De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zo waren ze van plan Jezus ter dood te brengen. Maar zolang Lazarus in leven was, wisten de priesters
en rabbi’s, dat zij niet veilig zouden zijn. Alleen al het bestaan van de man die vier dagen in het graf
was geweest en die tot het leven was teruggebracht door een woord van Jezus, zou vroeg of laat een
reactie ontketenen. Het volk zou zich wreken op zijn leiders, die het leven hadden genomen van Iemand
Die een dergelijk wonder kon verrichten. Het Sanhedrin besloot daarom dat ook Lazarus moest sterven.
Zó ver brengen naijver en vooroordeel hun slaven. De haat en het ongeloof van de Joodse leiders waren
zó toegenomen, dat ze zelfs iemand die door oneindige kracht uit het graf was bevrijd, het leven wilden
benemen.
Terwijl deze samenzwering gaande was in Jeruzalem, werden Jezus en Zijn vrienden uitgenodigd voor
het feestmaal bij Simon. De Heiland zat aan de tafel met Simon, die Hij van een afschuwelijke ziekte
had genezen, aan de ene zijde, en Lazarus, die Hij uit de dood had opgewekt, aan de andere zijde.
Martha diende op, maar Maria luisterde ernstig naar ieder woord dat over Jezus’ lippen kwam. Jezus
had haar, in Zijn genade, haar zonden vergeven, Hij had haar geliefde broer uit het graf doen komen,
en het hart van Maria was vol dankbaarheid. Zij had Jezus horen spreken over Zijn naderende dood,
en in haar oprechte liefde en smart verlangde zij Hem eer te bewijzen. Tegen een groot persoonlijk
offer had ze een kruik “echte, kostbare nardusmirre” gekocht, waarmede ze Zijn lichaam wilde zalven.
Maar nu verklaarden velen, dat Hij tot koning gekroond zou worden. Haar smart werd verkeerd in
vreugde, en zij was vol verlangen om de eerste te zijn, die haar Here zou eren. Zij brak de kruik zalf
en goot de inhoud over het hoofd en de voeten van Jezus; terwijl ze daarna wenend neerknielde en Zijn
voeten bevochtigde met haar tranen, droogde zij ze af met haar lange, losse haar.
Ze had getracht opzien te vermijden, en haar handelingen zouden onopgemerkt hebben kunnen blijven,
maar de mirre vervulde de kamer met zijn geur en maakte haar daad bekend aan allen die aanwezig
waren. Judas nam haar deze daad zeer kwalijk. In plaats van te wachten wat Christus erover zou zeggen,
begon hij zich te beklagen tegen de mensen die in zijn buurt waren, en een blaam te werpen op Christus,
dat Hij zulk een verkwisting toeliet. Op listige wijze deed hij veronderstellingen die waarschijnlijk
ontevredenheid zouden veroorzaken.
Judas was penningmeester van de discipelen, en uit hun kleine voorraad had hij heimelijk voor zijn
eigen gebruik genomen, en zo had hij hun geldmiddelen tot een droevig beetje verkleind. Hij was fel
om alles wat hij kon bemachtigen, in de beurs te stoppen. Dikwijls maakte men gebruik van het geld
in de beurs om de armen te helpen; en wanneer er iets gekocht werd waarvan Judas meende dat het
niet volstrekt noodzakelijk was, placht hij te zeggen: Waarom deze verkwisting? Waarom is het geld
dat hiervoor is besteed, niet gedaan in de beurs die ik draag voor de armen? Nu was de daad van Maria
zulk een opmerkelijke tegenstelling met zijn zelfzucht, dat hij beschaamd stond; en zoals zijn gewoonte
was, probeerde hij een waardig motief te vinden voor zijn bezwaar tegen haar gave. Hij wendde zich
tot de discipelen en vroeg: “Waarom is deze mirre niet voor driehonderd schellingen verkocht en aan
de armen gegeven? Maar dit zeide hij niet, omdat hij zich om de armen bekommerde, maar omdat hij
een dief was en als beheerder der kas de inkomsten wegnam”. Judas had geen hart voor de armen.
Indien de zalf van Maria verkocht, en de opbrengst daarvan onder zijn beheer was gekomen, zouden
de armen er geen voordeel van hebben gehad.
360