende hetgeen Hij gebood, tot Mozes gezegd: “Gij zult het ook tot een teken
op uw hand binden en het zal u een voorhoofdband tussen uw ogen zijn”. Deze woorden hebben een
diepe betekenis. Wanneer men het Woord van God overpeinst en dat in de praktijk brengt, zal de
gehele mens veredeld worden. De handen zullen door rechtvaardige en barmhartige daden de
beginselen van Gods wet als een zegel openbaren. Zij zullen rein worden gehouden van
steekpenningen en van alles wat verdorven en bedriegelijk is. Zij zullen bezig zijn met werken van
liefde en medelijden.
De ogen die gericht zijn op een edel doel, zullen helder en eerlijk zijn. Het uitdrukkingsvolle gelaat,
het sprekende oog, zullen getuigen van het vlekkeloze karakter van hem die het Woord van God
liefheeft en eert. Maar de Joden in de dagen van Christus zagen dit alles niet in. Het gebod dat aan
Mozes was gegeven, werd zo verklaard, dat de Schriftuurlijke voorschriften door de mens op het
lichaam moesten worden gedragen. Zij werden daarom geschreven op stroken perkament en op
opvallende wijze om het hoofd en de polsen gebonden. Maar dit leidde er niet toe, dat de wet van God
meer invloed kreeg op het hart. Deze stroken perkament werden alleen gedragen als
onderscheidingsteken, om aandacht te trekken. Men meende de dragers een voorkomen van toewijding
te geven dat de eerbied van het volk zou afdwingen. Jezus bracht deze ijdele uiterlijke vertoning een
slag toe:
”Al hun werken doen zij om in het oog te lopen bij de mensen, want zij maken hun gebedsriemen
breed en hun kwasten groot, zij houden van de eerste plaats bij de maaltijden en van de erezetels in de
synagogen, en van de begroetingen op de markten en om door de mensen rabbi genoemd te worden.
Gij zult u niet rabbi laten noemen; want één is uw Meester en gij zijt allen broeders. En gij zult op
aarde niemand uw vader noemen, want één is uw Vader, Hij Die in de hemelen is. Laat u ook geen
leidslieden noemen, want één is uw Leidsman, de Christus”. In zulke duidelijke woorden stelde de
Heiland het zelfzuchtige streven aan de kaak, dat steeds naar positie en macht haakte, daarbij een valse
nederigheid ten toon spreidend terwijl het hart vol was van hebzucht en naijver. Wanneer mensen voor
een maaltijd werden uitgenodigd, kregen de gasten een plaats volgens hun rang, en zij die de ereplaats
kregen, ontvingen de meeste aandacht en bijzondere gunsten. De Farizeeën legden het altijd erop aan,
zich deze eerbewijzen te verzekeren. Deze handelwijze werd door Jezus berispt.
Hij laakte ook de ijdelheid die naar voren kwam in het begeren van de titel “rabbi”, of meester. Een
dergelijke titel, zo verklaarde Hij, kwam aan geen mens toe, maar aan Christus. Priesters,
395