De Wens der Eeuwen door Ellen White

Na twee dagen wachten zei Jezus tot Zijn discipelen: “Laten wij weder naar Judea gaan”. De discipelen
vroegen zich af, waarom Jezus, wanneer Hij naar Judea ging, twee dagen had gewacht. Maar
bezorgdheid voor Christus en voor zichzelf was nu allesoverheersend in hun gedachten. Zij konden
alleen maar gevaar zien in de wijze van handelen die Hij wilde volgen. “Rabbi”, zeiden zij, “onlangs
trachtten de Joden U te stenigen en gaat Gij weder daar heen? Jezus antwoordde: Gaan er geen twaalf
uren in een dag?” Ik word geleid door Mijn Vader; zolang Ik Zijn wil doe, is Mijn leven veilig. Mijn
twaalf daguren zijn nog niet voorbij. De laatste ogenblikken van Mijn dag zijn aangebroken, maar
terwijl er nog tijd over is, ben Ik veilig.
”Als iemand overdag loopt”, vervolgde Hij, “stoot hij zich niet, omdat hij het licht van deze wereld
kan zien”. Hij die de wil van God doet, die wandelt op het pad dat God voor hem heeft aangegeven,
kan niet struikelen of vallen. Het licht van Gods leidende Geest geeft hem een duidelijk begrip van
zijn plicht en leidt hem nauwkeurig tot de afsluiting van Zijn werk. “Maar wanneer iemand bij nacht
loopt, stoot hij zich, omdat het licht niet in hem is”. Hij die gaat op het pad van zijn eigen keuze, waar
God hen niet heeft geroepen, zal struikelen. Voor hem wordt de dag veranderd in nacht, en waar hij
zich ook bevindt, hij is niet veilig.
”Zo sprak Hij en daarna zeide Hij tot hen: Lazarus, onze vriend, is ingeslapen, maar Ik ga daarheen
om hem uit de slaap op te wekken”. “Lazarus, onze vriend, is ingeslapen”. Hoe ontroerend zijn die
woorden! Hoe vol erbarmen! Bij de gedachte aan het gevaar dat hun Meester zou lopen door naar
Jeruzalem te gaan, hadden de discipelen bijna de getroffen familie in Bethanië vergeten. Maar Christus
niet. De discipelen voelden zich terechtgewezen. Zij waren teleurgesteld geweest, omdat Christus niet
vlugger op de boodschap ging. Zij waren in de verleiding gekomen, te denken dat Hij Lazarus en zijn
zusters niet zo teder liefhad als zij vermoedden, anders zou Hij Zich toch haastig met de boodschapper
terug naar Bethanië hebben begeven. Maar de woorden: “Lazarus, onze vriend, is ingeslapen”,
maakten in hun geest de ware gevoelens wakker. Zij waren ervan overtuigd, dat Christus Zijn vrienden
in hun beproeving niet had vergeten.
”De discipelen zeiden dan tot Hem: Here, als hij slaapt, zal hij herstellen. Doch Jezus had het bedoeld
van zijn dood; zij echter meenden, dat Hij het van de rust van de slaap bedoelde”. Christus stelt de
dood voor als een slaap voor Zijn gelovige kinderen. Hun leven is verborgen met Christus in God, en
zij die sterven, zullen in Hem slapen, tot de laatste bazuin zal klinken.
“Toen zeide Jezus ronduit tot hen: Lazarus is gestorven, en het verblijdt Mij om u, dat Ik daar niet
geweest ben, opdat gij tot geloof komt; maar laten wij tot hem gaan”. Thomas kon niets anders zien
dan dat de dood Zijn Meester wachtte, als Hij naar Judea zou gaan; en hij zei tot de andere discipelen:
“Laten wij ook gaan om met Hem te sterven”. Hij kende de haat van de Joden tegen Christus. Het was
hun bedoeling Zijn dood te bewerkstelligen, maar in deze bedoeling waren zij niet geslaagd, omdat er
nog een gedeelte van de Hem toebedeelde tijd over was. Gedurende deze tijd werd Jezus door hemelse
engelen bewaakt; en zelfs in het gebied van Judea, waar de rabbi’s plannen beraamden, hoe ze Hem
gevangen zouden kunnen nemen en ter dood brengen, kon Hem geen kwaad overkomen.
De discipelen verwonderden zich over de woorden van Christus, toen Hij zei: “Lazarus is gestorven,
en het verblijdt Mij... dat Ik daar niet geweest ben”. Had de Heiland naar eigen keuze het huis van Zijn
340