De Wens der Eeuwen door Ellen White

aanvaard, en enkelen van hen waren aan Zijn borst in slaap gevallen terwijl Hij de mensen leerde. Nu
loofden de kinderen Hem met blijde stemmen. Zij herhaalden hun hosanna’s van de vorige dag en
zwaaiden voor de Heiland triomfantelijk met hun palmtakken. De tempel weergalmde steeds weer van
hun uitroepen: “Gezegend Hij Die komt in de naam des Heren!” “Zie, uw Koning komt tot u, Hij is
rechtvaardig en zegevierend”. “Hosanna, de Zoon van David!”
Het geluid van die blijde, ongedwongen stemmen was een aanstoot voor de oversten van de tempel.
Zij begonnen pogingen aan te wenden om een dergelijke demonstratie te doen eindigen. Ze wezen de
mensen erop, dat het huis van God door de voeten der kinderen en door de vreugdekreten ontheiligd
was. Toen zij bemerkten, dat hun woorden geen indruk op het volk maakten, deden de oversten een
beroep op Christus: “Hoort Gij wat dezen zeggen? Jezus zeide tot hen: Ja; hebt gij nooit gelezen: Uit
de mond van kleine kinderen en zuigelingen hebt Gij lof bereid?” De profetie had voorzegd, dat
Christus tot koning zou worden uitgeroepen, en dat woord moest worden vervuld. De priesters en
oversten van Israël weigerden Zijn heerlijkheid te verkondigen, en God werkte aan de harten der
kinderen om Zijn getuigen te zijn. Indien de stemmen der kinderen zouden hebben gezwegen, dan
zouden de zuilen in de tempel de lof van de Heiland hebben doen weerklinken.
De Farizeeën waren uitermate in de war en ontsteld. Iemand Wie zij geen vrees konden inboezemen,
beheerste hier het terrein. Jezus had Zijn plaats ingenomen als wachter van de tempel. Nooit tevoren
had Hij zulk een koninklijk gezag gebruikt. Nooit tevoren hadden Zijn woorden en werken zo’n grote
macht bezeten. Hij had heerlijke dingen gedaan in geheel Jeruzalem, maar nooit op zulk een plechtige
en indrukwekkende wijze. In aanwezigheid van de mensen die getuigen waren geweest van Zijn
wonderwerken, durfden de priesters en oversten Hem niet openlijk hun vijandigheid te tonen. Hoewel
zij vertoornd en verbijsterd waren door Zijn antwoord, konden zij die dag verder niets bereiken.
De volgende morgen overwoog het Sanhedrin opnieuw, hoe zij tegen Jezus zouden moeten optreden.
Drie jaar geleden hadden zij een teken verlangd voor Zijn Messiasschap. Sinds die tijd had Hij in het
gehele land machtige werken verricht. Hij had de zieken genezen, op wonderlijke wijze duizenden
mensen gevoed, op de golven gewandeld en de kolkende zee doen bedaren door Zijn woord. Steeds
weer las Hij de harten der mensen als een open boek; Hij had boze geesten uitgeworpen en doden
opgewekt. De oversten hadden de bewijzen voor ogen dat Hij de Messias was. Zij besloten nu geen
teken te vragen voor Zijn gezag, maar Hem te dwingen iets toe te geven of te verklaren waarop Hij
veroordeeld zou kunnen worden.
Zij begaven zich naar de tempel, waar Hij leerde, en stelden Hem vervolgens de vraag: “Krachtens
welke bevoegdheid doet Gij deze dingen? Of wie heeft U de bevoegdheid gegeven om deze dingen te
doen?” Zij verwachtten dat Hij zou beweren, dat Zijn gezag van God kwam. Zij hadden het plan een
dergelijke verklaring te ontkennen. Maar Jezus antwoordde hun met een vraag die ogenschijnlijk op
een ander onderwerp betrekking had, en Hij stelde Zijn antwoord aan hen afhankelijk van hun
antwoord op deze vraag. “Vanwaar was de doop van Johannes?” zei Hij; “Uit de hemel of uit de
mensen?”
De priesters zagen, dat zij voor een lastige keuze waren gesteld, waarvan geen spitsvondigheid hen
zou redden. Indien zij zeiden, dat de doop van Johannes uit de hemel was, zou hun inconsequentie aan
het licht komen. Christus zou zeggen: “Waarom hebt gij hem dan niet geloofd P” Johannes had van
381