De Wens der Eeuwen door Ellen White

De rabbi's wisten dat Jezus niet op hun scholen was onderwezen, en toch begreep Hij veel meer van
de profetieën dan zij. In deze nadenkende Galilese jongen zagen ze een grote belofte. Zij wilden Hem
winnen als hun leerling, opdat Hij een leraar in Israël zou worden. Zij wilden Zijn opleiding op zich
nemen, daar ze gevoelden dat een zo oorspronkelijke geest door hen moest worden gevormd.
De woorden van Jezus hadden hun hart bewogen zoals ze nooit tevoren door woorden van menselijke
lippen werden bewogen. God trachtte licht te geven aan die leiders van Israël, en Hij gebruikte het
enige middel waardoor zij bereikt konden worden. In hun trots zouden zij nooit hebben willen erkennen,
dat zij iets van iemand anders zouden kunnen leren. Wanneer Jezus was verschenen en getracht had
hun iets te leren, zouden ze zich niet verwaardigd hebben om te luisteren. Maar zij vleiden zich met
de gedachte, dat zij Hem iets leerden, of in ieder geval Zijn kennis van de Schriften op de proef stelden.
De jeugdige bescheidenheid en prettige manieren van Jezus ontmantelden hun vooroordelen.
Onbewust openden zij hun geest voor de woorden van God, en de Heilige Geest sprak tot hun harten.
Zij moesten wel inzien, dat hun verwachtingen betreffende de Messias niet door de profetie gesteund
werden, maar zij konden geen afstand doen van de theorieën die hun eerzucht hadden gestreeld. Zij
wilden niet toegeven dat zij de Schriften, waarvan zij beweerden dat zij ze onderwezen, verkeerd
hadden uitgelegd. Ze stelden elkander de vraag: Hoe kan deze jongeman kennis bezitten, daar Hij niets
geleerd heeft? Het licht scheen in de duisternis, maar “de duisternis heeft het niet begrepen”.
Intussen verkeerden Jozef en Maria in grote verslagenheid en angst. Bij het vertrek uit Jeruzalem
hadden ze Jezus uit het oog verloren, en ze wisten niet dat Hij was achtergebleven. De landstreek was
destijds dichtbevolkt, en de reisgezelschappen die van Jeruzalem naar Galilea teruggingen, waren
groot. Er heerste veel verwarring toen ze de stad verlieten. Eenmaal op weg, had het genoegen van
samen met vrienden te reizen hun aandacht opgeëist en ze merkten Zijn afwezigheid niet op, tot de
nacht viel. Toen ze stilhielden om te rusten, misten ze de helpende hand van hun Kind. In de
veronderstelling dat Hij zich elders in het gezelschap bevond, hadden zij zich niet verontrust. Zo jong
als Hij was, vertrouwden zij Hem volkomen, en verwachtten, dat, als het nodig was, Hij bereid zou
zijn hen te helpen en hun wensen te voorkomen zoals Hij dat altijd gedaan had. Maar nu werden ze
toch bevreesd. Zij zochten naar Hem tussen het gehele gezelschap, maar tevergeefs. Bevend
herinnerden zij zich, hoe Herodes getracht had Hem te vermoorden toen Hij nog heel klein was.
Sombere voorgevoelens vervulden hun hart. Zij maakten zichzelf bittere verwijten.
Zij keerden terug naar Jeruzalem en zetten hun speurtocht voort. Toen ze zich de volgende dag onder
de bezoekers van de tempel mengden, trok een bekende stem hun aandacht. Ze konden zich daarin niet
vergissen, er was geen stem zoals de Zijne, zo ernstig en waarachtig, en toch zo vol melodie.
In de school van de rabbi’s vonden ze Jezus. Hoewel ze zich verheugden, konden ze hun verdriet en
angst niet meteen vergeten. Toen Hij weer bij hen was, zei de moeder, terwijl een verwijt in haar
woorden doorklonk: “Kind, waarom hebt Gij ons dit aangedaan? Zie, Uw vader en ik zoeken U met
smart!”
“Waarom hebt gij naar Mij gezocht?” antwoordde Jezus. “Wist gij niet, dat Ik bezig moet zijn met de
dingen Mijns Vaders?” En daar ze Zijn woorden niet schenen te begrijpen, wees Hij omhoog. Op Zijn
37