De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hij Die deze profetieën Zelf had gegeven, herhaalde de waarschuwing nu voor de laatste maal. Als
vervulling van de profetie had het volk Jezus tot koning van Israël uitgeroepen. Hij had hun
eerbewijzen aangenomen en het ambt van koning aanvaard. In deze geest moest Hij handelen. Hij wist,
dat Zijn pogingen om een corrupt priesterdom te verbeteren, tevergeefs zouden zijn; niettemin moest
Zijn werk verricht worden; het bewijs van Zijn goddelijke zending moest aan een ongelovig volk
worden gegeven.
Weer gleed de doordringende blik van Jezus over de ontheiligde voorhof van de tempel. Aller ogen
richtten zich op Hem. Priester en overste, Farizeeër en heiden keken met verwondering en ontzag op
naar Hem Die met de majesteit van Hemelkoning voor hen stond. Goddelijkheid flitste door het
menselijke en bekleedde Christus met een waardigheid en heerlijkheid die Hij nooit tevoren had
geopenbaard. Zij die het dichtst bij Hem stonden, trokken zich, zo ver als de menigte dit toeliet, terug.
Behalve het gezelschap van enkelen van Zijn discipelen, stond de Heiland alleen. Ieder geluid
verstomde. De diepe stilte scheen ondraaglijk. Christus sprak met een kracht als een geweldige storm
die de mensen deed zwiepen: “Staat er niet geschreven, dat Mijn huis een bedehuis zal heten voor alle
volken? Maar gij hebt het tot een rovershol gemaakt”.3a Zijn stem klonk als een bazuin door de tempel.
De ontstemming op Zijn gelaat scheen een verterend vuur. Met gezag beval Hij: “Neemt dit alles hier
vandaan”.
Drie jaar geleden waren de oversten van de tempel over hun vlucht voor het bevel van Jezus beschaamd
geweest. Sinds die tijd hadden zij zich verwonderd over hun vrees, en over hun onvoorwaardelijke
gehoorzaamheid aan één enkele man van nederige afkomst. Zij hadden gemeend, dat het onmogelijk
was, dat zij zich nog eens op een zo onwaardige wijze zouden overgeven. Toch waren zij nu meer
bevreesd dan tevoren, en ze haastten zich nog meer om Zijn bevel te gehoorzamen. Er was niemand
die Zijn gezag in twijfel durfde trekken. Priesters en handelaars vluchtten uit Zijn tegenwoordigheid,
terwijl ze hun vee voor zich uitdreven.
Terwijl ze zich van de tempel verwijderden, kwamen ze een menigte tegen die met hun zieken naar de
Grote Genezer vroegen. Het verhaal dat de vluchtenden deden, maakte, dat sommigen van deze
mensen terugkeerden. Zij waren bevreesd een zo machtig Iemand te ontmoeten Wiens blik alleen al
de priesters en oversten uit Zijn tegenwoordigheid had verdreven. Maar een groot aantal drong zich
door de menigte, die zich voorthaastte, vol verlangen om Hem Die hun enige hoop was, te bereiken.
Toen de schare uit de tempel was gevlucht, waren velen achtergebleven. Bij hen sloten de nieuwaangekomenen
zich aan. Weer was de voorhof van de tempel vol zieken en stervenden, en wederom
diende Jezus hen.
Na verloop van tijd waagden de priesters en oversten het om naar de tempel terug te keren. Toen de
paniek geluwd was, werden zij ongerust en wilden weten wat de volgende daad van Jezus zou zijn. Zij
verwachtten, dat Hij de troon van David in bezit zou nemen. Toen ze stilletjes naar de tempel
terugkeerden, hoorden zij de stemmen van mannen, vrouwen en kinderen die God prezen. Nadat zij
waren binnengegaan, stonden zij als aan de grond genageld bij het aanschouwen van het wonderlijke
toneel. Zij zagen dat zieken genezen werden, blinden het gezicht terugkregen, doven het gehoor
ontvingen en dat kreupelen van vreugde opsprongen. De kinderen verheugden zich het meest. Jezus
had hun ziekten genezen; Hij had hen in Zijn armen gesloten, hun kussen van dankbare genegenheid
380