De Wens der Eeuwen door Ellen White

worden, ook vlees en bloed moet hebben, en in de eeuwige wereld het leven weer moet opvatten dat
op aarde is afgebroken. In dat geval trokken zij daaruit de conclusie, dat de aardse verhoudingen weer
zouden worden opgevat, dat man en vrouw herenigd zouden worden, dat huwelijken voltrokken
zouden worden, en alle dingen op dezelfde wijze zouden voortgaan als vóór de dood, waarbij de
zwakheden en hartstochten van dit leven werden voortgezet in het leven hierna.
In antwoord op hun vragen lichtte Jezus de sluier van de toekomst op. “In de opstanding”, zei Hij,
“huwen zij niet en worden zij niet ten huwelijk genomen, maar zij zijn als engelen in de hemel”. Hij
liet de Sadduceeën zien, dat zij verkeerd waren in hun geloof. Hun grondslag was fout. “Gij dwaalt”,
voegde Hij eraan toe, “want gij kent de Schriften niet, noch de kracht Gods”. Hij beschuldigde hen
niet, zoals Hij de Farizeeën had beschuldigd, van huichelarij, maar van dwaling in de leer.
De Sadduceeën hadden zich gevleid met de gedachte dat zij van alle mensen zich het strikst aan de
Schriften hielden. Maar Jezus liet hen zien, dat zij de ware betekenis daarvan niet hadden gekend. Die
kennis moest doordringen tot het hart door de verlichting van de Heilige Geest. Hun onwetendheid
aangaande de Schriften en de kracht Gods, zo verklaarde Hij, was de oorzaak van hun
geloofsverwarring en geestelijke duisternis. Zij trachtten de geheimenissen Gods binnen de perken van
hun sterfelijk beredenering te brengen. Christus maande hen aan, hun geest open te stellen voor die
heilige waarheden die het verstand zouden verbreden en versterken. Duizenden worden ontrouw omdat
hun menselijke geest de geheimenissen Gods niet kan bevatten. Zij kunnen de wonderlijke openbaring
van de goddelijke kracht in Zijn voorzieningen niet verklaren, daarom verwerpen zij de bewijzen van
een dergelijke kracht en schrijven die toe aan natuurlijke krachten die zij nog minder kunnen verstaan.
De enige sleutel tot de geheimenissen die ons omringen, is, dat wij in al deze dingen de
tegenwoordigheid en de kracht van God erkennen. De mensen moeten God erkennen als de Schepper
van het heelal, als Degene Die alle dingen beveelt en uitvoert. Zij hebben een bredere blik op Zijn
karakter nodig en op de geheimenissen van Zijn macht.
Christus verklaarde aan Zijn toehoorders, dat, indien er geen opstanding van de doden was, de
Schriften waarin zij beleden te geloven, van geen nut zouden zijn. Hij zei: “Wat nu de opstanding der
doden betreft, hebt gij niet gelezen, wat door God tot u gesproken is, toen Hij zeide: Ik ben de God
van Abraham, en de God van Izak, en de God van Jakob? Hij is niet een God van doden, maar van
levenden”. God rekent met dingen die er niet zijn alsof ze er waren. Hij ziet het einde vanaf het begin
en aanschouwt het resultaat van Zijn werk alsof het reeds voltooid was. De geliefde doden, vanaf Adam
tot de laatste heilige die sterft, zullen de stem de Zoon van God horen en uit de graven opstaan tot een
onsterfelijk leven. God zal hun God zijn, en zij zullen Zijn volk zijn. Er zal een nauwe en tedere
verhouding zijn tussen God en de opgestane heiligen. Deze toestand, waarvan Zijn plan een voorsmaak
geeft, aanschouwt Hij alsof ze reeds bestond. De doden leven voor Hem.
Door de woorden van Christus werden de Sadduceeën tot zwijgen gebracht. Zij konden Hem niet
antwoorden. Er was geen woord gesproken waarvan zij ook maar enigszins gebruik zouden kunnen
maken om Hem te veroordelen. Zijn tegenstanders hadden niets dan de verachting van het volk
gewonnen. De Farizeeën evenwel wanhoopten er nog niet aan, of ze Hem ertoe zouden kunnen brengen
iets te zeggen dat ze tegen Hem zouden kunnen gebruiken. Zij haalden een zekere kundige
schriftgeleerde ertoe over, Jezus te vragen welk van de tien geboden van de wet het belangrijkst was.
391