De Wens der Eeuwen door Ellen White

lijdende vrienden vermeden? Ogenschijnlijk waren Maria en Martha en de stervende Lazarus aan hun
lot overgelaten. Maar zij waren niet alleen. Christus zag alles wat er geschiedde, en na de dood van
Lazarus werden de bedroefde zusters gesteund door Zijn genade. Jezus zag de smart in hun harten,
terwijl hun broer worstelde met zijn sterke vijand, de dood. Hij voelde iedere hartewee toen Hij tot de
discipelen zei: “Lazarus is gestorven”. Maar Christus had niet alleen aan de geliefden in Bethanië te
denken; Hij moest ook de opleiding van Zijn discipelen in gedachte houden. Zij zouden Zijn
vertegenwoordigers in de wereld moeten zijn, opdat de zegen des Vaders zich over allen zou
uitstrekken. Om hunnentwille stond Hij toe, dat Lazarus stierf. Indien Hij hem van zijn ziekte genezen
en hem zijn gezondheid hergeven zou hebben, zou het wonder dat het duidelijkste bewijs van Zijn
goddelijk karakter is, niet verricht zijn.
Indien Christus in de ziekenkamer was geweest, zou Lazarus niet zijn gestorven; want dan zou Satan
geen macht over hem hebben gehad. De dood zou zijn pijl niet op Lazarus hebben gericht in de
tegenwoordigheid van de Levengever. Daarom bleef Christus weg. Hij liet toe, dat de vijand zijn macht
toonde en uitoefende, opdat Hij hem zou kunnen terugdrijven als overwonnen tegenstander. Hij stond
toe, dat Lazarus onder de heerschappij van de dood kwam; en de bedroefde zusters zagen hoe hun
broer in het graf werd gelegd. Christus wist, dat wanneer zij zouden kijken naar het gelaat van hun
gestorven broer, hun geloof in hun Verlosser zwaar op de proef zou worden gesteld. Maar Hij wist,
dat door de strijd die zij nu doormaakten, hun geloof met veel grotere kracht zou gaan stralen. Hij
onderging ieder gevoel van smart dat zij hadden te dragen. Hij had hen niet minder lief, omdat Hij
vertoefde; maar Hij wist dat voor hen, voor Lazarus, voor Hemzelf en voor Zijn discipelen een
overwinning moest worden behaald.
”Om u”, “opdat gij tot geloof komt”. Tot allen die zich uitstrekken om de leidende hand van God te
gevoelen, is het ogenblik van de grootste ontmoediging de tijd waarop de goddelijke hulp het meest
nabij is. Zij zullen met dankbaarheid terugzien op het donkerste gedeelte van hun weg. “Dan weet de
Here de godvruchtigen uit de verzoeking te verlossen”. Uit iedere verzoeking en uit iedere beproeving
zal Hij hen met een vaster geloof en een rijkere ervaring te voorschijn brengen.
Met het uitstellen om tot Lazarus te komen, had Christus een genadige bedoeling voor hen die Hem
niet hadden aangenomen. Hij vertoefde, opdat Hij door Lazarus uit de dood op te wekken, aan Zijn
hardnekkige, ongelovige volk nog een bewijs zou geven, dat Hij inderdaad “de op-standing en het
leven” is. Hij was er afkerig van om alle hoop voor het volk, de arme, dwalende schapen van het huis
Israëls, op te geven. Hij was hevig ontroerd over hun onboetvaardigheid. In Zijn genade was het Zijn
bedoeling, hun nog één bewijs te geven, dat Hij de Hersteller was, Degene Die alleen leven en
onsterfelijkheid aan het licht kon brengen. Dit moest een bewijs zijn dat niet door de priesters verkeerd
kon worden verklaard. Dit was de reden van Zijn toeven, vóórdat Hij naar Bethanië ging. Dit
bekronende wonder, de opwekking van Lazarus, zou het zegel Gods op Zijn werk zetten en op Zijn
aanspraak op goddelijkheid.
Op reis naar Bethanië verschafte Jezus, volgens Zijn gewoonte, de zieken en behoeftigen hulp. Toen
Hij de stad bereikte, zond Hij een boodschapper naar de zusters met het bericht van Zijn aankomst.
Christus ging niet onmiddellijk het huis binnen, maar bleef wachten op een rustige plaats langs de weg.
Het groot, uiterlijk vertoon dat door de Joden in acht werd genomen bij de dood van vrienden of
341