De Wens der Eeuwen door Ellen White

voor God en een onzelfzuchtige houding tegenover de mensen schenen voor hem meer waarde te
hebben dan al deze vormen. De bereidheid van deze man om de juistheid van de redenering van Jezus
te erkennen, en zijn besliste en prompte antwoord waar de mensen bij waren, openbaarde een geest die
volkomen verschillend was van de geest van de priesters en oversten. Het hart van Jezus ging in
ontferming uit naar de eerlijke schriftgeleerde, die het gewaagd had de boze blikken van de priesters
en de dreigementen van de oversten te trotseren om te spreken naar de overtuiging van zijn hart. “En
Jezus, ziende dat hij verstandig geantwoord had, zeide tot hem: Gij zijt niet verre van het koninkrijk
Gods”.
De schriftgeleerde was dichtbij het koninkrijk Gods door het feit, dat hij inzag dat rechtvaardige daden
meer aannemelijk zijn voor God dan brandoffers en slachtoffers. Maar het was nodig, dat hij het
goddelijk karakter van Christus zou erkennen, en door geloof in Hem kracht zou ontvangen om de
werken der gerechtigheid te doen. De eredienst had geen waarde, indien die niet door een levend geloof
met Christus werd verbonden. Zelfs de zedenwet bereikt haar doel niet, tenzij men deze wet verstaat
in haar verband met de Heiland. Christus had steeds weer aan-getoond, dat de wet van Zijn Vader een
diepere inhoud had dan alleen maar dwingende bevelen. In de wet ligt hetzelfde beginsel opgesloten
dat in het evangelie wordt geopenbaard. De wet wijst op de plicht van de mens en toont hem zijn
schuld. Op Christus moet hij zien om vergeving te verkrijgen en kracht om datgene te doen wat de wet
voorschrijft.
De Farizeeën waren dicht om Jezus heen gedrongen, toen Hij de vraag van de schriftgeleerde
beantwoordde. Nu wendde Hij Zich om en stelde hun een vraag: “Wat dunkt u van de Christus? Wiens
Zoon is Hij?”22 Deze vraag was bedoeld om hun geloof aangaande de Messias te beproeven — om
aan het licht te brengen of zij Hem eenvoudig zagen als een mens of als de Zoon van God. Een koor
van stemmen antwoordde: “Davids zoon”. Dit was de titel die de profetie aan de Messias gegeven had.
Toen Jezus door Zijn machtige wonderen Zijn goddelijkheid openbaarde, toen Hij de zieken genas en
de doden opwekte, hadden de mensen onder elkander de vraag gesteld: “Dit is toch niet de zoon van
David?” De Syrofenicische vrouw, de blinde Bartimeüs en vele anderen hadden tot Hem om hulp
geroepen: “Heb medelijden met mij, Here, Zoon van David”. Terwijl Hij Jeruzalem binnenreed, had
men Hem toegejuicht met de vreugdevolle kreet: “Hosanna de Zoon van David, gezegend Hij Die
komt in de naam des Heren”. En de kleine kinderen in de tempel hadden die dag de blijde lofprijzing
herhaald. Maar velen die Jezus de Zoon van David noemden, erkenden niet Zijn goddelijkheid. Zij
begrepen niet, dat de Zoon van David ook de Zoon van God was.
In antwoord op de verklaring dat de Christus de Zoon van David was, zei Jezus: “Hoe kan David Hem
dan door de Geest [de Geest der Inspiratie, Die van God komt] zijn Here noemen, als hij zegt: De Here
heeft gezegd tot mijn Here: Zet U aan Mijn rechterhand, totdat Ik Uw vijanden onder Uw voeten gelegd
heb. Indien David Hem dus Here noemt, hoe kan Hij dan zijn zoon zijn? En niemand kon Hem daarop
iets antwoorden en evenmin durfde iemand van die dag af Hem meer iets vragen”.
393