De Wens der Eeuwen door Ellen White

aarde. Christus weende niet om Lazarus, want Hij zou hem uit het graf roepen. Hij weende, omdat
velen van hen die nu om Lazarus treurden, weldra de dood zouden beramen van Hem Die de
opstanding en het leven is. Maar hoe slecht waren de ongelovige Joden in staat Zijn tranen te verklaren!
Sommigen die alleen maar de uiterlijke omstandigheden van het schouwspel dat voor Hem lag, konden
zien als een oorzaak voor Zijn droefheid, zeiden zacht: “Zie, hoe lief Hij hem had!” Anderen, die
trachtten het zaad van het ongeloof te zaaien in de harten van hen die aanwezig waren, zeiden spottend:
“Had Hij Die de ogen van de blinde heeft geopend, niet kunnen maken, dat ook deze niet stierf? ”40
Indien het in de macht van Christus had gelegen om Lazarus te redden, waarom liet Hij dan toe, dat
hij stierf?
Met een profetische blik zag Christus de vijandschap van de Farizeeën en Sadduceeën. Hij wist, dat
zij reeds dachten over Zijn dood. Hij wist, dat sommigen van hen die ogenschijnlijk nu vol medeleven
waren, spoedig voor zichzelf de deur der hoop en de poorten van de Stad Gods zouden sluiten. Spoedig
zou er, door Zijn vernedering en kruisiging, een toneel plaatsgrijpen waarvan de verwoesting va n
Jeruzalem het gevolg zou zijn, en in die tijd zou niemand klaagliederen zingen om de doden. De
vergelding die over Jeruzalem zou komen, stond Hem duidelijk voor ogen. Hij zag Jeruzalem
ingesloten door de Romeinse legioenen. Hij wist, dat velen die nu om Lazarus weenden, zouden
sterven bij het beleg van de stad, en in hun dood zou geen hoop zijn.
Het was niet alleen om datgene wat Hij voor Zich zag, dat Christus weende. Het gewicht van de smart
van eeuwen drukte op Hem. Hij zag de verschrikkelijke gevolgen van de overtreding van Gods wet.
Hij zag, dat in de geschiedenis van de wereld, te beginnen bij de dood van Abel, de strijd tussen goed
en kwaad ononderbroken was geweest. Wanneer Hij neerzag op de jaren die komen zouden, zag Hij
lijden en smart, tranen en dood, die het lot van de mensen zouden zijn. Zijn hart werd verscheurd door
de pijn van het mensdom van alle eeuwen en in alle landen. De ellende van het zondige geslacht rustten
zwaar op Zijn ziel, en de fontein van Zijn tranen brak open, terwijl Hij verlangde al hun lijden te
verlichten.
“Jezus dan, wederom bij Zichzelf verbolgen, ging naar het graf”. Lazarus was neergelegd in een
spelonk in een rots, en een zware steen was voor de opening geplaatst. “Neemt de steen weg!” zei
Christus. In de mening, dat Hij alleen naar de dode wilde kijken, maakte Martha tegenwerpingen,
zeggende dat het lichaam vier dagen geleden was begraven, en dat de ontbinding reeds een aanvang
had genomen. Deze verklaring, die gegeven werd voordat Lazarus werd opgewekt, liet geen ruimte
voor de vijanden van Christus, om te zeggen, dat er bedrog was gepleegd. In het verleden hadden de
Farizeeën valse verklaringen in omloop gebracht betreffende de meest wonderlijke openbaringen van
de kracht Gods. Toen Christus het dochtertje van Jaïrus had opgewekt, had Hij gezegd: “Het kind is
niet gestorven, maar het slaapt”.43 Daar zij slechts korte tijd ziek was geweest, en onmiddellijk na
haar sterven was opgewekt, verklaarden de Farizeeën, dat het kind niet dood was geweest; dat Christus
Zelf had gezegd, dat het slechts sliep. Zij hadden het willen doen voorkomen, alsof Christus geen
zieken kon genezen, dat er bij Zijn wonderen bedrog te pas kwam. Maar in dit geval kon niemand
ontkennen, dat Lazarus dood was.
Wanneer de Here op het punt staat een werk te verrichten, brengt Satan er iemand toe om tegen te
werken. “Neemt de steen weg!” zei Christus. Tref, voor zover dit mogelijk is, voorbereidingen voor
344