De Wens der Eeuwen door Ellen White

voorrechten, dat reeds begonnen was, en dat zou eindigen, niet alleen in de verwoesting van hun tempel
en hun stad, maar in de verstrooiing van het volk.
De toehoorders zagen de waarschuwing. Maar ondanks het vonnis dat zij zelf hadden uitgesproken,
waren de priesters en oversten bereid om het beeld volkomen te maken door te zeggen: “Dit is de
erfgenaam, komt, laten wij hem doden”. “En hoewel zij Hem trachtten te grijpen, vreesden zij de
schare”, want de gevoelens van het volk waren ten gunste van Christus.
Door de profetie van de verworpen steen aan te halen, sprak Christus van iets dat werkelijk was
voorgevallen in de geschiedenis van Israël. Terwijl deze woorden in het bijzonder van toepassing
waren op de tijd van de eerste komst van Christus en bijzonder sterk tot de Joden hadden moeten
spreken, ligt daarin ook een les voor ons. Toen de tempel van Salomo werd gebouwd, werden de
geweldige stenen voor de muren en het fundament geheel gereedgemaakt in de steengroeve; nadat zij
naar het bouwterrein waren gebracht, werd er geen stuk gereedschap meer voor ge-bruikt; de
werklieden behoefden de stenen slechts op hun plaats te leggen. Voor de fundering had men één steen
van ongewone afmetingen en van een bijzondere vorm meegebracht; maar de werklieden konden er
geen plaats voor vinden, en wilden hem niet aannemen. Zij ergerden zich eraan, dat hij hun daar
ongebruikt in de weg lag. Lang bleef het de verworpen steen. Maar toen de bouwlieden de hoek wilden
gaan bouwen, zochten zij lange tijd naar een steen die groot en sterk genoeg was en de juiste vorm had
om die bijzondere plaats in te nemen en het grote gewicht te dragen dat erop zou rusten. Indien zijn
hun keus verkeerd bepaalden voor deze belangrijke plaats, dan zou de veiligheid van het gehele
gebouw in gevaar komen. Zij moesten een steen vinden die de inwerking van de zon, de vorst en van
stormen zou kunnen weerstaan. Verschillende stenen had men reeds op onderscheidene tijden gekozen,
maar onder de druk van het gewldige gewicht waren zij in stukken gebroken. Andere boden geen
weerstand aan de veranderingen in de omstandigheden. Maar ten slotte viel de aandacht op de steen
die zo lang reeds was verworpen. Hij was blootgesteld geweest aan de lucht, de zon en de storm, zonder
het geringste barstje te vertonen. De bouwlieden onderzochten die steen. Hij had op één na alle proeven
doorstaan. Indien hij de proef van zware druk zou kunnen weerstaan, besloten ze hem aan te nemen
als hoeksteen. De proef werd genomen. De steen werd geaccepteerd, gebracht naar de aangewezen
plaats, en daar bleek hij precies te passen. In een profetisch visioen werd aan Jesaja getoond, dat deze
steen een symbool was van Christus. Hij zegt:
”De Here der heerscharen, Hèm zult gij heilig achten en Hij moet het voorwerp van uw vrees en Hij
moet het voorwerp van uw schrik zijn. Dan zal Hij tot een heiligdom zijn, en tot een steen waaraan
men zich stoot en tot een rotsblok waarover men struikelt, voor de beide huizen van Israël, tot een
klapnet en tot een valstrik voor de bewoners van Jeruzalem. En velen onder hen zullen struikelen en
vallen, verpletterd, gestrikt en gevangen worden”. De profeet wordt meegenomen in een profetisch
visioen naar de eerste komst, en hem wordt getoond, dat Christus de beproevingen en testen zal moeten
doorstaan waarvan de behandeling van de hoeksteen van de tempel van Salomo een symbool vormde.
“Daarom, zo zegt de Here Here: Zie, Ik leg in Sion een steen ten grondslag, een beproefde steen, een
kostbare hoeksteen van een vaste grondslag; hij diegelooft, haast niet”.
Met oneindige wijsheid koos God de steen voor de fundering en legde die Zelf neer. Hij noemde die
“een vaste grondslag”. De gehele wereld kan daarop haar lasten en smarten leggen; hij kan ze alle
385